Od 1 stycznia 2013 r., zgodnie z § 5 ust. 1 pkt 3 w brzmieniu nadanym rozporządzeniem z 11 grudnia 2012 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług, faktura powinna zawierać imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy. Przepis ten stanowi implementację art. 226 pkt 5 Dyrektywy Rady 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zgodnie z którym, faktury powinny zawierać pełną nazwę podatnika.

Pomimo, iż regulacje unijne w przedmiotowym zakresie mówią o „pełnej nazwie”, to jednakże z uwagi na sposób sformalizowania dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego/aktualizacyjnego osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, będącej podatnikiem lub płatnikiem w polskich przepisach podatkowych, zasadne jest twierdzenie, iż tak określona nazwa skrócona podana w zgłoszeniu identyfikacyjnym identyfikuje podatnika posługującego się nią w fakturze na równi jak nazwa pełna.

W części B1 zgłoszenia rejestracyjnego w zakresie podatku od towarów i usług (VAT-R) – „Dane identyfikacyjne”, w poz. 11 należy podać nazwę pełną, natomiast w poz. 12 nazwę skróconą podatnika. Dane dotyczące podatnika, znajdujące się w wystawianych przez niego fakturach VAT, m.in. pełna lub skrócona nazwa firmy, winny być znane organom podatkowym, czyli muszą być zgodne z danymi podatnika, podanymi w zgłoszeniu rejestracyjnym VAT-R.

W sytuacji więc, gdy nazwa skrócona została wykazana w zgłoszeniu rejestracyjnym dla celów podatku VAT i jest znana organowi podatkowemu, to posługiwanie się nazwą skróconą firmy na fakturach wystawianych przez Spółkę jest prawidłowe niezależnie od tego, czy nazwa skrócona została wskazana w Krajowym Rejestrze Sądowym.

Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 29 maja 2013 r., ITPP1/443-208/13/IK