Podstawową kwestią w rozpoznawanej sprawie było określenie wpływu danych zawartych w ewidencji gruntów i budynków na ustalenie wysokości opodatkowania podatkiem od nieruchomości.

Zdaniem podatnika dane wynikające z ewidencji nie mają w kwestii ustalania wysokości należnego podatku znaczenia przesądzającego, albowiem organy podatkowe w każdym przypadku winny przeprowadzić stosowne postępowanie dowodowe zmierzające do ustalenia prawidłowej klasyfikacji gruntów, ich przeznaczenia i sposobu wykorzystywania.

Z kolei organ podatkowy dokonał obliczenia wysokości należnego podatku w oparciu o informacje zawarte w ewidencji, z uwagi na niezgodność danych zawartych w złożonej deklaracji z danymi zawartymi w ewidencji gruntów i budynków. W jego opinii organy podatkowe są przy wymiarze podatku od nieruchomości związane zapisami zawartymi w ewidencji gruntów i budynków i nie są uprawnione do dokonywania własnych ustaleń w tym przedmiocie. Bez znaczenia dla wymiaru podatku pozostaje również faktyczny sposób użytkowania gruntu.

Sprawa ostatecznie trafiła do NSA. Co do zasady, w ocenie NSA, organy podatkowe nie mogą dokonywać samodzielnych ustaleń co do klasyfikacji gruntu. Wiążąca zatem dla organów podatkowych jest klasyfikacja gruntów wynikająca z wyżej wskazanej ewidencji. Zgodnie z art. 21 Prawa geodezyjnego i kartograficznego ewidencja gruntów i budynków jest urzędowym źródłem informacji faktycznych wykorzystywanych w postępowaniach administracyjnych, w tym i w postępowaniu podatkowym. Organy ustalające wysokość zobowiązań podatkowych nie są więc uprawnione do przyjęcia innej podstawy wymiaru podatku niż dane zawarte w ewidencji gruntów.

Sąd wskazuje jeden wyjątek od tej reguły. Dotyczy to sytuacji, gdy podatnik wykaże w postępowaniu podatkowym w trybie art. 194 § 3 o.p., że wbrew wskazanym w stosownej procedurze administracyjnej przesłankom do zmiany klasyfikacji w ewidencji, tak, aby była ona zgodna ze stanem rzeczywistym, organy ewidencyjne nie dokonały właściwej zmiany. Organy podatkowe muszą wówczas taką okoliczność zweryfikować, aby podjąć swoje rozstrzygnięcie w oparciu o prawdę obiektywną zgodnie z art. 122 o.p.

Wyrok NSA z 11 lipca 2012 r., II FSK 2632/10