W sprawie chodziło o spółkę, która poza granicami kraju świadczy usługi remontowe i serwisowe. Od dostawców z siedzibą na terytorium państwa, w którym wykonuje dane prace, wynajmuje narzędzia, elementy zaplecza technicznego oraz sanitarnego. Spółka miała wątpliwości, czy aby nie jest z tego tytułu zobowiązana do poboru oraz odprowadzenia do urzędu skarbowego zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych (tzw. "podatku u źródła"). Sama spółka uważa, że nie, bowiem kryterium decydującym dla uznania, że dany przychód powinien podlegać opodatkowaniu podatkiem u źródła w Polsce jest ustalenie, czy przychód ten został osiągnięty na terytorium Polski.

Fiskus się jednak nie zgodził i uznał, że dla oceny, czy przychody zagranicznych osób prawnych powstały na terenie RP decydujące znaczenie ma miejsce osiągania dochodów, nie zaś miejsce świadczenia usługi, wykonywania czynności lub miejsce dokonania wypłaty. Zatem, jeśli świadczenia są wykonywane na rzecz polskiego podmiotu (polskiego rezydenta podatkowego) dochodzi do osiągania przez nierezydentów dochodów na terenie Polski. Spółka będzie miała więc w tym przypadku obowiązek obliczenia, poboru i wpłaty do urzędu skarbowego zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych.

W przypadku wypłaty należności z tytułu wskazanych świadczeń na rzecz nierezydenta mającego siedzibę lub zarząd w kraju, z którym Polska zawarła umowę w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, należy uwzględnić oczywiście przepisy tej umowy, pod warunkiem posiadania certyfikatu rezydencji. W przypadku państw, z którymi Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zastosowanie będą miały wprost przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Sprawa ostatecznie trafiła do NSA. Zagadnienie stanowiące istotę sporu w rozpoznawanej sprawie było już przedmiotem wypowiedzi NSA, przy czym ukształtowana linia orzecznicza nie jest jednolita.

Z jednej strony w szeregu orzeczeń przyjmowano, że dla objęcia polską jurysdykcją podatkową przychodów nierezydentów z tytułu wypłat należności przez polskich rezydentów niewystarczające jest ustalenie, że źródłem wypłat tych należności jest polski rezydent podatkowy. Uznanie, że nierezydent osiąga dochód na terenie Polski, możliwe jest dopiero wtedy, gdy zostanie stwierdzone, że również rezultat świadczonej przez niego usługi w postaci powstania lub powiększenia przychodu następuje u usługodawcy na terytorium Polski. Nie wystarczy zatem, że w sprawie wystąpi łącznik osobowy, a więc że rezultat usługi świadczonej przez kontrahenta zagranicznego będzie odnosił się do rezydenta polskiego, który usługę zlecał, zapłacił za nią z własnego majątku i jej efekty wykorzystał w prowadzonej działalności gospodarczej, ale konieczne jest także wystąpienie łącznika terytorialnego, rozumianego jako powstanie u nierezydenta przychodu na terytorium Polski.

Z drugiej jednak strony zapadały również orzeczenia uznające, że obowiązek zapłaty podatku u źródła powstaje w sytuacji, gdy podmiot zagraniczny uzyska dochód od spółki będącej polskim rezydentem podatkowym, czyli źródło dochodów będzie położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Zgodnie z tym stanowiskiem miejsce świadczenia usług, wykonywania czynności lub miejsce dokonania wypłaty nie ma dla omawianej kwestii znaczenia.

Naczelny Sąd Administracyjny, orzekający w niniejszej sprawie, podzielił drugie stanowisko.

Wyrok NSA z 19 maja 2016 r., sygn. akt II FSK 1577/14