TK uznał, że przepis narusza zasadę wyłączności ustawowej oraz nie określa w ustawie odpowiednich wytycznych do wydania rozporządzenia.
W ustawie przygotowanej przez resort rodziny i pracy przewidziano rezygnację z procedury profilowania pomocy dla bezrobotnych, która polegała na ustaleniu dla każdego bezrobotnego jednego z trzech profili, którym odpowiadały różne formy aktywizacji zawodowej. - Odejście od tego rozwiązania jest spowodowane tym, że w opinii części powiatowych urzędów pracy profilowanie utrudniało aktywizowanie osób bez pracy, zwłaszcza tych dla których ustalono profil III (długotrwale bezrobotni). Nie oznacza to jednak rezygnacji z indywidualnego podejścia do bezrobotnego, dla którego będzie opracowywany indywidualny Planu Działania (IPD), dostosowany do jego osobistej sytuacji (potrzeb i możliwości rozwoju) - wskazuje rząd.
NIK krytycznie o profilowaniu
Według Izby profilowanie bezrobotnych ograniczało możliwości działania urzędów i – w ocenie NIK - dyskryminowało bezrobotnych, pozbawiając ich prawa do równego traktowania. - Najbardziej poszkodowane były osoby z tzw. III profilem (czyli te najbardziej oddalone od rynku pracy, wymagające największego wsparcia w szukaniu zatrudnienia). - Osoby te miały ograniczony dostęp do podstawowych usług rynku pracy, takich jak poradnictwo zawodowe i pośrednictwo pracy. Teoretycznie dedykowane dla tej grupy bezrobotnych formy pomocy w praktyce były dla nich niedostępne - napisano w raporcie.
Zdaniem urzędów pracy brak elastyczności w adresowaniu pomocy dla bezrobotnych negatywnie wpływał na ich aktywizację zawodową. Problem ten został także dostrzeżony m.in. przez Rzecznika Praw Obywatelskich.
Profilowanie miało dobrać odpowiednią pomoc dla bezrobotnego
Wprowadzenie profilowania miało ułatwić powiatowym urzędom pracy wybór formy pomocy najlepiej odpowiadającej potrzebom bezrobotnego. Profilem pomocy I obejmowano bezrobotnych samodzielnych i aktywnych, wobec których w pierwszej kolejności należało stosować pośrednictwo pracy (pomoc w znalezieniu zatrudnienia). Profil pomocy II był adresowany do mniej samodzielnych bezrobotnych, wymagających intensywniejszego wsparcia ze strony powiatowego urzędu pracy (wobec tej grupy urząd pracy mógł stosować wszystkie formy pomocy, z wyjątkiem Programu Aktywizacja i Integracja).
Profil pomocy III adresowany był z kolei do bezrobotnych najbardziej „oddalonych od rynku pracy” (długotrwale pozostających bez pracy), zagrożonych wykluczeniem społecznym (wobec tej grupy powiatowy urząd pracy mógł – samodzielnie lub we współpracy z ośrodkiem pomocy społecznej – stosować wsparcie z obszaru aktywizacji zawodowej i integracji społecznej).
W praktyce osoby bezrobotne, dla których ustalono profil pomocy III, często nie miały możliwości skorzystania z instrumentów aktywizacji zawodowej (np. w ramach programu specjalnego), przewidzianych w ustawie o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.
Większa pole manewru dla urzędów
Rezygnując z obowiązku ustalania profilu pomocy dla każdego bezrobotnego, wprowadzono możliwość korzystania przez powiatowe urzędy pracy z różnych form pomocy określonych w ustawie – bez ograniczeń wynikających z ustalonego dla bezrobotnego profilu pomocy. Ma to ułatwić urzędom pracy stosowanie form pomocy, w tym usługi pośrednictwa pracy.
Czytaj też: Raport: "Brak świadomości" urzędników barierą w zatrudnianiu niepełnosprawnych >>>
