Burmistrz zwrócił się do właścicieli nieruchomości z propozycją podjęcia uzgodnień w sprawie przekazania na rzecz gminy prawa własności części nieruchomości stanowiącej ich własność, w związku z przeznaczeniem w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego tej części nieruchomości pod drogę. W odpowiedzi na tę propozycję jeden z właścicieli oświadczył, że wyraża zgodę na odpłatne przekazanie części nieruchomości lub zamianę na inną działkę.

W związku z brakiem podjęcia przez burmistrza dalszych działań zmierzających do przejęcia nieruchomości właściciel nieruchomści złożył zażalenie na bezczynność organu.


WSA uznał, iż w sprawie uprawnienia skarżącego do uzyskania rekompensaty za ograniczenie prawa własności nieruchomości wynikają z art. 36 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27 marca 2003r o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jedn. Dz. U. z 2012r., poz. 647 ze zm.). W myśl tego przepisu, jeżeli w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą, korzystanie z nieruchomości lub jej części w dotychczasowy sposób lub zgodny z dotychczasowym przeznaczeniem stało się niemożliwe bądź istotnie ograniczone, właściciel albo użytkownik wieczysty nieruchomości może żądać od gminy: odszkodowania za poniesioną rzeczywistą szkodę albo wykupienia nieruchomości lub jej części, przy czym realizacja roszczeń może nastąpić również w drodze zaoferowania przez gminę właścicielowi albo użytkownikowi wieczystemu nieruchomości zamiennej.

WSA podkreślił, że w sytuacji opisanej w powołanym przepisie gmina ma obowiązek realizować roszczenie wskazane przez uprawnionego. Jeżeli wybierze on odszkodowanie, to może wnosić o nie w granicach rzeczywiście poniesionej szkody, natomiast w przypadku wyboru wykupu nieruchomości w całości lub w części - po stronie gminy powstaje obowiązek wykupu. Oba rodzaje roszczeń mają charakter cywilnoprawny i realizuje się je w drodze umowy, przy czym przeniesienie własności nieruchomości (lub jej części) wymaga zachowania formy aktu notarialnego. Również zaoferowanie przez gminę nieruchomości zamiennej, następuje na podstawie przepisów prawa cywilnego tj. na podstawie umowy zawartej w formie aktu notarialnego.

WSA zwrócił uwagę, iż organ administracji publicznej w przypadku roszczeń z art. 36 ust.1 i 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, nie wydaje aktów ani nie podejmuje czynności opisanych w art. 3 § 2 pkt 1 – 4a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( tekst jedn. Dz. U. z 2012r, poz. 270 ze zm.), a to oznacza, że wniesiona skarga na bezczynność burmistrza jest niedopuszczalna. Zatem realizacji roszczeń skarżący dochodzić może przed sądem powszechnym – podkreślił WSA.


Na podstawie:
Postanowienie WSA w Olsztynie z 7 czerwca 2013 r., sygn. akt II SAB/Ol 45/13, nieprawomocne