Skargę do Trybunału wniósł mieszkaniec Sarbic Pierwszych. Po jego ekstradycji z Nowej Zelandii skarżący został aresztowany pod zarzutem kradzieży. Skarżący przebywał w areszcie od marca 2010 do grudnia 2011 roku i przez cały ten okres skarżył się na poważne dolegliwości neurologiczne i ortopedyczne,  które związane były z wcześniejszym wypadkiem samochodowym, w którym uczestniczył.

W październiku 2011 roku lekarze zalecili jego zwolnienie z aresztu ze względu na stan zdrowia uniemożliwiający pobyt w areszcie i konieczność poddania się operacji. Mimo to sąd krajowy ponownie przedłużył areszt - skarżący został zwolniony dopiero dwa miesiące później. Przed Trybunałem skarżący zarzucił, iż w czasie pobytu w areszcie nie był należycie leczony, co znacznie przyczyniło się do pogorszenia jego stanu zdrowia, a także wywołało u niego ból i cierpienie przekraczające próg dolegliwości z art. 3 Konwencji o prawach człowieka (zakaz tortur i nieludzkiego oraz poniżającego traktowania), skutkujące naruszeniem tego artykułu.

Trybunał zgodził się ze skarżącym i potwierdził naruszenie art. 3 Konwencji.

Od początku aresztowania skarżącemu zapewniono konsultacje z lekarzami różnych specjalizacji, którzy zalecali zapewnienie mu twardego materaca, potem kul do chodzenia, a na końcu wózka inwalidzkiego. Skarżący nigdy jednak nie otrzymał materaca, a wózek inwalidzki zapewniony przez administrację aresztu śledczego nie nadawał się do użytku. Odpowiedni wózek dostarczyła ostatecznie żona skarżącego. Nadto skarżący zarzucał, iż został umieszczony w celi na pierwszym piętrze i nie mógł samodzielnie dostać się do pomieszczeń znajdujących się na parterze oraz dotrzeć na podwórko, gdzie osadzeni odbywali spacery. Musiał więc korzystać z pomocy innych współwięźniów, co było dla niego poniżające i upokarzające. W swym orzecznictwie Trybunał stwierdzał już, że konieczność polegania na pomocy współosadzonych w przypadku problemów zdrowotnych, ze względu na niezapewnienie wystarczającej opieki medycznej w placówce penitencjarnej, sprowadza się do poniżającego i nieludzkiego traktowania więźnia z naruszeniem art. 3 Konwencji.

Trybunał wskazał dalej na okoliczność, iż mimo wyraźnego zalecenia lekarzy z października 2011 roku, powtórzonego w kategorycznej opinii neurologa z listopada 2011 roku, zgodnie z którym skarżący z powodów zdrowotnych nie nadawał się do pobytu w areszcie, sąd krajowy przedłużył względem niego stosowanie tymczasowego aresztowania. Skarżący został zwolniony dopiero w grudniu 2011 roku, ponieważ musiał poddać się zabiegowi chirurgicznemu. Zdaniem Trybunału, którego polski rząd nie zakwestionował, z akt sprawy jasno wynika, iż zdrowie skarżącego poważnie się pogorszyło w czasie trwania tymczasowego aresztowania. Te okoliczności wystarczyły, by Trybunał mógł stwierdzić naruszenie w stosunku do skarżącego zakazu nieludzkiego i poniżającego traktowania z art. 3 Konwencji ze względu na niewłaściwe leczenie i opiekę medyczną w placówce penitencjarnej.

Bujak przeciwko Polsce - wyrok ETPC z 21 marca 2017 rooku, skarga nr 686/12.

 [-OFERTA_HTML-]