Jacek M. był zatrudniony w Wojewódzkiej Stacji Ratownictwa Medycznego w Ł. na stanowisku kierowcy. W jednostkach ratowniczych pracował jednak od 1989 r., wcześniej w miejscowej wojewódzkiej kolumnie transportu sanitarnego. Tam zatrudniony tylko na stanowisku kierowcy i tylko takie obowiązki wykonywał. W 2005 r. uzyskał jednak kwalifikacje ratownika medycznego i wkrótce potem rozszerzono jego zakres obowiązków, z tym, że nastąpiło to w sposób nieformalny.

Od kwietnia 2007 r. jego umowa o pracę została zmieniona i przydzielono mu stanowisko kierowcy-ratownika medycznego. Wyłącznie na stanowisku ratownika medycznego zaczął pracować dopiero od 2009 roku. Mimo tych zmian w zatrudnieniu, do 2009 r. jego czas pracy ustalano nadal w wymiarze 8 godzin na dobę, czyli tak jak dla pracowników zatrudnionych na stanowiskach pracowników technicznych, obsługi i gospodarczych (pracowników medycznych wówczas, ale i teraz obowiązuje krótsza norma – 7 godz. 35 min. na dobę). Nie otrzymywał też, przewidzianego w ówcześnie obowiązujących przepisach ustawy o zakładach opieki zdrowotnej, 30% dodatku przysługującego pracownikom wykonującym zawód medyczny zatrudnionym w zespole wyjazdowym pogotowia ratunkowego (pomocy doraźnej) za każdą godzinę pracy.

Po rozwiązaniu umowy o pracę, do którego doszło 2 lata temu, Jacek M. skierował pozew do sądu, żądając wypłaty wynagrodzenia za nadgodziny, jakie miał wypracować w okresie od 2006 do 2009 r. (tj. bezpośrednio od uzyskania kwalifikacji ratownika medycznego).

Sąd I instancji zasądził na rzecz byłego kierowcy żądane dodatki i wynagrodzenie za nadgodziny wraz z odsetkami. Inaczej orzekł sąd II instancji, który zmienił ten wyrok i pozew oddalił.

Sąd Najwyższy orzeczenie to uchylił i nakazał ponowne rozpoznanie sprawy.

Zdaniem SN nie wolno akceptować wykładni, którą przedstawił sąd II instancji, a która sprowadza się do stwierdzenia, że pracownik wykonuje zawód medyczny tylko wtedy gdy formalnie zatrudniony jest na stanowisku medycznym, lub gdy wykonywanie świadczeń zdrowotnych ma zapisane w zakresie obowiązków. Wykonywanie zawodu medycznego następuje także wówczas, gdy pracownik wykonuje faktycznie takie świadczenia i ma ku temu odpowiednie kwalifikacje.

Wyrok Sądu Najwyższego z 7 marca 2013 r. (sygn. I PK 188/12)