Wyłączenie usług medialnych i audiowizualnych z systemu zamówień publicznych

Zgodnie z nową dyrektywą, przepisów o zamówieniach publicznych nie stosuje się do nabywania materiałów audiowizualnych, medialnych oraz radiowych przeznaczonych na potrzeby audiowizualnych usług medialnych lub radiowych usług medialnych.

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/24/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie zamówień publicznych, uchylająca dyrektywę 2004/18/WE (dalej jako: Dyrektywa) umożliwia niestosowanie przepisów dot. zamówień publicznych przy nabywaniu materiałów audiowizualnych, medialnych oraz radiowych przeznaczonych na potrzeby audiowizualnych usług medialnych lub radiowych usług medialnych.

Z treści art. 10 lit b) Dyrektywy wynika jednoznacznie, iż przedmiotowe wyłączenie jest dedykowane dostawcom usług medialnych. Według Dyrektywy udzielanie zamówień publicznych na pewne audiowizualne i radiowe usługi medialne przez dostawców usług medialnych powinno umożliwiać uwzględnienie aspektów o znaczeniu kulturalnym lub społecznym, co w konsekwencji powoduje, że stosowanie zasad udzielania zamówień w tym przypadku nie jest właściwe.

Co istotne, treść przywołanego przepisu nie pozostawia wątpliwości co do tego, iż omawiane wyłączenie nie ma charakteru wyłącznie przedmiotowego i nie jest skierowane do każdego podmiotu zamawiającego tego typu usługi. W istocie wyłącznie jest dedykowane wąskiej grupie zamawiających. Według Dyrektywy z wyłączenia mogą korzystać tylko i wyłącznie sami dostawcy usług medialnych, w zakresie zakupu, opracowania, produkcji lub koprodukcji programów gotowych do użycia oraz innych usług przygotowawczych, takich jak usługi związane z pisaniem scenariuszy lub innymi rodzajami twórczości artystycznej niezbędnymi w produkcji programów.

Powyższy sposób interpretacji przedmiotowego wyłączenia jest odmienny od interpretacji obowiązującego w polskim systemie zamówień publicznych art. 4 pkt 3 lit g ustawy - Prawo zamówień publicznych. Zgodnie z opinią Prezesa Urzędu Zamówień Publicznych zwolnienie to ma charakter przedmiotowy, a więc dotyczy wszystkich podmiotów udzielających zamówień, w zakresie nabycia, przygotowania, produkcji lub koprodukcji materiałów programowych. Według opinii UZP nie jest wymagane by zamawiający, który udziela zamówienia na nabycie, przygotowanie, produkcję lub koprodukcję materiałów programowych przeznaczonych do emisji w radiu, telewizji lub Internecie, posiadał status nadawcy radiowego, czy telewizyjnego w rozumieniu ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji.

Zestawienie obydwu informacji pokazuje, iż sposób interpretacji przywołanych przepisów w krajowym systemie zamówień publicznych jest odmienny od stanowiska wynikającego z treści Dyrektywy. W tych okolicznościach należałoby postulować za jak najszybszym dostosowaniem regulacji p.z.p. do wytycznych wynikających z Dyrektywy, tak by w przyszłości zamawiający nie byli obciążani negatywnymi konsekwencjami braku spójności krajowych regulacji z Dyrektywą.