Starosta zarejestrował samochód osobowy, wydając dowód rejestracyjny, znak legalizacyjny oraz tablice rejestracyjne.
Prokurator wniósł sprzeciw od decyzji ostatecznej starosty.
W uzasadnieniu wskazał, że zaistniały podstawy do wznowienia postępowania zakończonego zakwestionowaną decyzją, gdyż w toku śledztwa stwierdzono, iż dokumenty przedłożone do rejestracji w postaci dowodu rejestracyjnego oraz karty pojazdu są fałszywe.
Starosta wznowił postępowanie zakończone decyzją własną w sprawie rejestracji pojazdu. W rezultacie uchylił swoją decyzję ostateczną i odmówił zarejestrowania pojazdu.
WSA zwrócił uwagę, iż przepis art. 72 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym formułuje wymagania formalne rejestracji i musi być rozumiany restrykcyjnie, co oznacza, że brak dowodu własności pojazdu lub dokumentu potwierdzającego powierzenie pojazdu, stanowi bezwzględną przeszkodę do zarejestrowania samochodu i skutkuje odmową rejestracji.
Oznacza to również, że organ dokonujący rejestracji pojazdu nie może czynić własnych ustaleń na okoliczności objęte wymaganymi dokumentami, w tym co do ustalenia prawa własności.
Poznaj Linie Orzecznicze Lex >>>
Skoro umowa sprzedaży pojazdu została sfałszowana, to brak było aktu skutecznie przenoszącego własność spornego samochodu. W konsekwencji, brak było również podstaw do przyjęcia, że przy rejestracji pojazdu udokumentowany został jego stan własnościowy.
Tym samym, organ rozpoznając sprawę w trybie wznowienia postępowania, prawidłowo stwierdził, że w związku z wydaniem wyroku stwierdzającego sfałszowanie umowy sprzedaży samochodu, podmiotowi, od którego samochód nabył następnie podmiot dokonujący jego rejestracji, zaistniała przesłanka wznowienia, w postaci wyjścia na jaw istotnej dla sprawy nowej okoliczności faktycznej istniejącej w dniu wydania decyzji, a nieznanej organowi dokonującemu rejestracji.
W takiej sytuacji organ zobligowany był do uchylenia dotychczasowej decyzji i dokonania odmowy rejestracji pojazdu – uznał sąd.
Na podstawie:
Wyrok WSA w Opolu z 15 maja 2017 r., sygn. akt II SA/Op 186/17, nieprawomocny
