Rada miasta dokonała zmiany regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie miasta.
Ustaliła między innymi, że osoby utrzymujące zwierzęta domowe są zobowiązane do niewprowadzania psów i innych zwierząt domowych na plaże i kąpieliska w okresie od 1 maja do 30 września każdego roku, za wyjątkiem wyznaczonego odcinka plaży w godzinach od 18.00 do 24.00.
Kobieta korzystająca z plaży zaskarżyła ten zapis regulaminu do sądu administracyjnego.
Tłumaczyła, że często przebywa z psem na terenie miasta, narażając się na sankcje ustanowione przez radę. Jej zdaniem w kompetencjach rady nie mieści się sformułowanie zakazu wprowadzania zwierząt domowych na określone tereny i do określonych miejsc. Zdaniem strony środek ten nadmiernie ogranicza swobodę poruszania się i przebywania w określonym miejscu.
WSA uznał, że skarżąca nie wykazała związku pomiędzy zaskarżoną uchwałą, a naruszeniem jej indywidualnej sytuacji prawnej.
Zdaniem sądu, niewystarczające jest upatrywanie istnienia interesu prawnego w tym, że zakaz wprowadzony sporną uchwałą narusza obywatelski interes prawny skarżącej i że przestrzeń plaży miejskiej - jako przestrzeń publiczna, powinna być dostępna dla wszystkim użytkowników, w tym dla właścicieli psów.
Poznaj Linie Orzecznicze Lex >>>
Źródłem rozumianego w powyższy sposób interesu prawnego nie jest ani ogólna konstytucyjna zasada równości wobec prawa ani też określone w Konstytucji gwarancje ochrony prawnej wolności człowieka.
Normy konstytucyjne mogą stanowić podstawę do wykazania legitymacji skargowej jedynie wówczas, gdy formułują one w sposób bezpośredni obowiązek bądź uprawnienie dla podmiotu, który skargę wnosi.
Wskazane wyżej normy konstytucyjne nie przyznają zatem skarżącej bezpośrednio żadnych uprawnień do niczym nieskrępowanego prawa do korzystania z przestrzeni publicznej, którą stanowi w rozpoznawanej sprawie teren plaży miejskiej – uznał sąd.
Na podstawie:
Postanowienie WSA w Gdańsku z 29 marca 2017 r., sygn. akt II SA/Gd 88/17, nieprawomocne
