Ewa R.A. i jej mąż poskarżyli się do sądu na bezczynność polskiego konsula, który nie podjął żadnych czynności w sprawie wydania jej wizy Schengen

Odrzucenie skargi i uchylenie postanowienia

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę na bezczynność Konsula RP w sprawie wydania wizy krajowej. W uzasadnieniu sąd wskazał na brak interesu prawnego skarżącej.

Naczelny Sąd Administracji postanowieniem z 18 grudnia 2019 r. , uchylił zaskarżone postanowienie. Stwierdził, że sąd pierwszej instancji nie odniósł się merytorycznie do kwestii dopuszczalności skargi na bezczynność konsula.

Czytaj też: Wizy Schengen dla uchodźców - praktyka Szwajcarii >

Następnie Wojewódzki Sąd Administracyjny odrzucił skargę.  Dlatego, że sądy administracyjne nie były właściwe w sprawach wiz, z wyjątkiem wiz wydanych cudzoziemcowi będącemu członkiem rodziny obywatela państwa członkowskiego Unii Europejskiej, państwa członkowskiego Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederacji Szwajcarskiej.

Sąd pierwszej instancji zauważył, że 4 marca 2019 r. weszła w życie nowelizacja art. 5 pkt 4 p.p.s.a. Ustawodawca rozszerzył zakres kognicji sądów administracyjnych również na sprawy dotyczące wiz Schengen.

Dostosowanie prawa do zaleceń Komisji

Z uzasadnienia do projektu ustawy nowelizującej ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi wynika, że nowelizacja miała "na celu dostosowanie polskiego porządku prawnego do zaleceń Komisji Europejskiej przedstawionych polskiemu Rządowi w ramach procedury naruszeniowej, o której mowa w art. 258 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

 Zdaniem sądu pierwszej instancji, bezczynność konsula, nie może być przedmiotem kontroli sądowej. Skargę kasacyjną skarżąca oparła na zarzucie:

 

 Pytanie prejudycjalne

W grudniu 2020 r. Naczelny Sąd Administracyjny zawiesił postępowanie do czasu odpowiedzi Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) na pytanie prejudycjalne zadane przez Naczelny Sąd Administracyjny: Czy art. 21 ust. 2a Konwencji wykonawczej do układu Schengen w powiązaniu z art. 47 akapit pierwszy Karty praw podstawowych UE należy rozumieć w ten sposób, że obywatel państwa trzeciego, któremu odmówiono wydania wizy długoterminowej powinien mieć zapewnione prawo do skutecznego środka prawnego przed sądem?".

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wyrokiem z 10 marca 2021 r. w sprawie C-949/19 wskazał, że art. 21 ust. 2a Konwencji wykonawczej do Układu z Schengen należy interpretować w ten sposób, że nie znajduje on zastosowania do obywatela państwa trzeciego, któremu odmówiono wydania wizy długoterminowej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, że skarga kasacyjna została wniesiona zarówno przez cudzoziemca składającego wniosek o przyznanie wizy krajowej, jak również jego żonę, obywatelkę Polski, powołującą się na naruszenie decyzją o odmowie wydania wizy krajowej prawa do życia rodzinnego.

Zaskarżone postanowienie w części dotyczącej odrzucenia skargi Ewy R.A. odpowiada prawu, chociaż nie zostało prawidłowo uzasadnione.

 

 

Sąd administracyjny jest właściwy

Skarga kasacyjna Saida A. zasługiwała na uwzględnienie. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że skarga ta na decyzję z sierpnia 2018 r. o odmowie wydania wizy krajowej podlega kognicji sądu administracyjnego.

NSA stwierdził, że związany był własnym postanowieniem w sprawie o sygn. akt II OSK 2373/21.

Przyjęcie w rozpoznawanej sprawie argumentacji przedstawionej w tym orzeczeniu prowadzi do konieczności uchylenia zaskarżonego postanowienia Sądu pierwszej instancji w części dotyczącej odrzucenia skargi Saida A. na bezczynność. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w dalszej kolejności zbada czy zostały zachowane pozostałe warunki formalne do rozpoznania skargi i w razie stwierdzenia dopuszczalności jej wniesienia rozpozna skargę merytorycznie.

Sygnatura akt I OSK wyrok z 18 stycznia 2022 r.