WSA oddalił skargę rady miejskiej na rozstrzygnięcie nadzorcze wojewody w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. WSA wskazał, iż przyjęte granice planu miejscowego uwzględniały jedynie obszar samego cmentarza bez sfery ochrony sanitarnej będącej jego integralną częścią.
Rada przyznała, że warunek usytuowania cmentarza w odległości 150 m (50 m) od zabudowań nie został w uchwalonym planie zachowany. Jednak jej zdaniem nie ma obowiązku, aby w planie uwzględniać strefę ochrony sanitarnej wokół cmentarza. Plan miejscowy może obejmować wyłącznie teren, na którym ma być zlokalizowany cmentarz.
NSA rozpatrując skargę uznał, iż strefa sanitarna musi zostać uwzględniona, niezależnie od tego czy w pobliżu projektowanego cmentarza istnieje już zabudowa, czy też jest dopiero planowana, bądź też znajdują się tereny, które mogą być w przyszłości przeznaczone pod zabudowę. Przepisy ustawy z dnia 31 stycznia 1959 r. o cmentarzach i chowaniu zmarłych ( Dz. U. 2000r. Nr 23 poz. 295 ze zm.) i rozporządzenia Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 25 sierpnia 1959 r. w sprawie określania, jakie tereny pod względem sanitarnym są odpowiednie na cmentarze (Dz. U. Nr 52, poz. 315) mają na celu zagwarantowanie zachowania odpowiednich odległości od projektowanych cmentarzy niezależnie od tego, czy w pierwszej kolejności powstanie cmentarz czy też zabudowa na pobliskich terenach.@page_break@
NSA podkreślił, iż w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego konieczne jest wprowadzenie strefy sanitarnej cmentarza, która wiąże się z wprowadzaniem zakazu realizacji obiektów budowlanych (zakaz zabudowy) i ograniczeniami w zabudowie z uwagi na projektowany cmentarz. Gdyby plan miejscowy nie wprowadzał strefy ochronnej przewidzianej rozporządzeniem wykonawczym, to realizacja cmentarza mogłaby okazać się niemożliwa, gdyż między uchwaleniem planu miejscowego a rozpoczęciem budowy cmentarza właściciele sąsiednich nieruchomości mogliby wybudować obiekty budowlane i tym samym uniemożliwić budowę planowanego cmentarza.
Z tej już chociażby przyczyny wprowadzenie stref ochronnych dla terenu zakwalifikowanego w planie miejscowym pod cmentarz jest niezbędne. Nadto za koniecznością wprowadzenia stref ochronnych przemawia wzgląd na potrzebę ochrony prawa własności, jej istotę i dopuszczalne ograniczenia tego prawa. Zdaniem NSA brak określenia w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego strefy sanitarnej planowanego cmentarza uniemożliwia właścicielom i użytkownikom wieczystym nieruchomości położonych w pobliżu cmentarza możliwość dochodzenia słusznych roszczeń, zagwarantowanych ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustanowionych w celu należytej realizacji konstytucyjnej zasady ochrony prawa własności. NSA uznał, iż radę miejska jest zobowiązana do uchwalenia planu miejscowego obejmującego również strefę sanitarną cmentarza. Obowiązku tego nie zmienia fakt, iż w najbliższym otoczeniu planowanego cmentarza nie jest zlokalizowana żadna zabudowa. Z punktu widzenia planowanego cmentarza istotna jest okoliczność w jakiej odległości od planowanego cmentarza istnieje zakaz zabudowy, czy też ograniczenie w zabudowie terenów leżących w pobliżu cmentarza.
Organy gminy przeznaczające w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego określony obszar na cmentarz winny tak projektować teren przyszłego cmentarza, aby zabezpieczyć spełnienie wymogów dotyczących ich lokalizacji, wynikających m.in. z przepisu § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 25 sierpnia 1959 r. w sprawie określania, jakie tereny pod względem sanitarnym są odpowiednie na cmentarze (Dz. U. Nr 52, poz. 315).
Na podstawie: Wyrok NSA z 27 października 2011 r., sygn. akt II OSK 1623/11, prawomocny