Wojewódzki inspektor ochrony środowiska przedstawił burmistrzowi informację o wynikach kontroli w zakresie ochrony środowiska, którą przeprowadził na działce należącej do właścicielki, prowadzącej na niej działalność gospodarczą w zakresie transportu i odzysku odpadów. Organ wniósł o wszczęcie postępowania w sprawie nakazania usunięcia przez właścicielkę działki odpadów w postaci osadów ściekowych o podwyższonej zawartości kadmu. W wyniku oględzin działki burmistrz nie stwierdził jednak składowania odpadów w postaci osadów ściekowych i w związku z tym nie zobowiązał do ich usunięcia. Wojewódzki inspektor ochrony środowiska złożył odwołanie od powyższej decyzji, wnosząc o jej uchylenie i wszczęcie postępowania w przedmiotowej sprawie.
SKO stwierdziło niedopuszczalność odwołania wniesionego przez wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska.

WSA rozpatrując skargę zwrócił uwagę, iż odwołanie jest instytucją procesową tworzącą możliwość zaskarżenia decyzji administracyjnej jedynie uprawnionym podmiotom. Na gruncie rozpatrywanej sprawy podstawę materialno-prawną decyzji, od której wojewódzki inspektor ochrony środowiska wniósł odwołanie, stanowił przepis art. 34 ust. 1 ustawy o odpadach , zgodnie z którym wójt burmistrz lub prezydent miasta, w drodze decyzji nakazuje posiadaczowi odpadów usunięcie odpadów z miejsc nieprzeznaczonych do ich składowania lub magazynowania, wskazując sposób wykonania tej decyzji. Ustęp drugi tego przepisu stanowi zaś, że decyzja podjęta w tym postępowaniu wydawana jest z urzędu. Wprawdzie ustawa o odpadach nie określa stron postępowania w tego rodzaju sprawach, jednak z reguły będą to podmioty, którym status strony można przypisać w oparciu o regulację art. 28 K.p.a., stosownie do którego przymiot strony przysługuje każdemu czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie - albo temu, kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. Ponadto z regulacji art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 20 lipca 1991 r. o Inspekcji Ochrony Środowiska (Dz. U. z 2007 r. Nr 44, poz. 287 ze zm.) wynika, że w sytuacjach w nim określonych, organ Inspekcji Ochrony Środowiska występuje w postępowaniu administracyjnym jako podmiot na prawach strony, który może nie tylko zgłosić żądanie dopuszczenia do udziału w już toczącym się postępowaniu, ale również przyznano mu inicjatywę wszczęcia postępowania, z tym, że postępowanie to jest wówczas wszczynane i prowadzone z urzędu.

WSA uznał, iż organ odwoławczy dokonał błędnej wykładni art. 16 ust. 2 i 3 ustawy o Inspekcji Ochrony Środowiska w związku z art. 34 ustawy o odpadach , przyjmując, iż ta ostatnia regulacja wyłącza możliwość skorzystania przez wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska z uprawnień, o których mowa w art. 16 ust. 3 ustawy o Inspekcji Ochrony Środowiska . Odmawiając skarżącemu praw strony w przedmiotowym postępowaniu administracyjnym. Należy bowiem odróżnić sytuację gdy o wszczęcie postępowania wnioskuje strona legitymująca się własnym interesem prawnym, od sytuacji gdy z takim żądaniem nie występuje strona postępowania administracyjnego, lecz podmiot na prawach strony, zobowiązany do podjęcia działań w określonych sytuacjach.

Na podstawie:
Wyrok WSA w Opolu z 20 października 2011 r., sygn. akt II SA/Op 318/11

Przydatne materiały:
 Ustawa z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz. U. z 2010 r. Nr 185, poz. 1243 ze zm.)
Ustawa z dnia 20 lipca 1991 r. o Inspekcji Ochrony Środowiska (Dz. U. z 2007 r. Nr 44, poz. 287 ze zm.)