Kamila M. została obwiniona o wykroczenie, polegające na tym, że na ścieżce rowerowo-pieszej, w miejscu publicznym, wbrew zakazowi piła piwo (tj. art. 43(1) ust. 1 ustawy z 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi).
Kara: 30 godzin prac społecznych
Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze, wyrokiem nakazowym z 2 września 2024 r., uznał obwinioną Kamilę M. za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i wymierzył jej karę miesiąca ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin, a także orzekł o kosztach postępowania. Wyrok ten uprawomocnił się 19 września 2024 r., wobec niezaskarżenia go przez strony postępowania.
Od tego wyroku kasację na korzyść obwinionej wniósł prokurator generalny. Zaskarżył go w części dotyczącej orzeczenia o karze i zarzucił rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku naruszenie przepisu prawa materialnego, a mianowicie art. 43(1) ust. 1 ustawy z 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Naruszenie to polegało na wymierzeniu obwinionej na podstawie tego przepisu kary miesiąca ograniczenia wolności, mimo iż w jego sankcji przewidziano jedynie możliwość wymierzenia kary grzywny.
W konkluzji kasacji skarżący wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy w tym zakresie Sądowi Rejonowemu w Jeleniej Górze do ponownego rozpoznania.
Czytaj w LEX: Picie piwa na bulwarze nie zawsze zakazane > >
Sąd Najwyższy: Prokurator ma rację
Kasacja wniesiona przez prokuratora generalnego okazała się zasadna w stopniu oczywistym, co uzasadniało jej rozpoznanie oraz uwzględnienie przez Sąd Najwyższy na posiedzeniu bez udziału stron.
Trafnie wskazuje prokurator, autor kasacji, że Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem nakazowym orzekł wobec obwinionej karę ograniczenia wolności nieprzewidzianą w ustawowym zagrożeniu za to wykroczenie.
Jak wskazał sędzia sprawozdawca Antoni Bojańczyk, przypisane obwinionej wykroczenie zagrożone jest wyłącznie karą grzywny. Kwestię wymiaru kary grzywny reguluje zaś art. 24 par. 1 kodeksu wykroczeń. Przepis ten stanowi, że wymierza się ją w wysokości od 20 do 5 tys. zł, chyba że ustawa stanowi inaczej. Tym samym art. 43(1) ust. 1 ww. ustawy za popełnienie określonego w nim wykroczenia przewiduje bezalternatywną sankcję w postaci kary grzywny. W tym stanie rzeczy orzeczenie zaskarżonym wyrokiem nakazowym kary miesiąca ograniczenia wolności, nieprzewidzianej we wskazanym przepisie przez kodeks wykroczeń, niewątpliwie surowszej niż przewidział to ustawodawca i bardziej dolegliwej dla ukaranej, stanowi rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku naruszenie przepisu prawa materialnego wskazanego w nadzwyczajnym środku zaskarżenia.
Dlatego konieczne stało się uchylenie zaskarżonego wyroku nakazowego w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Jeleniej Górze. Procedując powtórnie, w granicach, w jakich nastąpiło przekazanie, sąd I instancji uwzględni poczynione powyżej uwagi i rozstrzygnie o karze, uwzględniając, aby przy orzekaniu kary grzywny nie doszło do rzeczywistego pogorszenia sytuacji obwinionej od wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze.
Sąd Najwyższy orzekał w składzie: prezes SN Wiesław Kozielewicz (przewodniczący), Antoni Bojańczyk (sprawozdawca) oraz Igor Zgoliński.
Wyrok Izby Karnej SN z 20 lutego 2025 r., sygnatura akt I KK 405/24
Czytaj również w LEX: Karalność podawania napojów alkoholowych > >
Cena promocyjna: 48.3 zł
Cena regularna: 69 zł
Najniższa cena w ostatnich 30 dniach: 62.1 zł
