Dyrektor stwierdził, że o powstaniu przychodu ze stosunku pracy nie przesądza fakt skorzystania przez pracownika z oferowanych przez pracodawcę spotkań integracyjnych, lecz samo otrzymanie przez pracownika możliwości skorzystania z imprez integracyjnych o określonej wartości pieniężnej. Postawienie do dyspozycji pracownikowi możliwości nieobowiązkowego uczestnictwa w spotkaniach integracyjnych, które skierowane są tylko do pracowników Spółki, stanowi nieodpłatne świadczenie, którego wartość ustala się według cen zakupu usług.
Zdaniem Dyrektora, ryczałtowy sposób opłacania przez pracodawcę kosztów związanych z organizacją poszczególnych imprez nie stanowi przeszkody w ustaleniu wartości świadczenia przypadającego na każdego uprawnionego pracownika. Nieistotne jest przy tym, co i ile dany pracownik skonsumuje, gdyż koszty zakupu poszczególnych postawionych do dyspozycji świadczeń ponoszone będą niezależnie od tego czy pracownicy skorzystają z nich w pełnym zakresie, czy też nie. Istotnym dla celów podatkowych jest to, że pracownik będzie miał możliwość skorzystania z udziału w poszczególnych spotkaniach integracyjnych zaoferowanych mu przez pracodawcę – zostaną mu one postawione do dyspozycji.
W konsekwencji Spółka powinna zwiększać przychody pracowników z tytułu umowy o pracę. Przychód pracowników winien być ustalany poprzez podzielenie łącznej ceny zakup danej imprezy integracyjnej, ustalonej w oparciu o przepis art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przez liczbę zainteresowanych nią pracowników, bez względu na fakt, iż Spółka nie będzie prowadzić żadnych ewidencji pozwalających na ustalenie, co zje, wypije dany pracownik oraz na fakt, że Spółka będzie mieć trudność w ustaleniu dokładnej listy pracowników, którzy faktycznie będą obecni na imprezie, ponieważ o powstaniu przychodu po stronie pracowników przesądza fakt, iż mają oni możliwość wzięcia udziału w tej imprezie. Wartość świadczeń, jaką poniesie Spółka w ramach organizowanych imprez integracyjnych ze środków obrotowych Spółki pracodawca ma obowiązek doliczać do wynagrodzenia wypłacanego pracownikowi i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z treścią art. 31, art. 32 i art. 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Stanowisko takie nie znajduje odzwierciedlenia w orzecznictwie sądów administracyjnych. Przykładowo, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, w wyroku z dnia 20 stycznia 2011 r., sygn. akt I SA/Wr 1284/10, rozpatrując skargę na indywidualną interpretację wydaną przez tegoż Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu stwierdził, że według regulacji zawartej w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ażeby pieniądze i wartości pieniężne mogły być traktowane, jako przychód, wystarczy, by były one postawione do dyspozycji podatnika, natomiast świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia mogą być uznane za przychód jedynie po otrzymaniu tych świadczeń przez podatnika. W przypadku świadczeń nieodpłatnych opodatkowaniu może więc podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania (wartość otrzymanego świadczenia, a nie możliwość skorzystania ze świadczenia). Zatem, o przychodzie pracownika można by mówić, gdyby korzystał z postawionych do dyspozycji świadczeń, a ponadto możliwe byłoby ustalenie wartości tego świadczenia według metod określonych w ustawie.
(sygn. ILPB1/415-1385/10-4/AG)

Artykuł pochodzi z programu System Informacji Prawnej LEX on-line