W przedmiotowej sprawie w związku z niewykonaniem umowy zapadł wyrok sądu apelacyjnego nakazujący zwrot części należnej dotacji wraz z odsetkami i połową kosztów postępowania sądowego. Podatnik, zobowiązany do zwrotu uznał, że zapłacone przez niego koszty postępowania sądowego, jako wydatki niewymienione w art. 23 ust. 1 ustawy o PIT, spełniające kryterium celowości mogą stanowić koszt uzyskania przychodu. Poniesione koszty sądowe mają związek przyczynowo-skutkowy z prowadzoną działalnością gospodarczą.
Jednak zdaniem fiskusa zapłata zasądzonych kosztów postępowania sądowego nie wiąże się z jakimś rzeczywistym zdarzeniem gospodarczym, mającym wpływ na wysokość osiągniętego lub potencjalnego przychodu, nie można jej także uznać za poniesioną w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Jest natomiast następstwem konieczności zwrotu części dotacji, części określonej prawomocnym wyrokiem sądowym uznającym w tym zakresie winę podatnika.
Sprawa ostatecznie trafiła do NSA. Zdaniem sądu organowi interpretacyjnemu uszła uwadze okoliczność, że przyznana podatnikowi dotacja celowa nie stanowi przychodu podatnika, w związku z tym wydatki związane z utrzymaniem tej dotacji nie mają żadnego związku z uzyskanym przychodem w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o PIT. Skoro ustawodawca wiąże koszty uzyskania przychodów z określonym celem, to ten cel musi być widoczny. Natomiast z przedstawionego w interpretacji stanu faktycznego nie wynika, iż w związku z zapłatą kosztów postępowania sądowego wystąpił bądź wystąpi związek pomiędzy tymi kosztami a uzyskanym przychodem. Co szczególnie istotne nie wynika również czy między zapłaconymi kosztami postępowania istnieje związek z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodu u podatnika.
Wyrok NSA z 25 kwietnia 2013 r., II FSK 1829/11