Posiadanie orzeczenia o częściowej niezdolności do pracy, traktowanego na równi z orzeczeniem o lekkim stopniu niepełnosprawności może stanowić podstawę do korzystania z ulgi rehabilitacyjnej wyłącznie z tytułu tych wydatków rehabilitacyjnych, których odliczenie nie jest uwarunkowane zaliczeniem osoby niepełnosprawnej do I lub II grupy inwalidztwa. Tak wynika z odpowiedzi na interpelację poselską, której udzielił Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów.
Minister w odpowiedzi na interpelację poselską (nr 20310) zwrócił uwagę, że możliwość odliczenia niektórych wydatków rehabilitacyjnych (tj. określonych w art. 26 ust. 7a pkt 7, 8, 9, 13 lit. b i 14 ustawy o PIT) została uzależniona od spełnienia warunku zaliczenia osoby niepełnosprawnej, której dotyczy wydatek, do I lub II grupy inwalidztwa w rozumieniu art. 26 ust. 7f ustawy o PIT.
Minister wyjaśnił też, że podatnik posiadający decyzję przyznającą rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy jest osobą niepełnosprawną w rozumieniu ustawy i ma prawo do korzystania z ulgi rehabilitacyjnej na zasadach w niej określonych. Dodał jednak, że posiadanie orzeczenia o częściowej niezdolności do pracy, traktowanego na równi z orzeczeniem o lekkim stopniu niepełnosprawności (zob. art. 5 pkt 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 214, poz. 1407), nie kwalifikuje takiej osoby niepełnosprawnej do żadnej grupy inwalidztwa, o której mowa w art. 26 ust. 7f ustawy o PIT. Oznacza to, że ten rodzaj orzeczenia może stanowić podstawę do korzystania z przedmiotowej ulgi wyłącznie z tytułu tych wydatków rehabilitacyjnych, których odliczenie nie jest uwarunkowane zaliczeniem osoby niepełnosprawnej do I lub II grupy inwalidztwa.
Michał Malinowski