Osoby wykonujące pracę poza firmą albo niewymagającą stałego nadzoru przełożonego mogą pracować w tzw. systemie zadaniowym.
Nie zawsze firma może zastosować zadaniowy czas pracy. Zgodnie z art. 140 kodeksu pracy, wolno to zrobić w sytuacjach uzasadnionych rodzajem pracy lub jej organizacją albo miejscem jej wykonywania. Może mieć to zastosowanie, kiedy zatrudniony wykonuje swoją pracę poza siedzibą firmy, gdy pracodawca ma ograniczoną możliwość bieżącej kontroli sposobu jej wykonywania. W systemie tym pracownik otrzymuje określone zadania do realizacji i jest z nich rozliczany. Z reguły ma znaczny margines swobody co do organizacji swojego czasu pracy (dotyczy to np. ekip sprzątających, przedstawicieli handlowych). Sąd Najwyższy w wyroku z 17 lutego 2004 r. (sygn. I PK 377/03) uznał, że system zadaniowy nie jest ani mniej, ani bardziej korzystny dla pracownika i nie narusza on przepisów zakazujących dyskryminacji. Zadaniowy czas pracy może być wprowadzany w regulaminie bądź układzie zbiorowym, ale również w umowie o pracę bądź obwieszczeniu, jeśli w firmie nie ma układu zbiorowego ani regulaminu. Dla pracodawcy zatrudnianie w tym systemie jest opłacalne z powodu mniejszej biurokracji. Nie musi bowiem prowadzić ewidencji godzin osób pracujących w systemie zadaniowym – wystarczy ewidencja dni pracy.

Źródło: Rzeczpospolita, 18 kwietnia 2009 r., Tomasz Zalewski