Rozstrzygnięcie to wydano w sprawie o zapłatę zadośćuczynienia, odszkodowania i renty wytoczonej pracodawcy przez pracownika poszkodowanego w wypadku przy pracy. W kwietniu 2010 r. powód, zatrudniony na stanowisku elektromontera - pomocnika operatora otaczarni, w czasie wykonywania obowiązków służbowych uległ wypadkowi, w następstwie którego doznał poważnych obrażeń, m.in. urazu zmiażdżeniowego miednicy, wstrząsu krwotocznego, rozejścia spojenia łonowego i rozerwania pęcherza moczowego. Uznanie zdarzenia za wypadek przy pracy przez zespół powołany do ustalenia jego okoliczności i przyczyn nie wzbudziło zastrzeżeń pracodawcy, który zatwierdził protokół powypadkowy.

Zobacz także: Protokół powypadkowy zatwierdza pracodawca>>

Po hospitalizacji poszkodowany pobierał zasiłek choroby oraz świadczenie rehabilitacyjne. Ze względu na całkowitą niezdolność do pracy, potwierdzoną orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS, powodowi została przyznana renta. W pozwie skierowanym przeciwko pracodawcy poszkodowany domagał się na podstawie art. 444 § 1 i 2 oraz art. 445 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 121) – dalej k.c. kwoty 700.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz ponad 77.000 zł tytułem odszkodowania.
Sąd I instancji powództwo oddalił w całości, podkreślając, że pracownik poszkodowany na skutek wypadku przy pracy uprawniony jest do dochodzenia roszczeń uzupełniających na podstawie przepisów k.c. w zakresie szkód niepokrytych odszkodowaniem należnym w myśl przepisów ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 167, poz. 1322 z późn. zm.) – dalej u.u.s.w.p. Tymczasem, jak stwierdzono w toku postępowania, poszkodowany nie wystąpił do ZUS o jednorazowe odszkodowanie z tytułu wypadku w pracy. Wysokość tego świadczenia musi być zaś wzięta pod uwagę przy ustaleniu odszkodowania, o którym mowa w art. 444 § 1 k.c. oraz renty z tytułu utraty zdolności do pracy zarobkowej i zwiększonych potrzeb z art. 444 § 2 k.c. Z tego względu dochodzone przez powoda roszczenia uznane zostały za przedwczesne, co skutkowało oddaleniem powództwa.

Zobacz także: Tylko wyłączna wina pozbawi ubezpieczonego świadczeń z ubezpieczenia wypadkowego>>

Wniesiona przez poszkodowanego apelacja nie została uwzględniona. Sąd Apelacyjny potwierdził zaskarżone orzeczenie, argumentując, iż cywilnoprawna odpowiedzialność pracodawcy za skutki wypadku przy pracy ma charakter uzupełniający. Innymi słowy, pracownik nie może dochodzić odszkodowania i renty uzupełniającej przed rozpoznaniem jego roszczeń o świadczenia przysługujące na podstawie u.u.s.w.p. (por. wyrok SN z dnia 29 lipca 1998 r., II UKN 155/98).
Jednocześnie sąd II instancji zwrócił uwagę, że pracownik występując z roszczeniami uzupełniającymi z tytułu wypadku przy pracy (opartymi na przepisach k.c. - art. 415, 444 czy 445 k.c.), nie może w postępowaniu sądowym powołać się jedynie na fakt wypadku przy pracy, który stwierdzony został protokołem powypadkowym. Jest on obowiązany wykazać przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej, tj. 1) ciążącą na pracodawcy odpowiedzialność z tytułu czynu niedozwolonego, 2) poniesioną szkodę (uszczerbek na zdrowiu) oraz 3) związek przyczynowy pomiędzy wypadkiem a powstaniem szkody.

Zobacz także: Kiedy można odmówić poszkodowanemu świadczeń z ubezpieczenia wypadkowego?>>

Więcej na ten temat w Serwisie BHP.