Podczas dwudniowych obrad uczestnicy wygłosili ponad 30 referatów. Zdaniem dr inż. A.a Barczyńskiego z Politechniki Częstochowskiej efekty funkcjonowania systemu rehabilitacji zawodowej osób niepełnosprawnych w Polsce są niezadowalające. Analiza sytuacji wsparta wynikami prac badawczych wskazuje na występowanie wielu barier w upowszechnianiu aktywizacji zawodowej osób niepełnosprawnych. Występowanie najistotniejszych spośród nich uzależnione jest od prawidłowego zarządzania systemem oraz sprawnego funkcjonowania zaangażowanych w systemie instytucji i organów państwa. Skuteczne wypełnianie przez organy państwa przynależnych funkcji uzależnione jest od jego siły (potencjału), co sprawia, że zaangażowanie państwa w skuteczną realizację polityki społecznej wobec niepełnosprawnych jest niewystarczające.

Czynnikiem wspomagającym powodzenie polityki społecznej, zwłaszcza w sytuacji oparcia jej na ustawodawstwie antydyskryminacyjnym jest wysoki poziom kapitału społecznego. Zdaniem mówcy - opieranie polityki aktywizacji zawodowej niepełnosprawnych na ustawodawstwie antydyskryminacyjnym (dyrektywy UE, Kodeks pracy) jest w warunkach polskich, z punktu widzenia szans powodzenia, wysoce ryzykowne.

O ustawodawstwie antydyskryminacyjnym mówił prof. A. Kabsch z Komisji Rehabilitacji i Integracji Społecznej z PAN w Poznaniu, który przedstawił dotychczasowe inicjatywy Komisji Europejskiej i Europejskiego Forum Niepełnosprawnych wspomagające organizację życia osób z niepełnosprawnościami ujęte w szczególności w najnowszej dyrektywie dotyczącej zasad równego traktowania osób niezależnie od ich wyznania, płci, wieku i niepełnosprawności. Dodajmy, że regulacje te znalazły się również w nowelizacji Kodeksu pracy z dnia 17 października br.

Z kolei mgr H. Tomczyk z Instytutu Organizacji i Zarządzania Politechniki Wrocławskiej interesująco mówiła o promocji zdrowia w miejscu pracy jako środku zaradczym w przeciwdziałaniu niepełnosprawności układu ruchu pracowników. Efektywne zarządzanie promocją i profilaktyką zdrowia w przedsiębiorstwie umożliwia pracodawcom zwiększenie kontroli nad czynnikami oddziałującymi na zdrowie i podtrzymywanie zdolności do pracy zatrudnianych przez nich pracowników. Kraje Unii Europejskiej, realizując zalecenia Światowej Organizacji Zdrowia, promują dobrowolnie podejmowane przez przedsiębiorstwa programy prozdrowotne. Polska, jako jeden z nielicznychkrajów, nie utworzyła dotychczas samodzielnego Instytutu Promocji Zdrowia, a co za tym idzie – krajowego systemu koordynacji działań związanych z promocją zdrowia.

Zadania ochrony zdrowia osób pracujących, w tym niepełnosprawnych, są przypisane Wojewódzkim Ośrodkom Medycyny Pracy i Wydziałom Zdrowia Urzędów Miejskich. Przeprowadzone badania w województwach: dolnośląskim i lubuskim, gdzie w latach 2000-2007 realizowanych było siedem programów promocji i profilaktyki dotyczących schorzeń układu mieśniowo-szkieletowego, wykazały wiele nieprawidłowości, a podejmowane działania miały charakter akcyjny. Korzystające z programów przedsiębiorstwa wybierane były przypadkowo i nie obejmowały wszystkich narażonych na
niekorzystne działania pracowników.

Prof. dr inż. J. Matuszek, dr inż. D. Plinta, mgr inż. S. Kubica i mgr D. Ścieszka z Akademii Techniczno-Humanistycznej w Bielsku-Białej przygotowali na konferencję ciekawy referat o modelowaniu i symulacji procesów produkcyjnych z punktu widzenia ergonomii i bezpieczeństwa pracy w niektórych przedsiębiorstwach przemysłu maszynowego, gdzie w procesie produkcji zastosowano nowe narzędzia i systemy informatyczne uwzględniające pracę osób niepełnosprawnych.

Prof. dr n. med. J. Kujawa i mgr A. Głowacka z Kliniki Rehabilitacji Medycznej Uniwersytetu Medycznego w Łodzi oraz mgr inż. Ł. Oleksy z Politechniki Śląskiej zaprezentowali ciekawe opracowanie pt: Kompleksowa analiza ruchu w ergonomii i rehabilitacji osób z dysfunkcjami narządu ruchu. Wykazali, iż rozwój metod diagnostycznych, nauk biomedycznych i inżynierii medycznej oraz technik operacyjnych systematycznie prowadzi do zwiększenia możliwości terapeutycznych i ograniczenia stopnia niepełnosprawności chorych po urazach i z chorobami przewlekłymi narządu ruchu. Powstanie całej gamy urządzeń i systemów umożliwiających kontrolę i monitorowanie efektów rehabilitacji, daje niepełnosprawnym nadzieję i szansę lepszego funkcjonowania w codzienności życiowej, dotychczas niekiedy bardzo trudnej.

O możliwości poruszania się niepełnosprawnego decyduje narząd ruchu, czyli nogi, których sprawność zasadniczo decyduje o możliwościach funkcjonalnych organizmu. Wielu autorów podkreśla, że zaburzenie możliwości chodzenia jest jednym z głównych czynników prowadzących do niepełnosprawności. Natomiast niekiedy subiektywna ocena poprawy lokomocji u pacjentów, u których doszło do urazu w obrębie narządu ruchu, jest często wynikiem kompensacji samoistnej. Obiektywne, ilościowe metody analizy ruchu pozwalają ocenić lekarzom i rehabilitantom aktualny poziom sprawności funkcjonalnej, stopień zaawansowania dysfunkcji, rozwój kompensacji i możliwości jej korekcji. Przy wsparciu diagnostyki biomechanicznej i kinezjologicznej stanowi stanowi w sumie podstawę do ustalenia zakresu działań usprawniających lub adaptacyjnych. Komponują się więc idealnie z głównymi celami procesu fizjoterapii.

Autorzy omówili zastosowanie obiektywnej analizy ruchu w ocenie wzorca lokomocji u pacjentów z dysfunkcjami narządu ruchu na podstawie dwóch przypadków - pacjentów po urazie stawu kolanowego, u których wykonano badanie wzorca chodu przy użyciu optoelektronicznego systemu do kompleksowej analizy ruchu. Przeprowadzona interpretacja wyników badania daje konkretne przesłanki do ustalenia dalszego postępowania terapeutycznego.
Wygłoszone referaty maja być wydane w postaci monografii zatytułowanej Ergonomia niepełnosprawnym w organizacji pracy i zarządzaniu.