Stosownie do treści art. 229 § 4 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) – dalej k.p. pracodawca nie może dopuścić do pracy pracownika bez aktualnego orzeczenia lekarskiego stwierdzającego brak przeciwwskazań do pracy na określonym stanowisku.
Jednocześnie jest on obowiązany terminowo wystawiać skierowania na badania profilaktyczne, tak by faktycznie nie odsuwać podwładnego od pracy. Skierowanie powinno wskazywać czynniki narażeń zawodowych, które rzeczywiście występują na stanowisku pracy danej osoby i powinny być uwzględnione w orzeczeniu lekarskim. Jeżeli pracownik zostałby dopuszczony do pracy na podstawie skierowania wystawionego umyślnie błędnie przez pracodawcę, ten ostatni – w razie wypadku przy pracy – poniósłby odpowiedzialność uzupełniającą za skutki wypadku przy pracy, za działanie lub zaniechanie powodujące szkodę (art. 415 k.p. w związku z art. 300 k.p.).
Źródło: Rzeczpospolita, Dobra Firma, 14 sierpnia 2009 r., Ewa Drzewiecka
Jednocześnie jest on obowiązany terminowo wystawiać skierowania na badania profilaktyczne, tak by faktycznie nie odsuwać podwładnego od pracy. Skierowanie powinno wskazywać czynniki narażeń zawodowych, które rzeczywiście występują na stanowisku pracy danej osoby i powinny być uwzględnione w orzeczeniu lekarskim. Jeżeli pracownik zostałby dopuszczony do pracy na podstawie skierowania wystawionego umyślnie błędnie przez pracodawcę, ten ostatni – w razie wypadku przy pracy – poniósłby odpowiedzialność uzupełniającą za skutki wypadku przy pracy, za działanie lub zaniechanie powodujące szkodę (art. 415 k.p. w związku z art. 300 k.p.).
Źródło: Rzeczpospolita, Dobra Firma, 14 sierpnia 2009 r., Ewa Drzewiecka
