Ustalenie gatunków makulatury i warunków technicznych obowiązujących przy dostawie makulatury dla przemysłu papierniczego.

ZARZĄDZENIE

MINISTRA PRZEMYSŁU DRZEWNEGO I PAPIERNICZEGO ORAZ PREZESA CENTRALNEGO URZĘDU GOSPODARKI MATERIAŁOWEJ

z dnia 29 grudnia 1953 r.

w sprawie ustalenia gatunków makulatury i warunków technicznych obowiązujących przy dostawie makulatury dla przemysłu papierniczego.

Na podstawie § 9 uchwały nr 456 Prezydium Rządu z dnia 24 maja 1952 r. w sprawie gospodarki makulaturą (Monitor Polski Nr A-51, poz. 691) zarządza się, co następuje:

§ 1. Gatunki makulatury i warunki techniczne obowiązujące przy dostawie makulatury dla przemysłu papierniczego określa załącznik do niniejszego zarządzenia.

§ 2. Zarządzenie wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.

ZAŁĄCZNIK 

GATUNKI MAKULATURY I WARUNKI TECHNICZNE OBOWIĄZUJĄCE PRZY DOSTAWIE MAKULATURY DLA PRZEMYSŁU PAPIERNICZEGO

A.

Wstęp.

1. Ustalenia dotyczą makulatury używanej jako jednego z surowców do wytwarzania papieru, tektury i innych wyrobów pilśniowych.

2. Określenie. Makulatura jest to wybrakowany, zadrukowany, zapisany lub w inny sposób wykorzystany i nie nadający się już do użytku papier, karton i tektura w formie wytworu bądź przetworu papierniczego. Za makulaturę uważa się również ścinki papieru, kartonu lub tektury nie nadające się ze względu na swój ograniczony format do dalszego użytku.

3. Oznaczenie gatunków. W zależności od przeznaczenia, składu surowców włóknistych, stopnia zadrukowania lub zapisania, stopnia zanieczyszczenia i barwy rozróżnia się 15 gatunków makulatury.

B.

Wymagania ogólne.

4. Makulatura spakowana w bele nie może zawierać żadnych ciał obcych, a również tomofanu, celuloidu, cynfolii, pergaminu sztucznego oraz papierów impregnowanych i powlekanych smołą, bituminą i asfaltem, kalki maszynowej i ołówkowej. Makulatura nie może być zabrudzona smarem, tłuszczem i farbami olejnymi.

C.

Wymagania szczegółowe.

5. Gatunki.

1) Skład gatunku I: białe i kremowe nie zapisane i nie zadrukowane ścinki introligatorskie papieru i kartonu jednowarstwowego klas I, II i III (bezdrzewne).

2) Skład gatunku II: białe i kremowe nie zapisane i nie zadrukowane ścinki introligatorskie papieru i kartonu klas IV-IX (drzewne).

3) Skład gatunku III: akta białe i kremowe zapisane i zadrukowane bez spinaczy, księgi handlowe, zeszyty bez okładek i zszywek; ścinki i odpadki papieru pakowego siarczynowego; ścinki i odpadki białe i kremowe zapisane i zadrukowane papieru i kartonu klas I, II i III.

4) Skład gatunku IV:

a) ścinki i odpadki papieru siarczanowego,

b) ścinki i odpadki papieru z celulozy siarczynowej nie bielonej.

5) Skład gatunku V: ścinki jasnokolorowe papieru i kartonu oraz odpadki papieru i kartonu białego barwnie zadrukowanego, zapakowane w osobne bele według kolorów: żółtego, czerwonego, zielonego i niebieskiego; kartonowe opakowania papierosów (główny barwnik nadruku decyduje o przynależności do danego koloru); odpadki bibułki papierosowej.

6) Skład gatunku VI: ścinki ciemnokolorowe papieru i kartonu oraz odpadki papieru i kartonu czarno zadrukowanego; ścinki jasnokolorowe nie sortowane według kolorów.

7) Skład gatunku VII:

a) gazety czyste i zwroty,

b) czasopisma ilustrowane bez zszywek,

c) książki bez okładek i zszywek oraz tektura biała zadrukowana.

8) Skład gatunku VIII: ścinki i odpadki tektury brązowej czystej i zadrukowanej oraz pudełka bez zszywek z tektury brązowej oklejonej lub nie oklejonej.

9) Skład gatunku IX:

a) worki z papieru siarczanowego, suche i wytrząśnięte, pozbawione wkładek asfaltowanych;

b) worki z papieru siarczanowego po sadzach i farbach.

10) Skład gatunku X: odpadki mieszane z papieru, kartonu lub tektury, opakowania z nadrukiem, tektura matrycowa.

11) Skład gatunku XI: worki z tkaniny papierowej, przędza i sznurek z papieru siarczanowego.

12) Skład gatunku XII: stare cewki przędzalnicze nie impregnowane bez przędzy oraz tuleje papierowe.

13) Skład gatunku XIII: ścinki i odpadki papieru pergaminowego i kalki szkicowej, zapakowane według kolorów.

14) Skład gatunku XIV: wyroby z masy papierowej oraz beczki z masy papierowej po kalafonii,

XIV a: odpadki preszpanu,

XIV b: odpadki tektur nie wymienionych w grupach poprzednich.

15) Skład gatunku XV: papier i bibułka parafinowana.

6. Odchylenia:

1) W gatunku I - do 10% gatunku II. W pozostałych do 2% innych gatunków.

2) Dopuszczalne zanieczyszczenie we wszystkich gatunkach do 1%, oprócz gatunków IX i X (do 2%).

7. Wilgotność dla wszystkich gatunków 10%, dla IX i X gatunku - 12%.

D.

Metody badań i odbiór.

8. Pobieranie próbek. Z partii, którą określa się na 2.500-6.300 kg pobiera się do badania 5 bel, które powinny charakteryzować całą partię. W celu określenia zgodności gatunku makulatury z warunkami pobiera się próbę według uznania stron do 10% ciężaru z każdego gatunku dostarczonej partii makulatury. W celu określenia wilgotności makulatury z każdej pobranej beli wybiera się z rozmaitych stron na głębokości 200-300 mm po jednej garści makulatury. Pobrane próby miesza się według każdego gatunku osobno. Z każdej otrzymanej mieszaniny pobiera się średnią próbę w ilości od 500 do 1000 g i kładzie się do hermetycznie zamykanej puszki blaszanej albo do takiegoż naczynia szklanego.

9. Rodzaje badań:

a) oględziny zewnętrzne,

b) badanie zawartości ścieru dla I gatunku,

c) ważenie,

d) oznaczenie zaśmiecenia,

e) oznaczenie wilgotności.

10. Przeprowadzenie badań.

1) Oględziny zewnętrzne. Zgodność z wymaganiami ogólnymi i szczegółowymi co do czystości, zawartości ciał obcych i makulatury innych gatunków sprawdza się przez oględziny rozpakowanych bel i ważenie.

2) Badania zawartości ścieru drzewnego. 1 g fluoroglucyny rozpuszcza się w 50 ml alkoholu i po rozpuszczeniu dodaje się 25 ml stężonego kwasu siarkowego. Tak przygotowanym roztworem zwilża się makulaturę. Makulatura bezdrzewna w miejscu zwilżenia nie może zabarwić się na kolor czerwony, gdyż zabarwienie takie świadczy o zawartości ścieru drzewnego.

3) Metoda oznaczania zaśmiecenia. Do oznaczenia zaśmiecenia z bel pobranych do prób według ust. 8 należy pobrać tylko te bele lub ich części, których wilgotność nie przekracza 15%. W celu określenia stopnia zaśmiecenia makulaturę każdego gatunku sortuje się osobno na stole sortowniczym wyposażonym w sito druciane z oczkami o powierzchni 1 cm² i wysuwaną szufladką na śmieci. Makulaturę przetrząsa się i przebiera na sicie ręcznie. Ciężar wypadłych do szufladki śmieci oznacza się na wadze technicznej i wyraża się w procentach w stosunku do ciężaru sortowanej makulatury o wilgotności odpowiadającej wymaganiom określonym w ust. 7. Równocześnie z oznaczeniem stopnia zaśmiecenia wysortuje się te gatunki makulatury, których zawartość w danym gatunku jest ograniczona lub zupełnie niedopuszczalna. Robi się to w celu sprawdzenia dokładności sortowania makulatury. Wysortowaną część makulatury (niedopuszczalną) waży się, a zawartość jej wyraża się w procentach w stosunku do ciężaru pobranej próby.

4) Metoda oznaczania wilgotności. Celem określenia wilgotności pobiera się z każdej puszki z próbką naważkę 200-300 g makulatury. Po zważeniu na wadze technicznej próbę wysusza się w suszarce w temperaturze 100-105° C do stałego ciężaru, który oznacza się przez kilkakrotne ważenie dla kontroli. Zawartość wilgoci oblicza się w procentach w stosunku do pierwszego ciężaru naważki.

11. Ocena badań i prób.

1) Dobra próba zachodzi wtedy, gdy bela makulatury po przejściu wszystkich prób zostanie zaliczona do gatunku podanego w specyfikacji.

2) Zła próba zachodzi wtedy, gdy bela makulatury w wyniku prób nie może być zaliczona do danego gatunku. Można jednak taką belę zaliczyć do jednego z dalszych gatunków, któremu własnościami odpowiada.

3) Ocena partii makulatury. Partię makulatury przyjmuje się, jeśli wszystkie badane bele odpowiadają wymaganiom. W przeciwnym wypadku dostawca powinien całą partię makulatury raz jeszcze przesortować i przedstawić do ponownego odbioru. Drugie odrzucenie jest ostateczne.

E.

Opakowanie, znakowanie, przewóz i przechowywanie.

12. Opakowanie.

1) Makulaturę dostarcza się w prasowanych belach o ciężarze 80-120 kg, ściągniętych przynajmniej czterema drutami na krzyż. Makulatura gatunku VII a i b może być dostarczona w wiązkach, związanych drutem lub sznurkiem. To samo odnosi się do makulatury gatunku VII c, o ile usunięto okładki i zszywki.

2) Makulatura gatunku I-IV powinna być opakowana w papier lub karton w celu ochrony przed zanieczyszczeniami podczas przewozu i magazynowania.

3) Pozostałe gatunki dostarcza się bez opakowania papierowego. Każda jednak bela zawierająca drobne ścinki lub odpadki, jeśli istnieje obawa, że może ulec rozsypaniu, powinna być obłożona papierem, kartonem lub tekturą pochodzącą z odpadów.

4) Za tarę uważa się drut oraz opakowanie makulatury. Tara nie może przekroczyć 5% ciężaru brutto beli w gatunkach I-VI oraz 3% w pozostałych.

13. Znakowanie. Na każdej beli umieszcza się tabliczkę kartonową lub tekturową z napisem zawierającym: a) nazwę i adres dostawcy, b) nr beli, c) nr gatunku, d) wagę brutto.

14. Przewóz. Makulaturę przewozi się w krytych środkach przewozowych.

15. Przechowywanie. Makulaturę należy przechowywać w pomieszczeniach krytych.

F.

Przepis przejściowy.

Do końca 1955 roku dopuszczalne są odchylenia w ciężarze bel.

• Identyfikator: M.P.1954.A-14.305
• Rodzaj: Zarządzenie
• Tytuł: Ustalenie gatunków makulatury i warunków technicznych obowiązujących przy dostawie makulatury dla przemysłu papierniczego.
• Data aktu: 29/12/1953
• Data ogłoszenia: 09/02/1954
• Data wejścia w życie: 09/02/1954