a także mając na uwadze, co następuje:(1) Jak uznano w dyrektywie (UE) 2018/1972, z uwagi na fakt, że punkty dostępu bezprzewodowego o bliskim zasięgu i o niskiej mocy mogą mieć pozytywny wpływ na wykorzystanie widma radiowego i rozwój łączności bezprzewodowej w Unii, należy ułatwić wdrażanie punktów dostępu bezprzewodowego o bliskim zasięgu poprzez system zwolnienia z obowiązku uzyskania zezwoleń.
(2) Punkt dostępu bezprzewodowego o bliskim zasięgu obejmuje różne elementy, takie jak jednostka przetwarzania sygnału, system antenowy, połączenia kablowe i obudowa. W niektórych przypadkach system antenowy lub jego części mogą być instalowane oddzielnie od innych elementów punktu dostępu bezprzewodowego o bliskim zasięgu i być połączone za pomocą co najmniej jednego przewodu. Może to mieć miejsce w przypadku rozproszonych systemów antenowych lub rozproszonego systemu radiowego stosowanego przez jednego operatora lub wielu operatorów. Punkt dostępu bezprzewodowego o bliskim zasięgu może być przeznaczony do obsługi dwóch lub większej liczby użytkowników widma.
(3) Aby zapewnić akceptację społeczną i trwałe wdrożenie, punkty dostępu bezprzewodowego o bliskim zasięgu podlegające art. 57 ust. 1 akapit drugi dyrektywy (UE) 2018/1972, powinny mieć minimalne oddziaływanie na krajobraz. Aby osiągnąć ten cel, powinny one być niewidoczne lub zamontowane na konstrukcji nośnej w nierzucający się w oczy sposób. Ich eksploatacja powinna również zapewnić wysoki poziom ochrony zdrowia publicznego, zgodnie z zaleceniem Rady 1999/519/WE 2 w sprawie ograniczenia narażenia ludności na pola elektromagnetyczne (EMF).
(4) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/53/UE 3 w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich dotyczących udostępniania na rynku urządzeń radiowych stanowi, że urządzenia radiowe, w tym punkty dostępu bezprzewodowego o bliskim zasięgu, muszą być skonstruowane w sposób zapewniający ochronę zdrowia i bezpieczeństwa ludności.
(5) W związku z tym należy określić fizyczne i techniczne cechy punktów dostępu bezprzewodowego o bliskim zasięgu, które podlegają art. 57 ust. 1 akapit drugi dyrektywy (UE) 2018/1972, pod względem maksymalnej objętości, ograniczeń dotyczących masy oraz maksymalnej mocy nadawania na potrzeby połączeń użytkownika. Wybór maksymalnej objętości w celu ograniczenia oddziaływania punktu dostępu bezprzewodowego o bliskim zasięgu na krajobraz powinien umożliwiać elastyczność projektu i możliwość dostosowania do cech fizycznych i technicznych konstrukcji nośnej.
(6) W zleconym przez Komisję opracowaniu "Light Deployment Regime for Small-Area Wireless Access Points (SAWAPs)" 4 wykazano, że limit objętości wynoszący 20 litrów powinien być wystarczający do pomieszczenia głównych elementów punktu dostępu bezprzewodowego o bliskim zasięgu, przy jednoczesnym zapewnieniu jego nierzucającego się w oczy charakteru. Ta maksymalna objętość powinna mieć zastosowanie do każdego uruchomienia punktu dostępu bezprzewodowego o bliskim zasięgu obsługującego co najmniej jednego użytkownika widma, jak również do wielu różnych punktów dostępu bezprzewodowego o bliskim zasięgu współdzielących infrastrukturę o małej powierzchni, np. słup oświetleniowy, sygnalizację świetlną, billboard lub przystanek autobusowy, które ze względu na swoje fizyczne wymiary lub częste występowanie w danym obszarze prawdopodobnie spowodują bałagan wizualny.
(7) Punkty dostępu bezprzewodowego o bliskim zasięgu powinny być zgodne z europejską normą zharmonizowaną EN 62232:2017 5 "Wyznaczanie natężenia pola RF, gęstości mocy i tempa pochłaniania właściwego (SAR) w otoczeniu radiokomunikacyjnych stacji bazowych dla oceny poziomu ekspozycji człowieka", która określa metodę instalacji stacji bazowych przy uwzględnieniu ich mocy nadawania w celu oceny narażenia ludzi na działanie pól elektromagnetycznych ("eMF"), zgodnie z wartościami granicznymi określonymi w zaleceniu 1999/519/WE.
(8) Przedmiotową normę stosuje się do wszystkich rodzajów stacji bazowych, podzielonych na pięć klas instalacji odpowiadających różnym wartościom granicznym ich zastępczej mocy promieniowanej izotropowo (EIRP) wynoszącym, odpowiednio, kilka miliwatów (klasa E0), 2 W (klasa E2), 10 W (klasa E10), 100 W (klasa E100) i powyżej 100 W (klasa E+). Na podstawie powyższych klas, z uwzględnieniem bezpiecznych odległości od instalacji, których należy przestrzegać zgodnie z przedmiotową normą, a także z uwagi na fakt, że dyrektywa (UE) 2018/1972 przewiduje, iż punkty dostępu bezprzewodowego o bliskim zasięgu powinny być urządzeniami o niskiej mocy, niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie wyłącznie do kłas instalacji E0, E2 i E10. Tabela 2 w pkt 6.2.4 normy EN 62232:2017 zawiera wymóg, aby najniższa część promieniująca anteny klasy E10 znajdowała się na wysokości co najmniej 2,2 m ponad publicznymi drogami komunikacyjnymi, aby zapewnić odległość co najmniej 20 cm między głównym listkiem anteny a ciałem osoby o wzroście 2 m 6 .
(9) Ze względów estetycznych wewnętrzna instalacja punktów dostępu bezprzewodowego o bliskim zasięgu klasy E10, które prawdopodobnie wykorzystają maksymalny limit objętości wynoszący 20 litrów, powinna być ograniczona do dużych pomieszczeń, w których wysokość stropu wynosi co najmniej 4 metry, takich jak muzea, stadiony, centra konferencyjne, porty lotnicze, stacje metra, dworce kolejowe lub centra handlowe.
(10) Masa punktu dostępu bezprzewodowego o bliskim zasięgu i jego kształt nie powinny pociągać za sobą konieczności strukturalnego wzmocnienia stosowanej konstrukcji nośnej.
(11) W związku z tym, że przewiduje się dalszy rozwój odpowiednich norm, jeżeli mają one obejmować punkty dostępu bezprzewodowego o bliskim zasięgu, w których wykorzystuje się aktywne systemy antenowe, takie punkty dostępu nie powinny na tym etapie wchodzić w zakres stosowania zwolnień z obowiązku uzyskania zezwolenia.
(12) W celu umożliwienia właściwym organom nadzoru i monitorowania, w szczególności w przypadkach, w których w jednym miejscu występuje wiele systemów antenowych, każdy operator, który wdrożył punkty dostępu bezprzewodowego o bliskim zasięgu zgodnie z wymogami określonymi w niniejszym rozporządzeniu, powinien w odpowiednim czasie przedłożyć właściwemu organowi powiadomienie dotyczące instalacji i lokalizacji tych punktów dostępu.
(13) Niniejsze rozporządzenie pozostaje bez uszczerbku dla uprawnień państw członkowskich do określania zagregowanych poziomów EMF wynikających ze wspólnej lokalizacji lub agregowania na lokalnym obszarze punktów dostępu bezprzewodowego o bliskim zasięgu objętych art. 57 ust. 1 akapit drugi dyrektywy (UE) 2018/1972 oraz do zapewnienia ich zgodności z obowiązującymi zagregowanymi granicznymi poziomami narażenia zgodnie z prawem Unii za pomocą środków innych niż indywidualne zezwolenia.
(14) Wdrażanie niniejszego rozporządzenia powinno być regularnie monitorowane, aby w razie konieczności ułatwić jego przegląd, z uwzględnieniem praktyki krajowej i rozwoju sytuacji w zakresie normalizacji, w szczególności w odniesieniu do objęcia nią aktywnych systemów antenowych.
(15) Niniejsze rozporządzenie pozostaje bez uszczerbku dla środków krajowych dotyczących bezpieczeństwa, dostaw mediów i poszanowania własności prywatnej, w tym prawa właścicieli do określania sposobu użytkowania ich mienia.
(16) Niniejsze rozporządzenie pozostaje bez uszczerbku dla stosowania mniej restrykcyjnych systemów na szczeblu krajowym w odniesieniu do wdrażania punktów dostępu bezprzewodowego o bliskim zasięgu, aby ułatwić osiągnięcie współmiernej gęstości i niskiego oddziaływania na krajobraz w przypadku wdrażania dostępu bezprzewodowego o bliskim zasięgu.
(17) Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Łączności,
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
