a także mając na uwadze, co następuje:(1) Rynek wewnętrzny obejmuje obszar bez granic wewnętrznych, w którym swobodny przepływ towarów jest zapewniony zgodnie z Traktatami. Ograniczenia ilościowe w przywozie oraz wszelkie środki o skutku równoważnym są zakazane między państwami członkowskimi. Zakaz ten obejmuje wszelkie środki krajowe, które mogą - bezpośrednio lub pośrednio, faktycznie lub potencjalnie - zakłócić wewnątrzunijny handel towarami. Swobodny przepływ towarów zapewnia się na rynku wewnętrznym poprzez harmonizację na poziomie Unii przepisów określających wspólne wymogi w zakresie wprowadzania do obrotu określonych towarów lub - w odniesieniu do towarów lub aspektów towarów nieobjętych w całości zakresem przepisów harmonizacyjnych Unii - poprzez stosowanie zasady wzajemnego uznawania określonej przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej.
(2) Dobrze działająca zasada wzajemnego uznawania stanowi istotne uzupełnienie harmonizacji przepisów na poziomie Unii, szczególnie przy uwzględnieniu, że wiele towarów ma aspekty zarówno zharmonizowane, jak i niezharmonizowane.
(3) Przeszkody dla swobodnego przepływu towarów między państwami członkowskimi mogą być tworzone niezgodnie z prawem, jeżeli - wobec braku przepisów harmonizacyjnych Unii obejmujących swoim zakresem towary lub określone aspekty towarów - właściwy organ państwa członkowskiego stosuje w odniesieniu do towarów zgodnie z prawem wprowadzonych do obrotu w innym państwie członkowskim przepisy krajowe, w których przewidziano, że towary te mają spełniać określone wymogi techniczne, na przykład wymogi dotyczące oznaczenia, formy, rozmiaru, masy, składu, prezentacji, oznakowania lub opakowania. Stosowanie takich przepisów do towarów, które zostały zgodnie z prawem wprowadzone do obrotu w innym państwie członkowskim mogłoby być sprzeczne z art. 34 i 36 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), nawet jeżeli przepisy takie mają zastosowanie do wszystkich towarów bez wyjątku.
(4) Zasada wzajemnego uznawania wynika z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Zgodnie z tą zasadą państwa członkowskie nie mogą zakazać sprzedaży na swoich terytoriach towarów, które zgodnie z prawem wprowadzono do obrotu w innym państwie członkowskim, nawet w przypadku gdy towary te zostały wyprodukowane zgodnie z innymi przepisami technicznymi, w tym towary, które nie powstały w procesie wytwarzania. Zasada wzajemnego uznawania nie ma jednak charakteru bezwzględnego. Państwa członkowskie mogą ograniczyć wprowadzanie do obrotu towarów, które zostały zgodnie z prawem wprowadzone do obrotu w innym państwie członkowskim, w przypadku gdy takie ograniczenia są uzasadnione względami określonymi w art. 36 TFUE lub innym nadrzędnym interesem publicznym uznanym w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w związku ze swobodnym przepływem towarów, a także w przypadku gdy ograniczenia te są proporcjonalne do realizowanego celu. Niniejsze rozporządzenie nakłada obowiązek wyraźnego uzasadnienia przyczyny ograniczenia lub odmowy dostępu do rynku.
(5) Podlegające ewolucji pojęcie "nadrzędnego interesu publicznego" wywodzi się z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej dotyczącego art. 34 i 36 TFUE. W przypadku występowania uzasadnionych różnic między państwami członkowskimi taki nadrzędny interes mógłby uzasadniać zastosowanie krajowych przepisów technicznych przez właściwe organy. Decyzje administracyjne muszą być jednak zawsze należycie umotywowane, uzasadnione, odpowiednie oraz zgodne z zasadą proporcjonalności, a właściwy organ musi podjąć możliwie najmniej restrykcyjną decyzję. W celu poprawy funkcjonowania rynku wewnętrznego towarów, krajowe przepisy techniczne powinny być adekwatne do zakładanych celów i nie powinny tworzyć nieproporcjonalnych barier pozataryfowych. Ponadto decyzje administracyjne ograniczające dostęp do rynku lub odmawiające takiego dostępu w odniesieniu do towarów zgodnie z prawem wprowadzonych do obrotu w innym państwie członkowskim nie mogą być oparte wyłącznie na fakcie, że towary będące przedmiotem oceny spełniają uzasadniony cel publiczny realizowany przez państwo członkowskie w sposób odmienny od tego, w jaki cel ten spełniają towary w tym państwie członkowskim. Aby pomóc państwom członkowskim, Komisja powinna dostarczyć niewiążących wytycznych w odniesieniu do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej dotyczącego pojęcia nadrzędnego interesu publicznego oraz sposobu stosowania zasady wzajemnego uznawania. Właściwe organy powinny mieć możliwość dostarczenia wkładu oraz zgłaszania swoich uwag do wytycznych.
(6) W swoich konkluzjach w sprawie polityki jednolitego rynku z grudnia 2013 r. Rada ds. Konkurencyjności zauważyła, że poprawa ramowych warunków dla przedsiębiorstw i konsumentów na jednolitym rynku wymaga odpowiedniego stosowania wszystkich właściwych instrumentów, w tym wzajemnego uznawania. Rada wezwała Komisję do zgłaszania przypadków, w których funkcjonowanie zasady wzajemnego uznawania wciąż jest nieadekwatne lub problematyczne. W swoich konkluzjach w sprawie polityki jednolitego rynku z lutego 2015 r. Rada ds. Konkurencyjności ponagliła Komisję, aby podjęła kroki na rzecz zapewnienia skutecznego funkcjonowania zasady wzajemnego uznawania oraz aby przedstawiła wnioski w tym celu.
(7) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 764/2008 3 przyjęto w celu ułatwienia stosowania zasady wzajemnego uznawania, ustanawiając procedury minimalizujące prawdopodobieństwo tworzenia niezgodnych z prawem przeszkód dla swobodnego przepływu towarów, które już zgodnie z prawem wprowadzono do obrotu w innym państwie członkowskim. Pomimo przyjęcia tego rozporządzenia nadal występują liczne problemy związane ze stosowaniem zasady wzajemnego uznawania. Z oceny przeprowadzonej w latach 2014-2016 wynika, że zasada wzajemnego uznawania nie funkcjonuje tak, jak powinna, oraz że rozporządzenie (WE) nr 764/2008 wywarło ograniczony wpływ na ułatwienie stosowania tej zasady. Narzędzia i gwarancje proceduralne wprowadzone tym rozporządzeniem nie doprowadziły do realizacji ich celu, jakim jest usprawnienie stosowania zasady wzajemnego uznawania. Na przykład tylko nieliczne podmioty gospodarcze wiedzą o istnieniu sieci punktów kontaktowych ds. produktów, którą utworzono w celu udzielania tym podmiotom informacji na temat mających zastosowanie przepisów krajowych oraz na temat stosowania zasady wzajemnego uznawania, lub z tej sieci korzystają. Organy krajowe nie współpracują w ramach sieci w sposób wystarczający. Rzadko przestrzega się wymogu powiadamiania o decyzjach administracyjnych ograniczających dostęp do rynku lub odmawiających takiego dostępu. W związku z powyższym przeszkody dla swobodnego przepływu towarów na rynku wewnętrznym nadal się utrzymują.
(8) W rozporządzeniu (WE) nr 764/2008 występuje szereg niedociągnięć, w związku z czym należy dokonać jego przeglądu i wzmocnić je. Dla zapewnienia jasności rozporządzenie (WE) nr 764/2008 należy zastąpić niniejszym rozporządzeniem. W niniejszym rozporządzeniu należy ustanowić jasne procedury zapewniające swobodny przepływ towarów zgodnie z prawem wprowadzonych do obrotu w innym państwie członkowskim oraz zapewniające, aby swobodny przepływ mógł zostać ograniczony jedynie w przypadku, gdy państwa członkowskie mają w tym uzasadnione względy interesu publicznego, a ograniczenie to jest uzasadnione i proporcjonalne. Niniejsze rozporządzenie powinno także zapewniać, aby istniejące prawa i obowiązki wynikające z zasady wzajemnego uznawania były przestrzegane zarówno przez podmioty gospodarcze, jak i przez organy krajowe.
(9) Niniejsze rozporządzenie powinno pozostawać bez uszczerbku dla dalszej harmonizacji warunków wprowadzania towarów do obrotu, w stosownych przypadkach, w celu usprawnienia funkcjonowania rynku wewnętrznego.
(10) Bariery handlowe mogą również być wynikiem stosowania innych rodzajów środków wchodzących w zakres stosowania art. 34 i 36 TFUE. Środki te mogą obejmować na przykład specyfikacje techniczne opracowane na potrzeby procedur udzielania zamówień publicznych lub wymogi stosowania języków urzędowych w państwach członkowskich. Środki takie nie powinny jednak stanowić krajowych przepisów technicznych w rozumieniu niniejszego rozporządzenia i nie powinny wchodzić w zakres jego stosowania.
(11) W państwach członkowskich krajowe przepisy techniczne wdraża się niekiedy stosując procedurę uprzedniego zezwolenia, zgodnie z którą wprowadzenie towarów do obrotu w danym państwie wymaga uprzedniego uzyskania formalnego zezwolenia od właściwego organu. Samo istnienie procedury uprzedniego zezwolenia ogranicza swobodny przepływ towarów. W związku z tym, aby taka procedura była uzasadniona w świetle podstawowej zasady, jaką jest swobodny przepływ towarów na rynku wewnętrznym, musi ona służyć osiągnięciu uznanego przez prawo Unii celu leżącego w interesie publicznym oraz musi być proporcjonalna i niedyskryminująca. Zgodność takiej procedury z prawem Unii ocenia się w świetle uwag zawartych w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Z zakresu stosowania niniejszego rozporządzenia należy zatem wyłączyć decyzje administracyjne ograniczające dostęp do rynku lub odmawiające takiego dostępu wyłącznie w oparciu o fakt, że towary nie posiadają ważnego uprzedniego zezwolenia. Jednakże w przypadku gdy złożono wniosek o obowiązkowe uprzednie zezwolenie dotyczące towarów, każda decyzja administracyjna o odrzuceniu wniosku na podstawie krajowego przepisu technicznego mającego zastosowanie w danym państwie członkowskim powinna być wydawana zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, tak aby wnioskodawca mógł skorzystać z ochrony proceduralnej przewidzianej w niniejszym rozporządzeniu. To samo ma zastosowanie do dobrowolnego uprzedniego zezwolenia dotyczącego towarów, jeżeli takie istnieje.
(12) Należy wyjaśnić, że wśród rodzajów towarów objętych zakresem stosowania niniejszego rozporządzenia znajdują się produkty rolne. Pojęcie "produkty rolne" obejmuje również produkty pochodzące z rybołówstwa, jak przewidziano w art. 38 ust. 1 TFUE. W celu udzielenia pomocy w określeniu, które rodzaje towarów podlegają niniejszemu rozporządzeniu, Komisja powinna ocenić wykonalność dalszej rozbudowy orientacyjnego wykazu produktów do wzajemnego uznawania oraz płynące z niego korzyści.
(13) Ważne jest również wyjaśnienie, że pojęcie "producent" obejmuje nie tylko wytwórców towarów, lecz również osoby, które produkują towary, które nie powstały w procesie wytwarzania, w tym produkty rolne, a także osoby, które przedstawiają się jako producenci towarów.
(14) Z zakresu stosowania niniejszego rozporządzenia należy wyłączyć decyzje krajowych sądów lub trybunałów oceniające zgodność z prawem przypadków, w których - ze względu na zastosowanie krajowego przepisu technicznego - towarom zgodnie z prawem wprowadzonym do obrotu w jednym państwie członkowskim odmówiono dostępu do rynku w innym państwie członkowskim, oraz decyzje krajowych sądów lub trybunałów, na mocy których nałożono sankcje.
(15) Aby towary mogły korzystać z zasady wzajemnego uznawania, muszą zostać zgodnie z prawem wprowadzone do obrotu w innym państwie członkowskim. Należy wyjaśnić, że aby uznać towary za zgodnie z prawem wprowadzone do obrotu w innym państwie członkowskim, muszą być zgodne z odpowiednimi przepisami mającymi zastosowanie w tym państwie członkowskim i muszą zostać udostępnione użytkownikom końcowym w tym państwie członkowskim.
(16) Aby zwiększyć świadomość krajowych organów i podmiotów gospodarczych w odniesieniu do zasady wzajemnego uznawania, państwa członkowskie powinny, z myślą o ułatwieniu stosowania tej zasady, rozważyć wprowadzenie do swoich krajowych przepisów technicznych jasnych i jednoznacznych "klauzul jednolitego rynku".
(17) Dowody wymagane do wykazania, że towary zgodnie z prawem wprowadzono do obrotu w innym państwie członkowskim, różnią się znacząco w poszczególnych państwach członkowskich. Powoduje to niepotrzebne obciążenia, opóźnienia oraz dodatkowe koszty dla podmiotów gospodarczych, a także uniemożliwia organom krajowym uzyskanie informacji niezbędnych do przeprowadzenia oceny towarów w odpowiednim czasie. Może to stanowić przeszkodę dla stosowania zasady wzajemnego uznawania. Należy zatem koniecznie ułatwić podmiotom gospodarczym wykazanie, że ich towary zostały zgodnie z prawem wprowadzone do obrotu w innym państwie członkowskim. Podmioty gospodarcze powinny korzystać z oświadczenia własnego, które zapewnia właściwym organom wszelkie niezbędne informacje na temat towarów i na temat ich zgodności z przepisami mającymi zastosowanie w tym innym państwie członkowskim. Korzystanie z dobrowolnych oświadczeń nie powinno uniemożliwiać organom krajowym wydawania decyzji administracyjnych ograniczających dostęp do rynku lub odmawiających takiego dostępu, pod warunkiem że takie decyzje są proporcjonalne, uzasadnione i nie naruszają zasady wzajemnego uznawania, a także są zgodne z niniejszym rozporządzeniem.
(18) Do celów wzajemnego uznawania producent, importer lub dystrybutor powinni mieć możliwość sporządzenia oświadczenia o zgodnym z prawem wprowadzeniu towarów do obrotu (zwanego dalej "oświadczeniem o wzajemnym uznawaniu"). Najwłaściwszą osobą do dostarczenia informacji w oświadczeniu o wzajemnym uznawaniu jest producent, ponieważ najlepiej zna on towary i jest w posiadaniu dowodów niezbędnych do weryfikacji informacji zawartych w oświadczeniu o wzajemnym uznawaniu. Producent powinien mieć możliwość upoważnienia swojego upoważnionego przedstawiciela do sporządzania takich oświadczeń w jego imieniu i na jego odpowiedzialność. Jednakże w przypadku gdy podmiot gospodarczy ma możliwość zawarcia w oświadczeniu tylko informacji dotyczących zgodności z prawem wprowadzenia do obrotu towarów, inny podmiot gospodarczy powinien mieć możliwość dostarczenia informacji o tym, że towary udostępnia się użytkownikom końcowym w danym państwie członkowskim, pod warunkiem że ten podmiot gospodarczy bierze odpowiedzialność za informacje, których dostarczył w oświadczeniu o wzajemnym uznawaniu, oraz jest w stanie dostarczyć dowody niezbędne do weryfikacji tych informacji.
(19) Oświadczenie o wzajemnym uznawaniu powinno zawsze zawierać dokładne i kompletne informacje o towarach. Oświadczenie należy zatem stale aktualizować, aby odzwierciedlało zmiany, na przykład zmiany odpowiednich krajowych przepisów technicznych.
(20) W celu zapewnienia, aby informacje dostarczone w oświadczeniu o wzajemnym uznawaniu były kompleksowe, należy określić zharmonizowaną strukturę takich oświadczeń na użytek podmiotów gospodarczych, które chcą składać takie oświadczenia.
(21) Należy zapewnić, aby oświadczenia o wzajemnym uznawaniu były wypełniane zgodnie z prawdą oraz właściwie. Należy zatem wymagać od podmiotów gospodarczych, aby brały odpowiedzialność za informacje, które dostarczają w oświadczeniu o wzajemnym uznawaniu.
(22) Aby zwiększyć efektywność i konkurencyjność przedsiębiorstw, które prowadzą działalność w obszarze, w którym towary nie są objęte prawodawstwem harmonizacyjnym Unii, należy umożliwić korzystanie z nowych technologii informacyjnych w celu ułatwienia składania oświadczeń o wzajemnym uznawaniu. W związku z powyższym podmioty gospodarcze powinny mieć możliwość udostępniania publicznie swoich oświadczeń o wzajemnym uznawaniu online, pod warunkiem że oświadczenie o wzajemnym uznawaniu jest łatwo dostępne i ma niezawodny format.
(23) Komisja powinna zapewnić, aby wzór oświadczenia o wzajemnym uznawaniu oraz wytyczne, jak je wypełnić, były udostępnione w jednolitym portalu cyfrowym we wszystkich językach urzędowych Unii.
(24) Niniejsze rozporządzenie powinno mieć również zastosowanie do towarów, w przypadku których jedynie część aspektów objęto prawodawstwem harmonizacyjnym Unii. W przypadku gdy w prawodawstwie harmonizacyjnym Unii nałożono na podmiot gospodarczy wymóg sporządzenia deklaracji zgodności UE w celu wykazania zgodności z tym prawodawstwem, należy temu podmiotowi gospodarczemu zezwolić na dołączenie do deklaracji zgodności UE oświadczenia o wzajemnym uznawaniu określonego w niniejszym rozporządzeniu.
(25) W przypadku gdy podmioty gospodarcze zdecydują się nie korzystać z oświadczenia o wzajemnym uznawaniu, właściwe organy państwa członkowskiego przeznaczenia powinny zwracać się o wyraźnie określone i konkretne informacje, które uznają za niezbędne do przeprowadzenia oceny towarów, w poszanowaniu zasady proporcjonalności.
(26) Podmiotowi gospodarczemu należy dać odpowiedni czas na przedłożenie dokumentów lub wszelkich innych informacji, o które zwrócił się właściwy organ państwa członkowskiego przeznaczenia, lub na przedłożenie wszelkich argumentów lub uwag dotyczących oceny danych towarów.
(27) W dyrektywie (UE) 2015/1535 Parlamentu Europejskiego i Rady 4 wymaga się od państw członkowskich informowania Komisji i pozostałych państw członkowskich o wszelkich projektach krajowych przepisów technicznych dotyczących wszelkich produktów, w tym wszelkich produktów rolnych i produktów rybołówstwa, oraz uzasadnienia konieczności przyjęcia takich przepisów. Po przyjęciu takiego krajowego przepisu technicznego niezbędne jest jednak zapewnienie prawidłowego stosowania zasady wzajemnego uznawania do konkretnych towarów w indywidualnych przypadkach. W niniejszym rozporządzeniu należy ustanowić procedury dotyczące stosowania zasady wzajemnego uznawania w indywidualnych przypadkach, na przykład nakładając na państwa członkowskie wymóg wskazania krajowych przepisów technicznych stanowiących podstawę decyzji administracyjnej oraz uzasadnionych względów interesu publicznego stanowiących podstawę stosowania tego krajowego przepisu technicznego w odniesieniu do towaru, który został zgodnie z prawem wprowadzony do obrotu w innym państwie członkowskim. Proporcjonalność krajowego przepisu technicznego stanowi podstawę wykazania proporcjonalności decyzji administracyjnej, która jest oparta na tym przepisie. Jednakże sposób wykazania proporcjonalności decyzji administracyjnej powinien być rozstrzygany na zasadzie indywidualnej.
(28) Ponieważ decyzje administracyjne ograniczające dostęp do rynku lub odmawiające takiego dostępu wydane w odniesieniu do towarów zgodnie z prawem wprowadzonych już do obrotu w innym państwie członkowskim powinny stanowić wyjątki od podstawowej zasady swobodnego przepływu towarów, niezbędne jest zapewnienie zgodności takich decyzji z istniejącymi obowiązkami wynikającymi z zasady wzajemnego uznawania. Należy zatem ustanowić przejrzystą procedurę służącą określeniu, czy towary zostały zgodnie z prawem wprowadzone do obrotu w tym innym państwie członkowskim, a jeżeli tak, to czy uzasadnione interesy publiczne, których dotyczy mający zastosowanie krajowy przepis techniczny państwa członkowskiego przeznaczenia, są odpowiednio chronione zgodnie z art. 36 TFUE oraz orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Procedura taka powinna zapewniać, aby wszelkie wydawane decyzje administracyjne były proporcjonalne, nie naruszały zasady wzajemnego uznawania oraz były zgodne z niniejszym rozporządzeniem.
(29) W przypadku gdy właściwy organ ocenia towary przed podjęciem decyzji, czy powinien ograniczyć dostęp do rynku czy odmówić tego dostępu, organ ten nie powinien mieć możliwości wydawania decyzji zawieszających dostęp do rynku, z wyjątkiem sytuacji, w których szybka interwencja jest wymagana, aby uniknąć zagrożenia dla bezpieczeństwa lub zdrowia osób, uniknąć zagrożenia dla środowiska lub aby uniemożliwić udostępnianie towarów w przypadkach, gdy udostępnianie takich towarów jest zasadniczo zakazane ze względu na moralność publiczną lub bezpieczeństwo publiczne, w tym, na przykład, w celu zapobiegania przestępczości.
(30) W rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 765/2008 5 ustanowiono system akredytacji, który zapewnia wzajemną akceptację poziomu kompetencji jednostek oceniających zgodność. W związku z tym właściwe organy państw członkowskich nie powinny odmawiać akceptowania sprawozdań z badań i certyfikatów wydanych przez akredytowaną jednostkę oceniającą zgodność ze względu na kompetencje tej jednostki. Ponadto, aby w jak największym stopniu uniknąć powielania badań i procedur przeprowadzonych już w innym państwie członkowskim, państwa członkowskie nie powinny odmawiać akceptowania sprawozdań z badań i certyfikatów wydanych przez inne jednostki oceniające zgodność zgodnie z prawem Unii. Właściwe organy powinny należycie uwzględniać treści przedłożonych sprawozdań z badań lub certyfikatów.
(31) W dyrektywie 2001/95/WE Parlamentu Europejskiego i Rady 6 wskazano, że do obrotu można wprowadzać wyłącznie produkty bezpieczne, oraz nałożono na producentów i dystrybutorów obowiązki odnoszące się do bezpieczeństwa produktów. W dyrektywie tej upoważniono właściwe organy do wprowadzania zakazu dotyczącego wszelkich niebezpiecznych produktów ze skutkiem natychmiastowym lub do wprowadzenia -w okresie koniecznym do przeprowadzenia rozmaitych ocen, sprawdzeń i kontroli bezpieczeństwa -tymczasowego zakazu w odniesieniu do produktów, które mogłyby być niebezpieczne. W dyrektywie tej opisano również procedurę stosowania przez właściwe organy - jeżeli produkty stanowią zagrożenie - odpowiednich środków, takich jak środki, o których mowa w art. 8 ust. 1 lit. b)-f) tej dyrektywy, a także nałożono na państwa członkowskie obowiązek powiadamiania o takich środkach Komisji i pozostałych państw członkowskich. W związku z powyższym właściwe organy powinny mieć możliwość dalszego stosowania tej dyrektywy, w szczególności jej art. 8 ust. 1 lit. b)-f) i art. 8 ust. 3.
(32) Rozporządzeniem (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady 7 ustanowiono między innymi system wczesnego ostrzegania w celu powiadamiania o bezpośrednich lub pośrednich zagrożeniach zdrowia ludzkiego, pochodzących z żywności lub pasz. Rozporządzenie to wymaga od państw członkowskich natychmiastowego powiadamiania Komisji w ramach systemu wczesnego ostrzegania o każdym przyjętym przez nie środku, którego celem jest ograniczenie wprowadzania do obrotu żywności lub pasz, wycofanie z rynku lub też odzyskanie żywności lub pasz w celu ochrony zdrowia ludzkiego, i który wymaga szybkiego działania. Właściwe organy powinny mieć możliwość dalszego stosowania tego rozporządzenia, w szczególności jego art. 50 ust. 3 i art. 54.
(33) Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/625 8 ustanowiono zharmonizowane unijne ramy w zakresie organizacji kontroli urzędowych oraz organizacji czynności urzędowych innych niż kontrole urzędowe w całym łańcuchu rolno-spożywczym, z uwzględnieniem przepisów dotyczących kontroli urzędowych określonych w rozporządzeniu (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady 9 oraz w odpowiednim unijnym prawodawstwie sektorowym. Rozporządzenie (UE) 2017/625 określa specjalną procedurę w celu zapewnienia, aby podmioty gospodarcze naprawiły sytuacje braku zgodności z prawem żywnościowym i paszowym oraz z zasadami dotyczącymi zdrowia lub dobrostanu zwierząt. Właściwe organy powinny mieć możliwość dalszego stosowania rozporządzenia (UE) 2017/625, w szczególności jego art. 138.
(34) Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 10 ustanowiono zharmonizowane unijne ramy przeprowadzania kontroli w odniesieniu do obowiązków określonych w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 11 zgodnie z kryteriami określonymi w rozporządzeniu (WE) nr 882/2004 oraz określono, że państwa członkowskie zapewniają, aby każdy podmiot spełniający te obowiązki był uprawniony do objęcia go systemem kontroli. Właściwe organy powinny mieć możliwość dalszego stosowania rozporządzenia (UE) nr 1306/2013, w szczególności jego art. 90.
(35) W każdej decyzji administracyjnej, którą właściwe organy państw członkowskich wydały zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, należy wskazać środki zaskarżenia przysługujące podmiotowi gospodarczemu, tak aby mógł on, zgodnie z prawem krajowym, odwołać się od decyzji lub wnieść sprawę do właściwego sądu lub trybunału krajowego. W decyzji administracyjnej należy również zamieścić odniesienie do możliwości użycia przez podmioty gospodarcze Systemu rozwiązywania problemów rynku wewnętrznego (SOLVIT) oraz procedury rozwiązywania problemów przewidzianej w niniejszym rozporządzeniu.
(36) Skuteczne rozwiązania dla podmiotów gospodarczych, które chcą skorzystać z przyjaznego dla biznesu alternatywnego rozwiązania gdy kwestionują decyzje administracyjne ograniczające dostęp do rynku lub odmawiające tego dostępu, są niezbędne do zapewnienia prawidłowego i spójnego stosowania zasady wzajemnego uznawania. W celu zagwarantowania takich rozwiązań oraz aby uniknąć kosztów prawnych, szczególnie w przypadku małych i średnich przedsiębiorstw (zwanych dalej "MŚP"), należy udostępnić podmiotom gospodarczym pozasądowe procedury rozwiązywania problemów.
(37) SOLVIT jest usługą świadczoną przez administracje krajowe w każdym państwie członkowskim, ukierunkowaną na znalezienie rozwiązań dla osób i przedsiębiorstw w przypadku gdy organy publiczne w innym państwie członkowskim naruszyły ich prawa. Zasady regulujące funkcjonowanie SOLVIT określono w zaleceniu Komisji 2013/461/UE 12 , zgodnie z którym każde państwo członkowskie tworzy centrum SOLVIT i zapewnia mu odpowiednie zasoby ludzkie i finansowe, tak aby centrum SOLVIT mogło być częścią SOLVIT. Komisja powinna zwiększyć świadomość istnienia sieci SOLVIT i płynących z niej korzyści, w szczególności wśród przedsiębiorstw.
(38) SOLVIT jest skutecznym pozasądowym mechanizmem rozwiązywania problemów, z którego można korzystać bezpłatnie. SOLVIT wykonuje swoje zadania w krótkich terminach oraz dostarcza osobom i przedsiębiorstwom praktyczne rozwiązania, gdy doświadczają oni trudności związanych z uznawaniem swoich praw unijnych przez organy publiczne. W przypadku gdy wszyscy - podmiot gospodarczy, właściwe centrum SOLVIT oraz zaangażowane państwa członkowskie - zgadzają się co do odpowiedniego rozwiązania, nie należy wymagać dalszych działań.
(39) Jednakże w przypadku gdy nieformalne podejście w ramach SOLVIT zawiedzie i utrzymają się wątpliwości dotyczące zgodności decyzji administracyjnej z zasadą wzajemnego uznawania, Komisja powinna być uprawniona do przeanalizowania sprawy na wniosek któregokolwiek z zaangażowanych centrów SOLVIT. Po przeprowadzeniu oceny Komisja powinna wydać opinię, którą należy przekazać za pośrednictwem odpowiedniego centrum SOLVIT danemu podmiotowi gospodarczemu i właściwym organom oraz którą należy uwzględnić w ramach procedury w ramach SOLVIT. Interwencja Komisji powinna być przeprowadzona w okresie 45 dni roboczych, który nie powinien obejmować czasu niezbędnego do otrzymania przez Komisję dodatkowych informacji i dokumentów, które uzna ona za niezbędne. Jeżeli sprawa zostanie rozstrzygnięta w tym okresie, Komisja nie powinna być zobowiązana do wydania opinii. Takie przypadki w ramach SOLVIT powinny być częścią osobnego przekazu w bazie danych SOLVIT i nie powinny być ujmowane w regularnych statystykach SOLVIT.
(40) Opinia Komisji odnosząca się do decyzji administracyjnej ograniczającej dostęp do rynku lub odmawiającej tego dostępu powinna dotyczyć jedynie tego, czy decyzja administracyjna jest zgodna z zasadą wzajemnego uznawania i czy spełnia wymogi niniejszego rozporządzenia. Pozostaje to bez uszczerbku dla uprawnień Komisji wynikających z art. 258 TFUE oraz obowiązku przestrzegania przez państwa członkowskie prawa Unii, gdy rozwiązywane są problemy systemowe zidentyfikowane w odniesieniu do stosowania zasady wzajemnego uznawania.
(41) W odniesieniu do rynku wewnętrznego towarów ważne jest, aby przedsiębiorstwa, w szczególności MŚP, mogły uzyskać wiarygodne i szczegółowe informacje na temat prawa obowiązującego w danym państwie członkowskim. Punkty kontaktowe ds. produktów powinny odgrywać ważną rolę w ułatwianiu komunikacji między organami krajowymi i podmiotami gospodarczymi poprzez rozpowszechnianie informacji na temat szczegółowych przepisów dotyczących produktów oraz sposobu stosowania zasady wzajemnego uznawania na terytorium ich państw członkowskich. W związku z powyższym niezbędne jest wzmocnienie roli punktów kontaktowych ds. produktów jako głównych podmiotów świadczących usługi informacyjne dotyczące wszystkich przepisów odnoszących się do produktów, w tym krajowych przepisów technicznych objętych zakresem stosowania zasady wzajemnego uznawania.
(42) Aby ułatwić swobodny przepływ towarów, punkty kontaktowe ds. produktów powinny dostarczać, bezpłatnie i w rozsądnym zakresie, informacje na dotyczące krajowych przepisów technicznych oraz stosowania zasady wzajemnego uznawania. Punkty kontaktowe ds. produktów powinny zostać odpowiednio wyposażone i dysponować odpowiednimi zasobami. Zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1724 13 powinny one dostarczać takie informacje za pośrednictwem strony internetowej oraz powinny podlegać kryteriom jakości określonym w tym rozporządzeniu. Zadania punktów kontaktowych ds. produktów związane z dostarczaniem wszelkich takich informacji, w tym kopii elektronicznych krajowych przepisów technicznych lub dostępu do nich online, powinny być wykonywane bez uszczerbku dla krajowych przepisów regulujących rozpowszechnianie krajowych przepisów technicznych. Ponadto od punktów kontaktowych ds. produktów nie powinno wymagać się dostarczania kopii norm, które są objęte prawami własności intelektualnej organów lub organizacji normalizacyjnych, ani zapewniania dostępu do nich online.
(43) Współpraca właściwych organów jest niezbędna do sprawnego funkcjonowania zasady wzajemnego uznawania oraz do wypracowania kultury wzajemnego uznawania. Punkty kontaktowe ds. produktów i właściwe organy krajowe powinny zatem współpracować oraz wymieniać informacje i wiedzę ekspercką w celu zapewniania prawidłowego i spójnego stosowania zasady wzajemnego uznawania oraz niniejszego rozporządzenia.
(44) Na potrzeby powiadamiania o decyzjach administracyjnych ograniczających dostęp do rynku lub odmawiających tego dostępu, umożliwienia komunikacji między punktami kontaktowymi ds. produktów oraz zapewniania współpracy administracyjnej niezbędne jest zapewnienie państwom członkowskim dostępu do systemu informacyjnego i komunikacyjnego.
(45) W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszego rozporządzenia należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 14 .
(46) W przypadku gdy do celów niniejszego rozporządzenia konieczne będzie przetwarzanie danych osobowych, takie przetwarzanie powinno odbywać się zgodnie z prawem Unii dotyczącym ochrony danych osobowych. Wszelkie przetwarzanie danych osobowych na potrzeby niniejszego rozporządzenia podlega rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 15 oraz rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1725 16 .
(47) Należy wprowadzić wiarygodne i skuteczne mechanizmy monitorowania na potrzeby przekazywania informacji dotyczących stosowania niniejszego rozporządzenia oraz jego wpływu na swobodny przepływ towarów. Takie mechanizmy powinny obejmować jedynie to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.
(48) Do celów zwiększania świadomości w zakresie zasady wzajemnego uznawania oraz zapewnienia prawidłowego i spójnego stosowania niniejszego rozporządzenia należy wprowadzić przepis przewidujący finansowanie przez Unię kampanii na rzecz zwiększania świadomości, szkoleń, wymian urzędników i innych powiązanych działań ukierunkowanych na wzmocnienie i wspieranie wzajemnego zaufania i współpracy między właściwymi organami, punktami kontaktowymi ds. produktów i podmiotami gospodarczymi.
(49) Aby rozwiązać problem braku dokładnych danych odnoszących się do funkcjonowania zasady wzajemnego uznawania oraz jej wpływu na jednolity rynek towarów, Unia powinna finansować gromadzenie takich danych.
(50) Należy zapewnić ochronę interesów finansowych Unii w całym cyklu wydatkowania poprzez zastosowanie proporcjonalnych środków obejmujących zapobieganie nieprawidłowościom oraz ich wykrywanie i badanie, odzyskiwanie środków utraconych, nienależnie wypłaconych lub niewłaściwie wykorzystanych oraz, w stosownych przypadkach, nakładanie sankcji administracyjnych i finansowych.
(51) Należy odroczyć stosowanie niniejszego rozporządzenia, aby właściwe organy i podmioty gospodarcze miały wystarczająco dużo czasu na dostosowanie się do określonych w nim wymogów.
(52) Komisja powinna przeprowadzić ocenę niniejszego rozporządzenia w świetle wyznaczonych w nim celów. Komisja powinna korzystać ze zgromadzonych danych dotyczących funkcjonowania zasady wzajemnego uznawania oraz jej wpływu na jednolity rynek towarów, a także z informacji dostępnych w systemie informacyjnym i komunikacyjnym w celu dokonania oceny niniejszego rozporządzenia. Komisja powinna mieć możliwość zwracania się do państw członkowskich o dostarczenie dodatkowych informacji niezbędnych do dokonania oceny. Zgodnie z pkt 22 porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa 17 ewaluacja niniejszego rozporządzenia, która powinna brać pod uwagę skuteczność, efektywność, odpowiedniość, spójność i wartość dodaną, powinna służyć jako podstawa dla oceny skutków różnych opcji dalszego działania.
(53) Ponieważ cele niniejszego rozporządzenia, a mianowicie zapewnienie sprawnego, spójnego i prawidłowego stosowania zasady wzajemnego uznawania, nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na ich rozmiary i skutki możliwe jest lepsze ich osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
