Rola wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony w przypadku kryzysów i klęsk żywiołowych spowodowanych zmianą klimatu...

1.

zwraca uwagę na wpływ zmian klimatu na światowe bezpieczeństwo, pokój i stabilność;

2.

wyraża ubolewanie, że w ostatnich czterech latach sprawa zmian klimatu jako największego zagrożenia dla światowego bezpieczeństwa została przyćmiona w debacie publicznej przez kryzys gospodarczy i finansowy, który również stanowi bezpośrednie zagrożenie dla świata;

3.

uważa, że zwiększenie się częstości występowania skrajnych zjawisk pogodowych w ostatnich latach oznacza eskalację kosztów dla gospodarki światowej, nie tylko dla krajów rozwijających się, ale także dla całego świata, zarówno w postaci kosztów bezpośrednich w zakresie odbudowy i pomocy, ale także kosztów pośrednich, na które składa się wzrost cen ubezpieczeń, produktów i usług; podkreśla, że wydarzenia te stanowią podwyższają również zagrożenie dla międzynarodowego pokoju oraz bezpieczeństwa ludności;

4.

podkreśla, że klęski żywiołowe, zaostrzane przez zmiany klimatu, są bardzo destabilizujące, szczególnie dla najbardziej narażonych państw; zwraca jednak uwagę, że dotychczas żadnego konfliktu nie można przypisać wyłącznie zmianom klimatu; podkreśla, że ludność, dotknięta problemem pogarszającego się dostępu do wody słodkiej i żywności, co jest spowodowane klęskami żywiołowymi zaostrzonymi pogłębiającymi się zmianami klimatu, zmuszona jest do migracji, a więc nadmiernego przeciążania gospodarczych, społecznych i administracyjnych możliwości już i tak słabych regionów lub upadających państw, co w rezultacie objawia się powstawaniem konfliktów i negatywnym wpływem na ogólne bezpieczeństwo; przypomina, że zjawiska te stwarzają konkurencję między wspólnotami i krajami o ograniczone zasoby;

5.

uznaje, że skomplikowane kryzysy można przewidywać i zapobiegać im poprzez zastosowanie kompleksowego podejścia, w tym poprzez wykorzystanie w pełni w obszarach polityki narzędzi istniejących w ramach wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa oraz wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony, a także pomocy humanitarnej i rozwojowej; zauważa również, że w 2004 r. NATO znalazło się w centrum pierwszej międzynarodowej reakcji na wyzwania związane z bezpieczeństwem środowiskowym, kiedy to Sojusz połączył się z pięcioma innymi agencjami międzynarodowymi 13 w celu stworzenia inicjatywy na rzecz środowiska i bezpieczeństwa (ENVSEC) i rozwiązywania w jej ramach problemów środowiskowych zagrażających bezpieczeństwu narażonych regionów;

6.

uznaje znaczenie infrastruktury krytycznej zapewniającej wsparcie dla WPBiO;

7.

uznaje, że o ile rozwiązywanie problemu zmian klimatu poprzez powiązania w zakresie bezpieczeństwa może mieć wymiar pozytywny, jest to tylko jeden z elementów działania UE w sprawie zmian klimatu, w ramach którego Unia podejmuje próby wykorzystania narzędzi politycznych i gospodarczych w celu łagodzenia i dostosowania się do zmian klimatu;

8.

zwraca uwagę, że w swoich strategiach działań zewnętrznych, politykach i instrumentach UE powinna uwzględnić wpływ klęsk żywiołowych i zmian klimatu na bezpieczeństwo międzynarodowe; przypomina ponadto, że w związku zarówno z klęskami żywiołowymi, jak i innymi katastrofami, należy poświęcić szczególną uwagę kobietom i dzieciom, które są szczególnie narażone w sytuacjach kryzysowych;

9.

przypomina w tym kontekście o mandacie Komisji w zakresie pomocy humanitarnej i ochrony ludności oraz podkreśla potrzebę dalszego rozwoju i umacniania istniejących instrumentów;

10.

ponownie przypomina również o znaczeniu obniżania ryzyka związanego z klęskami żywiołowymi w celu ograniczenia oddziaływania tych klęsk na słabsze grupy ludności;

11.

zauważa, że konieczne jest zintegrowanie analizy wpływu kryzysów spowodowanych zmianą klimatu i będących ich następstwem klęsk żywiołowych ze strategiami i planami operacyjnymi wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony przed, w trakcie i po wystąpieniu klęsk naturalnych lub humanitarnych, a także stworzenie awaryjnych planów na rzecz łagodzenia zmian klimatu ukierunkowanych na najbardziej zagrożone regiony przy jednoczesnym poszanowaniu zasad humanitarnych określonych w Traktacie z Lizbony; wzywa też do współpracy praktycznej, takiej jak ćwiczenia z zakresu współpracy;

12.

podkreśla, że wypracowanie skutecznej reakcji na wpływ zmian klimatu na bezpieczeństwo wymaga nie tylko usprawnień w procesach zapobiegania konfliktom i zarządzania kryzysowego, lecz również poprawy możliwości w zakresie analizy i wczesnego ostrzegania;

13.

przypomina, że Traktat z Lizbony wymaga od Unii rozwijania potencjału cywilnego i wojskowego z przeznaczeniem do zarządzania międzynarodowymi kryzysami w całym zakresie zadań wymienionych w art. 43, w szczególności obejmującym misje zapobiegania konfliktom, misje humanitarne i ratunkowe, misje doradztwa i wsparcia wojskowego, utrzymywania pokoju i operacje stabilizacji sytuacji po zakończeniu konfliktów; jednocześnie jest zdania, że należy unikać powielania instrumentów oraz wprowadzić jasne rozróżnienie na instrumenty wchodzące w zakres wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony i wykraczające poza nią, zgodnie z art. 196 i 214 TFUE; przypomina również o konieczności unikania wszelkich przypadków powielania dobrze ugruntowanych instrumentów dotyczących pomocy humanitarnej i ochrony ludności, które nie wchodzą w zakres wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony;

14.

uznaje możliwości i aktywa, jakimi dysponują struktury wojskowe w ramach inteligencji ekologicznej, oceny ryzyka, pomocy humanitarnej, pomocy w przypadku kataklizmów i ewakuacji, które mają istotną rolę do odegrania w ramach mechanizmów wczesnego ostrzegania, zarządzania w sytuacji kryzysowej spowodowanej zmianą klimatu i reagowania w przypadku katastrof;

15.

zwraca uwagę, że Traktat z Lizbony wprowadził nowe przepisy (art. 21-23, 27, 39, 41 ust. 3, 43-46 TUE), w szczególności artykuły związane z funduszem początkowym w art. 41 ust. 3, które nadal należy wdrożyć;

16.

zwraca uwagę, że UE powinna w dalszym ciągu angażować się w działania w ramach ONZ, UA i OBWE, w tym w kontekście ENVSEC, w celu wymiany analiz i wspólnego stawienia czoła wyzwaniom związanym ze zmianami klimatu;

17.

podkreśla znaczenie synergii cywilnowojskowych w takich kataklizmach jak te na Haiti, w Pakistanie i Nowym Orleanie; uważa, że synergie te dowiodły, jak siły wojskowe mogą zapewnić cenny wkład w przypadku kryzysów i klęsk żywiołowych spowodowanych zmianami klimatu poprzez udzielenie na czas bezpośredniej pomocy poszkodowanym obszarom i ich mieszkańcom;

18.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że zmiany klimatu odgrywają coraz bardziej kluczową rolę w globalnej debacie na temat bezpieczeństwa, w szczególności od 2007 r., od czasu gdy Rada Bezpieczeństwa ONZ odbyła pierwszą dyskusję na temat zmian klimatu i ich skutków dla bezpieczeństwa międzynarodowego; pochwala starania UE i rządów państw członkowskich za przedłożenie tej kwestii w Radzie Bezpieczeństwa ONZ w lipcu 2011 r. oraz ujęcie jej w konkluzjach Rady Spraw Zagranicznych w dziedzinie działań dyplomatycznych na rzecz klimatu;

19.

wzywa wiceprzewodniczącego Komisji i wysokiego przedstawiciela Unii ds. zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, odpowiedzialnego za prowadzenie unijnej wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, do:

20.

jest zdania, że UE musi przedstawić listę wyzwań, przed jakimi stoi w takich rejonach jak Arktyka, Afryka, świat arabski, Himalaje i Wyżyna Tybetańska (tzw. trzeci biegun), w szczególności w perspektywie potencjalnych konfliktów dotyczących zaopatrzenia w wodę;

21.

podkreśla znaczenie kontynuowania i umacniania unijnej pomocy rozwojowej i humanitarnej, której celem jest dostosowanie się do kryzysów i klęsk żywiołowych spowodowanych zmianą klimatu, ich łagodzenie, wypracowywanie odporności na nie, a także udzielanie pomocy oraz odbudowa po związanych z nimi katastrofach; zwraca uwagę na znaczenie takich inicjatyw, jak obniżanie ryzyka związanego z klęskami żywiołowymi oraz łączenie pomocy, odbudowy i rozwoju, i wzywa Komisję do włączenia tych programów i działań do głównego nurtu swojej pomocy humanitarnej, a przede wszystkim pomocy rozwojowej; z zadowoleniem przyjmuje proponowane rozszerzenie roli unijnego mechanizmu ochrony ludności, zwłaszcza poza Unią Europejską;

22.

z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę na rzecz środowiska i bezpieczeństwa (ENVSEC) podejmowaną przez UNDP, UNEP, OBWE, NATO, EKG ONZ i REC 14 , której celem jest stawienie czoła wyzwaniom związanym z bezpieczeństwem ludzi i środowiskiem naturalnym poprzez oferowanie krajom Azji Środkowej, Kaukazu i Europy Południowo-Wschodniej połączonej puli wiedzy fachowej i zasobów; zwraca uwagę, że ogólne osiągnięcia inicjatywy ENVSEC są wciąż niewielkie, ale dotychczas służyła ona jako ważne narzędzie koordynacji instytucjonalnej oraz punkt wejścia dla ułatwienia procesów włączenia jej zakresu w główny nurt działań;

23.

podkreśla, że UE powinna współpracować ze swoimi kluczowymi zagrożonymi regionami oraz najbardziej wrażliwymi państwami w celu zwiększenia ich potencjału radzenia sobie z zagrożeniami; podkreśla, że UE mogłaby w jeszcze większym zakresie włączyć kwestie dostosowywania się do zmian klimatu i odporności na nie do unijnych strategii regionalnych (na przykład strategia UE-Afryka, proces barceloński, synergia czarnomorska, strategia UE-Azja Środkowa i plan działania w sprawie Bliskiego Wschodu);

24.

wzywa wiceprzewodniczącego/wysokiego przedstawiciela i Komisję do włączenia potencjalnych skutków zmian klimatu w główny nurt w najważniejszych strategiach, dokumentach strategicznych i instrumentach finansowych dla działań zewnętrznych i WPBiO;

25.

zwraca uwagę na to, że bezpieczeństwo energetyczne jest ściśle związane ze zmianami klimatu; uważa, że bezpieczeństwo energetyczne należy poprawić poprzez obniżenie uzależnienia UE od paliw kopalnych, takich jak te importowane z Rosji rurociągami; przypomina, ze rurociągi te będą narażone na przerwanie wskutek topnienia wieloletniej zmarzliny i podkreśla, że transformacja Arktyki to jeden z istotnych skutków zmian klimatu dla bezpieczeństwa UE; podkreśla potrzebę rozwiązania kwestii tego czynnika zwielokrotniającego ryzyko poprzez wzmocnienie unijnej strategii dla Arktyki, a także poprzez wzmocnienie polityki generowania w UE odnawialnych źródeł energii i zapewniania efektywności energetycznej, które znacznie ograniczą uzależnienie UE od zewnętrznych źródeł energii, a co za tym idzie, poprawią jej stan bezpieczeństwa;

26.

wzywa Europejską Agencję Obrony i siły zbrojne państw członkowskich do rozwoju technologii ekologicznych opartych na świadomości energetycznej poprzez wykorzystanie w pełni potencjału odnawialnych źródeł energii;

27.

przyjmuje z zadowoleniem ostatnie próby zacieśnienia współpracy między NATO a UE w dziedzinie rozwoju potencjału; dostrzega silną potrzebę określenia wzajemnych korzyści współpracy, przy jednoczesnym poszanowaniu poszczególnych obowiązków obu organizacji; podkreśla potrzebę znalezienia i wykorzystania efektu synergii w zakresie projektów łączenia i udostępniania oraz projektów inteligentnej obrony (NATO), które mogłyby być wdrażane w odpowiedzi na kryzysy i klęski żywiołowe spowodowane zmianami klimatu;

28.

wzywa wiceprzewodniczącego/wysokiego przedstawiciela do tego, aby potraktowano pierwszoplanowo wykorzystanie całego potencjału Traktatu z Lizbony oraz aby przedstawiono propozycje realizacji funduszu początkowego (art. 41 ust. 3 TUE) w odniesieniu do realizowanych ewentualnie w przyszłości projektów łączenia i udostępniania oraz wspólnego potencjału, jak również stworzenia wspólnej, stałej puli sprzętu na potrzeby operacji cywilnych w sytuacjach kryzysowych;

29.

zwraca uwagę, że negatywny wpływ zmian klimatu i klęsk żywiołowych na pokój, bezpieczeństwo i stabilność mógłby zostać uwzględniony we wszystkich dokumentach strategicznych WPZiB/WPBiO, które służą jako wytyczne w zakresie planowania i realizacji poszczególnych strategii politycznych i misji;

30.

zwraca uwagę, że możliwości w zakresie wczesnej oceny sytuacji i zdobywania informacji powinny zapewnić reakcję UE na kryzysy przy wykorzystaniu najodpowiedniejszych dostępnych środków oraz wprowadzeniu jak najszybciej wielodyscyplinarnych zespołów złożonych z ekspertów cywilnych, wojskowych i cywilnowojskowych;

31.

podkreśla, że dostęp UE do dokładnej i terminowej analizy będzie istotnym czynnikiem w reagowaniu na brak zabezpieczenia w przypadku zmian klimatu i przewidywaniu ich, a możliwości WPBiO stanowią w tym kontekście znakomite źródło informacji; UE powinna poczynić kroki w kierunku dalszego rozwoju możliwości gromadzenia danych i analizy informacji poprzez takie struktury jak delegatury UE, Centrum Satelitarne Unii Europejskiej i Centrum Sytuacyjne UE;

32.

uważa, że wczesne ostrzeganie i wczesne działania prewencyjne w odniesieniu do negatywnych skutków zmian klimatu i klęsk żywiołowych uzależnione są od odpowiednich zasobów ludzkich i metod zbierania i analizy danych; zwraca uwagę, że odpowiednie jednostki ESDZ odpowiedzialne za bezpieczeństwo, a także właściwe służby Komisji oraz biura geograficzne powinny włączyć do swojej pracy analizę wpływu klęsk żywiołowych na bezpieczeństwo międzynarodowe i stabilność polityczną; zaleca przeszkolenie personelu ESDZ i Komisji w zakresie monitorowania wpływu klęsk żywiołowych na rozwój sytuacji kryzysowej oraz stabilność polityczną i bezpieczeństwo; wzywa do opracowania wspólnych kryteriów analizy, oceny ryzyka i do stworzenia wspólnego systemu ostrzegania;

33.

zachęca właściwe organy ESDZ i Komisji do usprawnienia koordynacji analizy sytuacji i planowania polityki w sprawach związanych ze zmianami klimatu i klęskami żywiołowymi oraz do systematycznej wymiany informacji na ten temat; wzywa właściwe organy ESDZ do wykorzystywania dostępnych kanałów komunikacji i wymiany informacji z właściwymi organami Komisji, takimi jak ECHO, ale także z agencjami i programami ONZ oraz z NATO; wskazuje, że struktury cywilnowojskowe, których zadaniem jest reagowanie na kryzysy i klęski żywiołowe spowodowane zmianami klimatu powinny blisko współpracować ze wszystkimi organizacjami społeczeństwa obywatelskiego, organizacjami humanitarnymi i pozarządowymi;

34.

wzywa Komisję do opracowania planów awaryjnych dotyczących reakcji UE na skutki klęsk żywiołowych i kryzysów spowodowanych zmianą klimatu, które występują poza Unią i mają bezpośredni lub pośredni wpływ na stan bezpieczeństwa Unii (np. migracje spowodowane zmianą klimatu);

35.

z zadowoleniem przyjmuje działania podjęte w 2011 r. na szczeblu ministrów spraw zagranicznych UE w okresie polskiego przewodnictwa w Radzie, a także działania ze strony Rady Bezpieczeństwa ONZ w okresie niemieckiego przewodnictwa w Radzie, polegające na wypracowaniu interakcji pomiędzy zmianami klimatu a ich wpływem na bezpieczeństwo;

36.

jest zdania, że główne dokumenty WPBiO mogłyby zostać dostosowane i zmodyfikowane w celu uwzględniania w nich skutków zmian klimatu oraz klęsk żywiołowych, w tym koncepcja UE dotycząca planowania wojskowego na poziomie politycznym i strategicznym 15 , koncepcja UE dotycząca dowodzenia w wojsku 16 , koncepcja UE dotycząca tworzenia sił 17 , koncepcja UE dotycząca szybkiego reagowania w wojsku 18 , jak również dokumenty istotne dla misji cywilnych WPBiO, takie jak unijna koncepcja kompleksowego planowania, unijna koncepcja planowania działań policji i wytycznych dla struktury dowodzenia i kontroli cywilnych operacji UE w zakresie zarządzania kryzysowego 19 ;

37.

uważa, że potencjał cywilny i wojskowy należy rozwijać w taki sposób, aby umożliwić wykorzystanie go w odpowiedzi na klęski żywiołowe i kryzysy spowodowane zmianami klimatu; uważa, że szczególną uwagę należy poświęcić rozwojowi potencjału wojskowego, w szczególności procesowi łączenia i udostępniania go; domaga się rozszerzenia w tym zakresie roli Europejskiej Agencji Obrony;

38.

ponownie podkreśla, że skuteczność reakcji na kryzysy takie jak klęski żywiołowe często wymaga możliwości czerpania zarówno z potencjału cywilnego, jak i wojskowego oraz ściślejszej współpracy cywilnowojskowej; przypomina, że istotne jest zdefiniowanie niszowych możliwości i luk, w przypadku których potencjał wojskowy mógłby stanowić wartość dodaną;

39.

podkreśla potrzebę opracowania specjalnej listy potencjału cywilnowojskowego WPBiO o szczególnym znaczeniu zarówno w działaniach będących reakcją na zmiany klimatu i klęski żywiołowe, jak i w misjach WPBiO; podkreśla, że w trakcie opracowywania tej listy należy zwrócić szczególną uwagę na pracę grupy konsultacyjnej ds. wykorzystania aktywów obrony wojskowo-cywilnej; zauważa, że aktywy takie obejmują między innymi możliwości techniczne, takie jak doraźna konstrukcja i obsługa infrastruktury portowej/lotniskowej, transport lotniczy i morski oraz kierowanie operacjami powietrznymi i morskimi, mobilne szpitale z oddziałami intensywnej terapii, infrastruktura komunikacyjna, oczyszczanie wody i gospodarowanie paliwami; wzywa Radę i EAO, aby w ramach przeglądu programu rozwoju potencjału w 2013 r. pogodziły bieżące listy potencjału cywilnowojskowego z listami wymaganymi w celu sprostania wyzwaniom związanym ze zmianami klimatu oraz do przedstawienia niezbędnych propozycji w celu zaradzenia bieżącym nieprawidłowościom na tych listach;

40.

podkreśla potrzebę zbadania, na podstawie istniejącego już potencjału, jak np. grupy bojowe UE i europejskie dowództwo transportu lotniczego, perspektyw stworzenia dalszych wspólnych możliwości, stosownych dla operacji reagowania na wpływ zmian klimatu lub klęsk żywiołowych;

41.

podkreśla potrzebę zbadania sposobów poprawy efektywności energetycznej i zarządzania środowiskiem w siłach zbrojnych w kraju i za granicą między innymi poprzez wykorzystanie potencjału odnawialnych źródeł energii; przypomina, że siły zbrojne pojedynczego państwa członkowskiego UE zużywają energię, jakiej potrzebuje duże miasto europejskie oraz że w związku z tym struktury wojskowe powinny przyjąć równie nowatorskie podejście do redukcji wpływu, jaki wywierają na środowisko; z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie zatytułowane "»Zielone« błękitne hełmy: środowisko, zasoby naturalne i operacje pokojowe" wydane w maju 2012 r. przez UNEP, Departament ds. Operacji Pokojowych ONZ (UNDPKO) oraz Departament Wsparcia Polowego ONZ (UNDFS); zwraca uwagę na fakt, że od wielu lat siły zbrojne USA 20 aktywnie dążą do zwiększenia niezależności energetycznej poprzez wykorzystywanie trwałych źródeł energii oraz poprawę efektywności energetycznej we wszystkich operacjach wojskowych i infrastrukturze wojskowej; w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje niedawny projekt EAO "GO GREEN", którego celem jest istotna poprawa efektywności energetycznej i wykorzystywania odnawialnych źródeł energii; podkreśla również potrzebę opracowania wytycznych w sprawie godnych naśladowania praktyk w dziedzinie efektywnego gospodarowania zasobami i monitorowania zarządzania środowiskiem dla misji WPBiO;

42.

podkreśla również potrzebę dostosowania szeregu zmian w zakresie europejskiej obronnej bazy przemysłowej do konkretnych wymogów związanych z sytuacjami kryzysów i klęsk żywiołowych spowodowanych zmianą klimatu; wzywa do rozszerzenia roli EAO przy ścisłej współpracy z Komitetem Wojskowym UE w tym procesie; wzywa oba organy WPBiO do dołożenia starań, by w ramach programów składania zamówień publicznych i programów rozwoju potencjału przeznaczało się odpowiednie środki finansowe i inne zasoby na konkretne potrzeby reagowania na zmiany klimatu i klęski żywiołowe;

43.

wzywa wojsko do wzięcia na siebie odpowiedzialności w dziedzinie zrównoważenia środowiskowego, a ekspertów technicznych do opracowania sposobów działania ekologicznego, począwszy od ograniczania poziomów emisji CO₂, a skończywszy na usprawnieniach w zakresie możliwości ponownego przetwarzania;

44.

podkreśla potrzebę utrzymania i dalszego wzmacniania kompleksowego podejścia w kontekście kolejnej wieloletniej perspektywy finansowej na lata 2014-2020 w celu złagodzenia skutków klęsk żywiołowych i kryzysów spowodowanych zmianą klimatu oraz reagowania na nie poprzez wykorzystanie wszystkich stosownych instrumentów, jakimi dysponuje Unia; z zadowoleniem przyjmuje propozycję Komisji odnośnie do wznowienia instrumentu na rzecz stabilności, który uwzględnia już negatywny wpływ zmian klimatu i klęsk żywiołowych na bezpieczeństwo, pokój i stabilność polityczną;

45.

zwraca się o określenie, a także rozpatrzenie w ramach przeglądu budżetu UE skutków finansowych takich wniosków;

46.

wzywa wiceprzewodniczącego/wysokiego przedstawiciela do oddelegowania ekspertów ds. bezpieczeństwa klimatycznego do delegatur UE w najbardziej dotkniętych krajach i regionach w celu wzmocnienia potencjału Unii w zakresie wczesnego ostrzegania i informowania o ewentualnych przyszłych konfliktach;

47.

wzywa ESDZ do wzmocnienia koordynacji pomiędzy Unią a państwami ościennymi w dziedzinie rozwoju możliwości reagowania na kryzysy spowodowane zmianami klimatu;

48.

wzywa ESDZ, aby poparła uwzględnianie aspektów zmian klimatu i ochrony środowiska w planowaniu i realizacji operacji wojskowych, cywilnowojskowych i cywilnych na całym świecie;

49.

z zadowoleniem przyjmuje pomysł stworzenia stanowiska dla specjalnego wysłannika ONZ ds. bezpieczeństwa klimatycznego;

50.

wzywa do utworzenia mechanizmów koordynacyjnych między UE jako całością a tymi państwami członkowskimi, które mogą w przyszłości działać zgodnie z postanowieniami stałej, zorganizowanej współpracy w celu zapewnienia zgodności swoich działań z kompleksowym podejściem UE w tej dziedzinie;

51.

jest zdania, że studia nad wpływem klęsk żywiołowych i kryzysów spowodowanych zmianami klimatu na bezpieczeństwo międzynarodowe i europejskie należy włączyć do programu nauczania Europejskiego Kolegium Bezpieczeństwa i Obrony;

52.

wzywa UE do zbadania wpływu zmian klimatu na bezpieczeństwo w porozumieniu z państwami trzecimi, a w szczególności z kluczowymi partnerami takimi jak Indie, Chiny i Rosja; podkreśla, że faktycznie skuteczna reakcja wymagać będzie wielostronnego podejścia i wspólnych inwestycji z państwami trzecimi oraz że UE mogłaby stworzyć mechanizmy współpracy z siłami zbrojnymi państw trzecich uwzględniające wspólny rozwój i wspólne misje szkoleniowe;

53.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wiceprzewodniczącemu Komisji/ wysokiemu przedstawicielowi Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Radzie, Komisji, parlamentom państw członkowskich UE, Zgromadzeniu Parlamentarnemu NATO, Sekretarzowi Generalnemu NATO, Zgromadzeniu Ogólnemu ONZ i jej Sekretarzowi Generalnemu.

Identyfikator:	Dz.U.UE.C.2015.419.153
Rodzaj:	Rezolucja
Tytuł:	Rola wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony w przypadku kryzysów i klęsk żywiołowych spowodowanych zmianą klimatu (2012/2095(INI)).
Data aktu:	22/11/2012
Data ogłoszenia:	16/12/2015

Rola wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony w przypadku kryzysów i klęsk żywiołowych spowodowanych zmianą klimatu (2012/2095(INI)).

Rola wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony w przypadku klęsk spowodowanych warunkami klimatycznymi i katastrof naturalnych

Zmiany w prawie

Rząd chce zmieniać obowiązujące regulacje dotyczące czynników rakotwórczych i mutagenów

Bez kary za brak lekarza w karetce do końca tego roku

Będzie zmiana ustawy o rzemiośle zgodna z oczekiwaniami środowiska

Tabletki "dzień po" bez recepty nie będzie. Jest weto prezydenta

Małżonkowie zapłacą za 2023 rok niższy ryczałt od najmu

Ratownik medyczny wykona USG i zrobi test na COVID

Dz.U.UE.C.2015.419.153