Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (pierwsza izba) wydanego w dniu 29 marca 2007 r. w sprawie T-366/ 00 Scott S.A. popierana przez Republikę Francuską przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione w dniu 14 czerwca 2007 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich(Sprawa C-290/07 P)
(2007/C 183/45)
(Dz.U.UE C z dnia 4 sierpnia 2007 r.)
Język postępowania: angielski
Strony
Wnosząca odwołanie: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciel: J. Flett, pełnomocnik)
Druga strona postępowania: Scott SA, Republika Francuska
Żądania wnoszącej odwołanie
wnosząca odwołanie zwraca się do Trybunału o:
– uchylenie zaskarżonego wyroku,
– wydanie ostatecznego orzeczenia w kwestiach będących przedmiotem niniejszego odwołania. W przeciwnym razie, w odniesieniu do jakiejkolwiek kwestii, co do której Trybunał uzna, że stan postępowania nie pozwala na wydanie ostatecznego orzeczenia, Komisja zwraca się do Trybunału o skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd,
– obciążenie skarżącej w pierwszej instancji własnymi kosztami postępowania oraz kosztami postępowania poniesionymi przez Komisję w postępowaniu przed Trybunałem i Sądem Pierwszej Instancji; obciążenie Republiki Francuskiej własnymi kosztami.
Zarzuty i główne argumenty
Cztery pierwsze zarzuty odwołania dotyczą błędów co do prawa w zaskarżonym wyroku odnoszących się do uprawnień proceduralnych osób trzecich oraz obowiązków proceduralnych Komisji w postępowaniach z zakresu pomocy państwa:
Pierwszy zarzut odwołania dotyczy wykluczenia z dokumentacji administracyjnej dodatkowych uwag Scott z dnia 24 grudnia 1999 r., przekazanych 13 miesięcy po wyznaczonym terminie.
Drugi zarzut odwołania dotyczy ustalenia zawartego w zaskarżonym wyroku, zgodnie z którym Komisja miała proceduralny obowiązek umożliwienia Francji po raz kolejny przedstawienia wskazywanych ocen.
Trzeci zarzut odwołanie dotyczy ustalenia zawartego w zaskarżonym wyroku, zgodnie z którym Komisja miała proceduralny obowiązek umożliwienia Scott po raz kolejny przedłożenia uwag.
Czwarty zarzut odwołania dotyczy ustalenia zawartego w zaskarżonym wyroku, zgodnie z którym Komisja miała proceduralny obowiązek odwołania się do "zewnętrznego eksperta".
W odniesieniu do tych kwestii Komisja podnosi, że zaskarżony wyrok nie wymienia jak też nie stosuje właściwego kryterium prawnego: czy Komisja naruszyła istotne wymogi proceduralne. Ponadto, zaskarżony wyrok nie mógł zgodnie z prawem rozstrzygnąć w przedmiocie tych kwestii, skoro skarga Scott nie zawierała tego rodzaju zarzutów podniesionych w celu stwierdzenia nieważności. W każdym razie Komisja twierdzi, że nie doszło do jakiegokolwiek naruszenia istotnych wymogów proceduralnych. Takie wymogi nie są zawarte w regulaminie, a Sąd nie mógł w sposób zgodny z prawem "przyznać" takich praw lub nałożyć takich obowiązków na podstawie błędnych ustaleń zawartych w zaskarżonym wyroku. W końcu nie doszło do naruszenia istotnych wymogów proceduralnych:
Dodatkowe uwagi Scott, początkowo wykluczone, zostały następnie ponownie przedstawione przez Francję w dniu 24 grudnia 2000 r., włączone do dokumentacji administracyjnej oraz ocenione w zaskarżonej decyzji.
Biorąc pod uwagę cztery zapytania o udzielenie informacji oraz nakaz udzielenia informacji, Komisja nie była zobowiązana do umożliwienia Francji po raz kolejny przedstawienia wskazywanych ocen.
Scott w szerokim zakresie miała możliwości przedstawienia uwag, a w szczególności udzielenia odpowiedzi na nakaz udzielenia informacji.
Zarówno Francja jak i Scott w szerokim zakresie miały możliwości przedstawienia oceny dotyczącej dnia przyznania pomocy, ale nie uczyniły tego.
Zarzuty odwołania od piątego do ósmego obejmują łącznie to co Komisja określiła umownie jako "zagadnienia wstępne" i dotyczą błędów co do prawa w zaskarżonym wyroku związanych z: pominięciem w skardze Scott jakiegokolwiek zarzutu podniesionego w celu stwierdzenia nieważności co do wskazywanych ocen; kryteriami kontroli Sądu Pierwszej Instancji (uznane zostało, że Komisji nie przysługuje żaden zakres swobodnej oceny); faktem, że zaskarżony wyrok oparty został na przypuszczeniach zamiast na dowodach; odwróceniem ciężaru dowodu w postępowaniach w zakresie pomocy państwa i w postępowaniach przed Sądem Pierwszej Instancji.
Dziewiąty i dziesiąty zarzut odwołania dotyczą materialnych błędów co do prawa w odniesieniu do zakładu przemysłowego.
Dziewiąty zarzut odwołania dotyczy metody oceny kwoty pomocy państwa w postaci świadczeń rzeczowych. W przeciwieństwie do tego co wynika z zaskarżonego wyroku, w braku oceny w dniu przyznania pomocy lub w braku przetargu nieograniczonego, Komisja jest zgodnie z prawem upoważniona do posłużenia się kosztami zamiast wartością. Było to w szczególności uzasadnione w niniejszej sprawie, gdyż zakład przemysłowy był przystosowany do potrzeb Scott. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku w odniesieniu do wskazywanej ceny sprzedaży, 11 lat po przyznaniu pomocy, oparte jest na podnoszonych błędach proceduralnych i innych błędach co do prawa, a w każdym razie jest materialnie błędne.
Dziesiąty zarzut odwołania dotyczy podnoszonych błędów Komisji w zastosowaniu metody opartej na kosztach. Podstawą ustaleń zawartych w zaskarżonym wyroku są podnoszone błędy proceduralne i inne błędy co do prawa. Wyważona ocena kosztów dokonana przez Komisję była najniższą z możliwych; a nie istnieje jakakolwiek podstawa stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji wynikająca z faktu, że pomoc państwa mogła być wyższa.
Zarzuty odwołania od jedenastego do trzynastego dotyczą materialnych błędów co do prawa w odniesieniu do terenu.
Jedenasty zarzut odwołania dotyczy odrzucenia w zaskarżonym wyroku wyważonych ocen zawartych w sprawozdaniu rady miasta Orleanu z dnia 27 maja 1994 r., uznanych za "bardzo skrótowe i pozbawionych szczegółowych wyjaśnień".
Dwunasty zarzut odwołania dotyczy metody oceny kwoty pomocy państwa w postaci świadczeń rzeczowych i jest analogiczny do zarzutu dziewiątego. W braku oceny w dniu przyznania pomocy lub w braku przetargu nieograniczonego, Komisja jest zgodnie z prawem upoważniona do posłużenia się kosztami zamiast wartością. Taka metoda była szczególnie racjonalna w niniejszej sprawie, ponieważ nabycie trzeciego terenu było przystosowane do potrzeb Scott. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku dotyczące wskazywanej kontroli skarbowej oparte jest na podnoszonych błędach proceduralnych i innych błędach co do prawa, a w każdym razie jest materialnie błędne.
Trzynasty zarzut odwołania dotyczy podnoszonych błędów Komisji w zastosowaniu metody opartej na kosztach. Podstawą ustaleń zawartych w zaskarżonym wyroku są podnoszone błędy proceduralne i inne błędy co do prawa. Komisja posłużyła się najniższą możliwą wartością terenu, jak zauważyły zarówno Francja jak i Scott. Następujące okoliczności faktyczne i dowody potwierdzają stanowisko Komisji: dokument obejmujący ofertę, wskazywane oceny biura Galtier i rewidenta aportów, sprawozdanie rady miasta Orleanu z dnia 27 maja 1994 r. oraz średnia cena zakupu terenu. Nie istnieje jakakolwiek podstawa stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji wynikająca z faktu, że pomoc państwa mogła być wyższa.
Czternasty zarzut odwołania dotyczy nakazu udzielenia informacji, w szczególności w odniesieniu do spornego terenu, metody opartej na kosztach przy ocenie kwoty pomocy państwa, nabycia trzech terenów. Jest to kwestia proceduralna, podniesiona na końcu, gdyż związana z zarzutem trzynastym.
W piętnastym zarzucie odwołania Komisja zwraca się do Trybunału o uchylenie zaskarżonego wyroku z uwagi na fakt, że Sąd Pierwszej Instancji wypaczył jednoznaczne znaczenie dowodów, przez nią przedstawionych, a w szczególności, ponieważ Sąd Pierwszej Instancji zastąpił uzasadnienie zaskarżonej decyzji, własnym uzasadnieniem.
