Skarga wniesiona dnia 13 lipca 2004 r. przez Lorte, Sociedad Limitada, Oleo Unión, Federación Empresarial de Organizaciones de Productores de Aceite de Oliva i Unaproliva, Unión de organizaciones de productores de Aceite de Oliva przeciwko Radzie Unii Europejskiej(Sprawa T-287/04)
(2004/C 284/37)
(Język postępowania: hiszpański)
(Dz.U.UE C z dnia 20 listopada 2004 r.)
Dnia 13 lipca 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Radzie Unii Europejskiej przez Lorte, Sociedad Limitada, z siedzibą w Estepie, Oleo Unión, Federación Empresarial de Organizaciones de Productores de Aceite de Oliva (federacja organizacji producentów oliwy z oliwek), z siedzibą w Sewilli i Unaproliva, Unión de organizaciones de productores de Aceite de Oliva (związek organizacji producentów oliwy z oliwek), z siedzibą w Jaén (wszystkie ww. w Hiszpanii), reprezentowane przez Rafaela Illescasa Ortiza, adwokata przy Ilustre Colegio de Madrid.
Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:
– uznanie za zasadną skargi o stwierdzenie nieważności rozporządzeń Rady (WE) nr 864/2004 i 865/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r., a w szczególności:
– w odniesieniu do rozporządzenia nr 864/2004, wnosi się o stwierdzenie nieważności następujących przepisów:
i) art. 1 pkt. 7, który dodaje nowy akapit w art. 37 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 1782/2003 z dnia 29 września 2003 r.;
ii) art. 1 pkt. 11, który dodaje nowy akapit w art. 44 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1782/2003 z dnia 29 września 2003 r. (Dz.U. L 270 z 21 października 2003);
iii) art. 1 pkt. 20, który dodając nowy tytuł 10b - "Pomoc z tytułu gajów oliwnych" [tłumaczenie nieoficjalne] - w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1782/2003 z dnia 29 września 2003 r. (Dz.U. L 270 z 21 października 2003) - dodaje nowy art. 110h, a w szczególności pkt b tego artykułu;
iv) załącznika, który zmienia zał. VI do rozporządzenia Rady (WE) nr 1782/2003 z dnia 29 września 2003 r. (Dz.U. L 270 z 21 października 2003), dodając do niego cztery nowe rzędy, a w szczególności drugi rząd, odnoszący się do oliwy z oliwek, w którym powołany jest art. 5 rozporządzenia 136/66/EWG - Pomoc produkcyjna w odniesieniu do oliwy z oliwek - który ustala krajową gwarantowaną ilość (NGQ) dla Hiszpanii w wysokości 760.027 ton;
– w odniesieniu do rozporządzenia 865/2004 wnosi się do Sądu Pierwszej Instancji o stwierdzenie nieważności następującego przepisu:
– art. 22, w którym skreśla się art. 5 ust. 1 rozporządzenia nr 1638/98, w części dotyczącej wyłącznie akapitu drugiego i trzeciego, i jedynie w zakresie, w jakim stanowią one podstawowe kryteria ustalenia wsparcia dochodowego dla plantatorów oliwek, ustanowionego zgodnie z nowym systemem na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1782/2003.
Zarzuty i główne argumenty
Strona skarżąca twierdzi, że zaskarżone rozporządzenia oznaczają wprowadzenie do wspólnej polityki rolnej nowego systemu wsparcia dla producentów oliwy z oliwek i oliwek stołowych, a także nowego wspólnego porządku rynkowego dla tych produktów, między innymi, uchylającego wprost przepisy historycznego już rozporządzenia Rady nr 136/66/EWG z dnia 22 września 1986 r. w sprawie ustanowienia wspólnej organizacji rynku olejów i tłuszczów. W odróżnieniu od historycznego mechanizmu pomocy produkcyjnej, nowy system ustanowiony zaskarżonymi rozporządzeniami opiera się na rozdziale wsparcia bezpośredniego dla producentów i wprowadzeniu systemu płatności jednolitych, co spowoduje, w sektorze oliwy z oliwek, począwszy od 2006 r., przechodzenie od polityki wsparcia cen i wsparcia produkcyjnego do nowej polityki wsparcia dochodowego dla plantatorów oliwek.
Strona skarżąca ocenia, że reforma ta nie jest poparta prawidłowymi informacjami i analizami na temat tego sektora, ponieważ rezygnuje z utrzymywania 760.027 ton oliwy z oliwek, pierwotnie jako krajowej gwarantowanej ilości (NGQ), a obecnie, w nowym systemie pomocy, jako podstawowego wskaźnika referencyjnego dla ustalania wysokości nowych rodzajów pomocy, które mają zastąpić likwidowaną pomoc produkcyjną.
Na poparcie swoich roszczeń strona skarżąca stawia następujące zarzuty:
– Naruszenia zasady ochrony zaufania do prawa. W odniesieniu do tego zarzutu strona skarżąca twierdzi, że z jednej strony producenci, których dotyczy zmiana, zawiedli się w sposób szczególny w swoich oczekiwaniach, wynikających ze wspólnej organizacji rynku, poddanej obecnie reformie, jako że chodzi tu o plantatorów oliwek, którzy ze względu na uwarunkowania sektora, podejmowali decyzje inwestycyjne na podstawie bardzo długoterminowych prognoz rentowności, a z drugiej strony, że lata referencyjne dla nowych rodzajów pomocy (od 1999/2000 do 2002/2003) pokrywają się z okresami, w których plantatorzy, którzy sadzili w 1998 r., nie osiągnęli znaczącej produkcji.
– Nadużycia władzy. Strona skarżąca powołuje się w szczególności w tym zakresie na to, iż w 1998 r. został przyjęty przez Komisję i Radę kompromis, potwierdzony w 2001 r., w sprawie pozyskania wiarygodnych informacji na temat sektora oliwy z oliwek, jako wstępnego warunku reformy tego sektora oraz w sprawie konieczności wzięcia pod uwagę zmian w produkcji i zdolności produkcyjnych gajów oliwnych w Hiszpanii i Portugalii. Jednakże, według strony skarżącej, wiarygodne informacje na temat produkcji oliwy w Hiszpanii zostały już przekazane właśnie przez Komisję Consejo Oleícola Internacional (międzynarodowa rada ds. oliwy), co oznacza, że ani Komisja, ani Rada nie mogły nie posiadać wiedzy na temat tych informacji.
– Niedopełnienia obowiązku uzasadnienia, zawartego w art. 253 Traktatu WE.
– Naruszenia zakazu dyskryminacji pomiędzy wspólnotowymi producentami, wynikającego z art. 12 akapit 1 Traktatu WE.
