Zmiana ta ma ograniczyć nieracjonalne wydatki budżetu państwa.

Jak wskazano w uzasadnieniu projektu ustawy z 23 października 2015 roku o zmianie ustawy o działalności leczniczej (Dz. U. poz. 1697), ustawa z 15 kwietnia 2011 roku o działalności leczniczej (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 618 z późn. zm.) - dalej u.dz.l., nałożyła szereg obowiązków na podmioty lecznicze, na przykład obowiązek zawarcia umowy ubezpieczenia o odpowiedzialności cywilnej oraz na rzecz pacjentów z tytułu zdarzeń medycznych określonych w przepisach ustawy z 6 listopada 2008 roku o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 159 z późn. zm.).

Obowiązkom tym podlegały również podmioty lecznicze dla osób pozbawionych wolności, ze względu na konieczność zabezpieczenia roszczeń finansowych osób, na rzecz których zasądzono odszkodowania lub zadośćuczynienia w postępowaniu cywilnym lub w związku z zaistnieniem zdarzeń medycznych w przypadku możliwej niewypłacalności zobowiązanego do wypłaty podmiot leczniczego.

Jak wskazano dalej w uzasadnieniu projektu ustawy, podmioty lecznicze dla osób pozbawionych wolności nie posiadają cechy niewypłacalności, bowiem zgodnie z ich statutem są one jednostkami budżetowymi. Powodowało to, iż wszelkie zobowiązania wskazanych podmiotów musiały zostać uregulowane w ramach środków budżetowych, a to poważnie uszczuplało budżet więziennictwa o środki, które mogłyby być przeznaczone na realizację zadań w sposób rzeczywisty służący ochronie zdrowia osób pozbawionych wolności.

Czytaj: Ubezpieczenia od zdarzeń medycznych będą nadal dobrowolne >>>

Natomiast w praktyce działalności jednostek służby medycyny pracy Służby Więziennej do tej pory nie występowały przypadki konieczności wypłaty odszkodowania lub zadośćuczynienia w postępowaniu cywilnym lub w związku z zaistnieniem zdarzeń medycznych. Do zadań służby medycyny pracy nie należy bowiem udzielanie świadczeń zdrowotnych, stanowiących najczęstsze źródło ewentualnych roszczeń z tytułu błędów lekarskich.

Koszty zawarcia umów ubezpieczenia przewyższają koszty poniesione przez Skarb Państwa z tytułu zasądzeń z powództw dotyczących działalności podmiotów leczniczych dla osób pozbawionych wolności. W 2013 roku koszty umów ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej podmiotów leczniczych dla osób pozbawionych wolności wyniosły 2 767 787 zł, zaś koszty umów od odpowiedzialności cywilnej zawieranych przez jednostki medycyny pracy Służby Więziennej wyniosły 40 000 zł.

Dodatkowo od  1 stycznia 2016 roku podmioty lecznicze, w których funkcjonuje szpital, będą musiały zawrzeć umowę ubezpieczenia na rzecz pacjentów z tytułu zdarzeń medycznych określonych w przepisach o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta. Według szacunków koszt dla podmiotów leczniczych dla osób pozbawionych wolności może opiewać na kwotę około 3 400 000 zł. Łącznie daje to sumę ponad 6 000 000 zł, którą będzie musiało ponieść więziennictwo.

Natomiast w 2013 roku całkowite wydatki w zakresie odszkodowań z tytułu niewłaściwego leczenia wyniosły w podmiotach leczniczych dla osób pozbawionych wolności 86 000 zł, zaś w 2014 roku - 30 000 zł. Nie odnotowano natomiast przypadków wypłaty świadczeń finansowych z powództwa cywilnego wobec jednostek medycyny pracy Służby Więziennej.

Zgodnie z ustawą zmieniającą, do jednostki służby medycyny pracy Służby Więziennej przepisy ustawy o działalności leczniczej stosuje się odpowiednio, przy uwzględnieniu przepisów ustawy z 27 czerwca 1997 roku o służbie medycyny pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 1184) i ustawy z 9 kwietnia 2010 roku o Służbie Więziennej (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 1415, z późn. zm.) oraz przepisów wydanych na ich podstawie, z tym że przepisów art. 17 ust. 1 pkt 4, art. 25, art. 30, art. 44-50 u.dz.l. oraz przepisów oddziału 2 w rozdziale 3 działu II u.dz.l. nie stosuje się.

Ponadto do podmiotów leczniczych utworzonych przez ministra sprawiedliwości dla osób pozbawionych wolności przepisy ustawy o działalności leczniczej stosuje się odpowiednio, przy uwzględnieniu przepisów ustawy z 6 czerwca 1997 roku - Kodeks karny wykonawczy (Dz. U. Nr 90, poz. 557, z późn. zm.) i ustawy o Służbie Więziennej, z tym że przepisów art. 17 ust. 1 pkt 4, art. 25, art. 30, art. 34, art. 35, art. 44-46, art. 48-50 u.dz.l. oraz przepisów oddziału 2 w rozdziale 3 działu II u.dz.l. nie stosuje się.