24 maja 2014 weszła w życie nowelizacja ustawy Prawo atomowe (Dz. U. poz. 587), która implementuje do polskiego prawa przepisy dyrektywy Rady 2011/70/EURATOM z 19 lipca 2011 roku ustanawiającej ramy wspólnotowe w zakresie odpowiedzialnego i bezpiecznego gospodarowania wypalonym paliwem jądrowym i odpadami promieniotwórczymi.

Dyrektywa nałożyła na państwa członkowskie obowiązek wprowadzenia krajowych ram ustawodawczych, regulacyjnych i organizacyjnych zapewniających wysoki poziom bezpieczeństwa gospodarowania wypalonym paliwem jądrowym i odpadami promieniotwórczymi. Podstawowym do tego narzędziem jest krajowy program gospodarowania wypalonym paliwem jądrowym i odpadami promieniotwórczymi, obowiązkowo opracowany i wdrożony w każdym państwie członkowskim.


Zgodnie z definicjami wprowadzonymi do ustawy za odpady promieniotwórcze uznaje się materiały stałe, ciekłe lub gazowe, zawierające substancje promieniotwórcze lub skażone tymi substancjami, których wykorzystanie jest niecelowe lub niemożliwe, zakwalifikowane do kategorii odpadów wymienionych w art. 47, tj. do kategorii nisko-, średnio- lub wysokoaktywnych. Dodatkową kategorię odpadów promieniotwórczych tworzą wycofane z użytku zamknięte źródła promieniotwórcze. Natomiast wypalone paliwo jądrowe to paliwo jądrowe, które zostało napromieniowane w rdzeniu reaktora oraz na stałe usunięte z rdzenia.

Ustawa nakłada liczne obowiązki na kierownika jednostki, na terenie której znajdują się powyższe substancje. Jednym z obowiązków jest prowadzenie ich ewidencji. Przedmiotem ewidencjonowania jest również każdy z rodzajów działań w postępowaniu z odpadami promieniotwórczymi i wypalonym paliwem jądrowym.

Odpady promieniotwórcze i wypalone paliwo jądrowe przechowuje się w warunkach umożliwiających ich segregację oraz w sposób zapewniający ochronę ludzi i środowiska. Mogą one być składowane tylko w stanie stałym, w opakowaniach zapewniających bezpieczeństwo ludzi i środowiska pod względem ochrony radiologicznej, przy jednoczesnym zapewnieniu odprowadzania ciepła i niedopuszczeniu do powstania masy krytycznej oraz pod warunkiem prowadzenia stałej kontroli wskazanych czynników zarówno w okresie składowania, jak i po zamknięciu składowiska (art. 52 ust. 4).

Odpady promieniotwórcze ciekłe lub gazowe powstałe w wyniku wykonywania działalności związanej z narażeniem mogą być odprowadzane do środowiska, o ile ich stężenie promieniotwórcze w środowisku może być pominięte z punktu widzenia ochrony radiologicznej. Sposób odprowadzania odpadów i ich dopuszczalną aktywność określa się w zezwoleniu na wykonywanie działalności związanej z narażeniem (art. 52 ust. 1 ustawy).

Ustawa określa również podstawowe wymagania dotyczące budowy i eksploatacji składowisk odpadów promieniotwórczych.

Opracowanie: Ewelina Wójcik RPE WK