Według NIK brakuje między innymi precyzyjnych wskazówek dotyczących opracowywania, wdrażania i monitorowania programów. W obecnej formie programy utrwalają nierówności w dostępie do świadczeń zdrowotnych, bowiem zależą od zasobności poszczególnych samorządów.

Opracowywanie, realizacja oraz ocena efektów programów polityki zdrowotnej należy do zadań własnych gmin, powiatów i województw. Mimo to niewiele samorządów decyduje się na wydatkowanie środków finansowych na programy polityki zdrowotnej. Powodem jest brak funduszy na ten cel. Udział wydatków poniesionych przez samorządy na programy polityki zdrowotnej był znikomy. W 2015 roku wyniósł tylko 0,04 procenta ogółu wydatków samorządów.

Oprócz niewielkich nakładów finansowych na małą skuteczność samorządowych programów polityki zdrowotnych wpływ mają także wady systemowe. Przede wszystkim dostępność programów zależy od miejsca zamieszkania. Jest znacznie ograniczona dla mieszkańców gmin o niskich dochodach, ponieważ liczba i zakres programów są uzależnione od statusu materialnego danego samorządu. Różnice pomiędzy bogatymi, zurbanizowanymi województwami, a regionami biedniejszymi są znaczne i mogą być nawet dziesięciokrotne.
NIK zauważa także, że brakuje precyzyjnych wskazówek dotyczących opracowywania, wdrażania, realizowania i monitorowania programów. Niewystarczająca jest również koordynacja realizacji programów przez samorządy, co skutkuje powielaniem niektórych działań na danym obszarze.

 



Mimo trudności systemowych kontrolowane samorządy podejmowały inicjatywy prozdrowotne w zakresie ochrony zdrowia mieszkańców. W latach 2013 - 2015 zbadane jednostki zrealizowany 178 programy polityki zdrowotnej, które kosztowały ponad 38 mln zł. Dominowały w nich działania profilaktyczne, obejmujące nieobowiązkowe szczepienia ochronne. Większość skontrolowanych podmiotów prowadziła kampanie informacyjne o realizowanych programach, tak aby mieszkańcy mogli się dowiedzieć o możliwości skorzystania z nich.

NIK zauważa jednak, że większość skontrolowanych jednostek samorządu terytorialnego nie opracowała dokumentów strategicznych, dotyczących planowanych działań w dłuższej perspektywie, opartych na analizie trendów demograficznych i epidemiologicznych. 

Tymczasem w ocenie Izby punktem wyjścia do opracowywania i skutecznego wdrażania programów polityki zdrowotnej powinny być lokalne, czy regionalne strategie zdrowotne, uwzględniające dane z zakresu demografii, epidemiologii oraz informacje o zasobach systemu ochrony zdrowia wraz z  analizą uwarunkowań społecznych. Bez nich nie można bowiem ocenić, jakie programy potrzebne są w danej społeczności. Skutkiem braku strategii dotyczących polityki zdrowotnej jest także brak możliwości oceny, w jakim stopniu realizowane działania przyczyniły się do zaspokojenia potrzeb zdrowotnych mieszkańców danego regionu i wpłynęły na sytuację zdrowotną danej populacji.

W wielu samorządach podjęcie decyzji w sprawie realizacji poszczególnych programów polityki zdrowotnej poprzedzały robocze analizy pracowników jednostek samorządu terytorialnego. Brano pod uwagę także analizę Narodowego Programu Zdrowia na lata 2007-2015 i konsultowano się z lokalnym środowiskiem medycznym.

 [-OFERTA_HTML-]



NIK zauważa, że połowa kontrolowanych samorządów nie analizowała efektów programów i nie oceniała ich skuteczności.

Izba w ramach kontroli wysłała do wszystkich jednostek samorządu terytorialnego elektroniczny kwestionariusz. Odpowiedziało na niego ponad 70 procent respondentów. Badanie obejmowało rok 2015. Wykazało ono, że jedynie co dziesiąta jednostka samorządu terytorialnego, objęta badaniem, posiadała lokalną/regionalną politykę zdrowotną oraz że tylko co czwarty samorząd w 2015 roku realizował i finansował ze środków własnych programy polityki zdrowotnej.

Zaobserwowano także zależność pomiędzy opracowaniem dokumentu strategicznego w zakresie ochrony zdrowia, a realizacją programów polityki zdrowotnej. Samorządy posiadające strategię zdecydowanie częściej podejmowały się realizacji programów, niż te bez strategii.

W celu zwiększenia skuteczności realizacji przez samorządy programów polityki zdrowotnej, a w konsekwencji poprawy zdrowia i jakości życia mieszkańców, NIK apeluje do ministra zdrowia stworzenie we współpracy z NFZ, Agencją Oceny Technologii Medycznej i Taryfikacji, środowiskiem eksperckim i samorządowym zbioru dobrych praktyk dotyczących samorządowych programów polityki zdrowotnej, wraz z wzorcowymi programami, których tematyka powinna odnosić się do najistotniejszych zidentyfikowanych problemów zdrowotnych Polaków. 

Postuluje także zapewnienie stałego i adekwatnego do potrzeb źródła finansowania samorządowych programów polityki zdrowotnej oraz poprawę koordynacji działań podejmowanych w ramach programów pomiędzy jednostkami samorządu terytorialnego, a  administracją rządową i NFZ.

NIK wnosi także do ministra zdrowia o zainicjowanie procesu legislacyjnego mającego na celu dokonanie zmian w obowiązujących przepisach dotyczących programów polityki zdrowotnej, tak, aby zawierały upoważnienie ustawowe dla ministra do określenia, w drodze rozporządzenia, wzorcowych programów polityki zdrowotnej wraz z wytycznymi co do treści tych programów. Proponuje także, aby uchylony został obowiązek opiniowania projektu programu polityki zdrowotnej przez Agencję Oceny Technologii Medycznej i Taryfikacji, który  został opracowany na podstawie programu wzorcowego.

W ocenie NIK, zaproponowane rozwiązania prawne ułatwiłyby wdrażanie programów, gwarantując zachowanie odpowiedniej jakości i uniezależniając datę rozpoczęcia ich realizacji od oczekiwania, często długotrwałego, na opinię Agencji.


Źródło: www.nik.gov.pl