Odpowiedź:
Za podstawę odmowy wystawienia zwolnienia lekarskiego opiewającego na okres po hospitalizacji można uznać § 2 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 22 lipca 2005 r. w sprawie orzekania o czasowej niezdolności do pracy (Dz. U. Nr 145, poz. 1219) - dalej r.o.n.d.p., który nakazuje lekarzowi orzekać o niezdolności do pracy w takim wymiarze czasowym, jaki jest uzasadniony głównie stanem zdrowia pacjenta.
Uzasadnienie:
Zakładając, że w stanie faktycznym opisanym w pytaniu przez „dodatkowe zwolnienie lekarskie” należy rozumieć zwolnienie opiewające na okres dłuższy niż okres samej hospitalizacji pacjenta, autor wskazuje co następuje. Kwestie związane z orzekaniem o niezdolności do pracy m.in. z powodu choroby czy pobytu w stacjonarnym zakładzie opieki zdrowotnej reguluje ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 159) - dalej u.ś.p.u.s., oraz jej akty wykonawcze. Zgodnie z treścią art. 55 ust. 1 i 2 u.ś.p.u.s., zaświadczenie lekarskie jest wystawiane przez lekarza upoważnionego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych na odpowiednim druku, udostępnionym przez ten organ. W treści zaświadczenia lekarz ma obowiązek wskazać poza danymi ubezpieczonego oraz miejscem wykonywania przezeń zawodu, również m.in. okres orzeczonej niezdolności do pracy, w tym okres pobytu w stacjonarnym zakładzie opieki zdrowotnej. Poszukując odpowiedzi na pytanie, czy lekarz ma obowiązek wskazania w treści zaświadczenia okresu zwolnienia obejmującego również okres po hospitalizacji, czyli posługując się obecną terminologią ustawową – w stacjonarnym zakładzie opieki zdrowotnej, należy odwołać się do rozporządzenia w sprawie orzekania o czasowej niezdolności do pracy. Już z treści § 1 ust. 2 oraz § 2 r.o.n.d.p. wynika, że orzekanie o czasowej niezdolności do pracy z przyczyn już wspomnianych jest związane z postępowaniem diagnostyczno–leczniczym zastosowanym wobec pacjenta. Przy orzekaniu o czasowej niezdolności do pracy, a więc również o okresie jej trwania, lekarz ma obowiązek wziąć pod uwagę wszelkie okoliczności istotne dla oceny stanu zdrowia i upośledzenia funkcji organizmu powodujące czasową niezdolność do pracy, ze szczególnym uwzględnieniem rodzaju i warunków pracy. Zgodnie z treścią § 3 ust. 2 r.o.n.d.p., „okres czasowej niezdolności do pracy przypadający na czas pobytu ubezpieczonego w stacjonarnym zakładzie opieki zdrowotnej obejmuje okres od dnia przyjęcia do stacjonarnego zakładu opieki zdrowotnej do dnia wypisania ze stacjonarnego zakładu opieki zdrowotnej”. Z powyższej regulacji wynika wprost, że w przypadku pobytu ubezpieczonego w szpitalu co do zasady okresem niezdolności do pracy z tego tytułu (a tym samym okresem zwolnienia z pracy wskazanym w treści zaświadczenia) jest czas pobytu w szpitalu od dnia przyjęcia do dnia wypisania. W pozostałym zakresie lekarz orzeknie o niezdolności do pracy ubezpieczonego przez okres dłuższy niż pobyt w szpitalu jedynie, jeżeli uzna to za zasadne, biorąc pod uwagę zasady orzekania wynikające z rozporządzenia w sprawie orzekania o czasowej niezdolności do pracy. Podsumowując, orzekając o okresie niezdolności do pracy z powodu choroby lub pobytu w szpitalu lekarz kieruje się jedynie wiedzą medyczną oraz zasadami orzekania wynikającymi z przepisów. Orzeczenie o niezdolności do pracy na okres dłuższy niż pobyt w szpitalu jest możliwe, ale tylko gdy jest to uzasadnione wg wspomnianych już zasad.
Damian Sawicki, autor współpracuje z Serwisem Prawo i Zdrowie
Odpowiedzi udzielono 24 listopada 2014 r.