Dokumentację medyczną sporządzoną i udostępnioną przed dniem wejścia w życie ustawy z 6 listopada 2008 roku o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 159 z późn. zm.) należy przechowywać przez okres 20 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym sporządzono ostatni wpis o udzielonych świadczeniach zdrowotnych, z wyjątkiem dokumentacji medycznej w przypadku zgonu pacjenta na skutek uszkodzenia ciała lub zatrucia, którą przechowuje się przez okres 30 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpił zgon.

Okres przechowywania dokumentacji medycznej

Odpowiedzi na tak zadane pytanie udziela przepis art. 13 ustawy z 24 kwietnia 2009 roku - Przepisy wprowadzające ustawę o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, ustawę o akredytacji w ochronie zdrowia oraz ustawę o konsultantach w ochronie zdrowia (Dz. U. poz. 641). Zgodnie z jego treścią do dokumentacji medycznej sporządzonej i udostępnionej przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe.
 


Ostatnim przepisem ustawy, który właśnie ta ustawa uchyliła był przepis art. 41 ust. 7 ustawy z 5 grudnia 1996 roku o zawodach lekarza i lekarza dentysty. Stanowił on, że dokumentację medyczną przechowuje się przez okres 20 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym sporządzono ostatni wpis o udzielonych świadczeniach zdrowotnych, z wyjątkiem dokumentacji medycznej w przypadku zgonu pacjenta na skutek uszkodzenia ciała lub zatrucia, którą przechowuje się przez okres 30 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpił zgon.

Bez znaczenia w tym zakresie jest brzmienie obowiązującego wówczas rozporządzenia Ministra Zdrowia z 30 lipca 2001 roku w sprawie rodzajów indywidualnej dokumentacji medycznej, sposobu jej prowadzenia oraz szczegółowych warunków jej udostępniania.

Przechowywanie dokumentacji medycznej przez 30 lat

Rozporządzenie to wprawdzie przewidywało okres 10-letni przechowywania dokumentacji, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym sporządzono ostatni wpis o udzielonych świadczeniach zdrowotnych, zaś w przypadku zgonu pacjenta na skutek uszkodzenia ciała lub zatrucia, przez okres 30 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpił zgon (§ 17 ust. 1 i 2 ww. rozporządzenia), jednak jako akt niższego rzędu w stosunku do ustawy nie może zmieniać zapisów ustawy. Stosować w takim przypadku należy niewątpliwie przepis ustawy.

Różnica między dyspozycją art. 41 ust. 7 ustawy o zawodach lekarza a § 17 ust. 1 rozporządzenia wynikała także z tego, że rozporządzenie zaczęło obowiązywać wcześniej (w 2001 roku) niż przepis ustawy (wprowadzony w tej treści 23 kwietnia 2008 roku).
  
Pytanie pochodzi z Serwisu Prawo i Zdrowie>>