Prezydent miasta odmówił wnioskodawczyni udzielenia pomocy finansowej w formie zasiłku celowego na pokrycie kosztów leczenia stomatologicznego. W uzasadnieniu organ I instancji wskazał, iż posiada ona prawo do korzystania z bezpłatnych świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Narodowy Fundusz Zdrowia jest płatnikiem niezbędnych świadczeń stomatologicznych, wykaz tych świadczeń refundowanych określają załączniki do Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 30 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu leczenia stomatologicznego. Prezydent podkreślił, iż stworzony wykaz gwarantowanych świadczeń stomatologicznych daje równą szansę każdemu ubezpieczonemu do skorzystania z podstawowego leczenia stomatologicznego. Świadczenia i materiały nieujęte w rozporządzeniu to świadczenia ponadstandardowe, które są udzielane na koszt ubezpieczonego – są indywidualnym wyborem każdego pacjenta, uzależnionym od własnej sytuacji materialnej.

Wnioskodawczyni wniosła odwołanie od decyzji, zarzucając, iż od sześciu lat pozbawiona jest możliwości leczenia stomatologicznego, co spowodowało trwały stan chorobowy, grożący powstaniem zakażenia.


WSA podkreślił, iż art. 39 ust. 1 ustawy z 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2009 r. nr 175, poz. 1362 ze zmianami), w zakresie w jakim umożliwia przyznanie zasiłku celowego na pokrycie kosztów leczenia, nie uniemożliwia przyznania takiego świadczenia na opłacenie leczenia stomatologicznego wykraczającego poza świadczenia gwarantowane, finansowane przez NFZ. Warunkiem przyznania takie świadczenia jest ustalenie, że takie ponadstandardowe leczenie jest dla danego pacjenta (wnioskodawcy) niezbędne, z uwagi na stan jego zdrowia.

Zatem pewne świadczenia stomatologiczne są gwarantowane przez NFZ i dla pacjenta objętego ubezpieczeniem zdrowotnym bezpłatne. Za pozostałe świadczenia pacjent jest zmuszony płacić. Mogą zdarzyć się jednak sytuacje, iż pacjent z uwagi np. na ubóstwo, nie będzie w stanie świadczeń tych opłacić. Treść art. 39 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej zdaniem Sądu nie uniemożliwia przyznania zasiłku celowego na opłacenie takiego leczenia, o ile spełniona będzie przesłanka wynikającego z tego przepisu: świadczenie takie musi mieć cechy niezbędnej potrzeby bytowej. Chodzi przede wszystkim o potrzeby, bez których zaspokojenia powstaje niebezpieczeństwo zagrożenia życia i zdrowia osoby (żywność, leki, leczenie, opał, odzież).


Na podstawie:
Wyrok WSA w Poznaniu z 4 czerwca 22013 r., sygn. akt II SA/Po 506/13, nieprawomocny