Właściciel działki wystąpił do wójta gminy z wnioskiem o cofnięcie zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych, prowadzonej na sąsiedniej nieruchomości. Wnioskodawca dowodził, iż punkt sprzedaży napojów alkoholowych negatywnie funkcjonuje, jest dokuczliwy i uciążliwy dla niego, jako właściciela posesji bezpośrednio przyległej.


Wójt gminy odmówił wszczęcia postępowania w sprawie. Powołał się na treść art. 18 ust. 10 ustawa o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi z dnia 26 października 1982 r. (Dz. U. z 2012 r., poz. 1356 ze zm.) wskazując, że stroną postępowania o cofnięcie zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych jest wyłącznie adresat decyzji, który wcześniej uzyskał zezwolenie na sprzedaż tych napojów. Właściciel nieruchomości sąsiedniej nie posiada interesu prawnego do udziału w postępowaniu o cofnięcie zezwolenia, może mieć ewentualnie interes faktyczny, ten jednak nie daje mu statusu strony. W sytuacji złożenia wniosku przez osobę nieposiadającą statusu strony, jak wskazano, należało odmówić wszczęcia postępowania, bowiem może być ono wszczęte jedynie z urzędu.

W zażaleniu na postanowienie właściciel nieruchomości sąsiedniej nie zgodził się z brakiem swego interesu prawnego oraz statusu strony.

WSA podkreślił, iż wprawdzie w przepisie 18 ust. 10 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi ustawodawca nie wskazuje wprost podmiotów będących stroną postępowania o cofnięcie zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych, to bezspornie orzeczenie o cofnięciu będzie rozstrzygnięciem dotyczącym jedynie praw podmiotowych osoby (podmiotu), która wcześniej zezwolenie na sprzedaż uzyskała. Żadne inne podmioty – w rozumieniu art. 28 k.p.a. nie zostaną dotknięte (w sensie ich praw podmiotowych) takim rozstrzygnięciem organu.


WSA zwrócił uwagę, iż w decyzji o cofnięciu zezwolenia nie orzeka się o prawach ani obowiązkach właściciela nieruchomości sąsiedniej do nieruchomości, na której prowadzona jest przedmiotowa działalność gospodarcza. Zatem właściciel ten nie może wywodzić swego interesu prawnego z uprawnień właścicielskich określonych w art. 140 k.c.

Ewentualne zakłócenia porządku publicznego mogą dotykać sfery spraw osobistych, ale nie sfery uprawnień wynikających z wykonywania prawa własności nieruchomości. Stanowić to może ewentualne naruszenie interesu faktycznego, a to nie daje przymiotu strony w postępowaniu administracyjnym. Interes prawny ma charakter materialnoprawny. Oparty jest na normach administracyjnego prawa materialnego, gdzie musi istnieć konkretna norma prawna (przepis prawa materialnego) przewidująca w określonym stanie faktycznym i w odniesieniu do konkretnego podmiotu możliwość wydania określonego aktu administracyjnego. O tym, czy określonemu podmiotowi służy prawo strony w konkretnym postępowaniu, decyduje norma prawna, z której dla tego podmiotu wynikają wprost określone prawa i obowiązki.


Przydatne materiały:
Wyrok WSA w Białymstoku z 4 kwietnia 2013 r., sygn. akt II SA/Bk 895/12, nieprawomocny