Starosta powołując się na art. 6 ustawy z dnia 24 lutego 1989 r. o zmianie ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników indywidualnych i członków ich rodzin oraz o zmianie ustawy o podatku rolnym (Dz.U. Nr 10, poz. 53, z późn. zm.) przyznał mieszkance gminy nieodpłatnie własność działki. Działka wchodziła w skład gospodarstwa rolnego przekazanego Państwu na podstawie przepisów obowiązujących przed dniem 1 stycznia 1983 r.


SKO uznało decyzję starosty za nieważną. SKO podkreśliło, iż instytucja nieodpłatnego przeniesienia własności działki dotyczy tylko działki o powierzchni niezbędnej do korzystania z posadowionych na niej budynków. W ocenie kolegium starosta naruszył zasady gospodarowania nieruchomościami Skarbu Państwa wydając wadliwą decyzję. Zdaniem kolegium mieszkanka nabyła bowiem prawo własności większej działki niż przewidywał to art. 6 o zmianie ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników indywidualnych i członków ich rodzin.


WSA rozpatrując sprawę przypomniał, iż starosta jest organem administracji publicznej właściwym do wydawania decyzji w trybie art. 6 ustawy o zmianie ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników indywidualnych i członków ich rodzin, niezależnie od tego, czy dana nieruchomość stanowi przedmiot własności gminy czy Skarbu Państwa. Ponadto uprawnienia starosty jako gospodarującego zasobem nieruchomości Skarbu Państwa wynikają z ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 ze zm.).


W ocenie sądu starosta występujący jako organ wydający decyzję przenoszącą nieodpłatnie własność działki nie jest organem reprezentującym Skarb Państwa w sprawach gospodarowania nieruchomościami w rozumieniu ustawy o gospodarce nieruchomościami. W związku z tym SKO nie miało podstaw prawnych do postawienia staroście zarzutu naruszenia zasad gospodarowania nieruchomościami Skarbu Państwa przez wydanie wadliwej decyzji administracyjnej na podstawie art. 6 o zmianie ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników indywidualnych i członków ich rodzin.


Na podstawie: 
Wyrok WSA we Wrocławiu z 17 października 2013 r., sygn.akt II SA/Wr 530/13