Rada gminy uchwaliła program opieki nad zwierzętami bezdomnymi. Wojewoda zaskarżył uchwałę. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia nadzorczego organ podkreślił, że z art. 11a ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz.U. z 2003 r., Nr 106, poz. 1002) wynika konieczność zawarcia w programie uregulowań dotyczących zapewnienia bezdomnym zwierzętom miejsca w schronisku dla zwierząt. Rada powyższego obowiązku nie wypełniła. Zdaniem wojewody uchwała nie zawiera bowiem wskazania miejsca, w którym będą przebywać odłowione zwierzęta ani wskazania, jaki konkretnie podmiot zobowiązany będzie do zapewnienia całodobowej opieki weterynaryjnej, w przypadku wystąpienia zdarzeń drogowych z udziałem zwierząt.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej gmina wskazała, że zaskarżony akt jest aktem prawa miejscowego czyli aktem generalno-abstrakcyjnym i między innymi z tego względu nie może zawierać rozwiązań o innym, indywidualno-konkretnym charakterze.
NSA rozpoznając skargę zwrócił uwagę, iż akty planowania mają zróżnicowany charakter prawny. Najczęściej, choć nie zawsze mają one charakter aktów prawa wewnętrznego. Niektóre akty planowania są ustawowo wprost określane jako akty prawa miejscowego, czasem taki charakter danego aktu należy wyprowadzić w drodze wykładni. Do istotnych cech aktów planowania należy zaliczyć to, że w ich treści obok postanowień o generalno-abstrakcyjnym charakterze znajdują się postanowienia o charakterze indywidualno-konkretnym. Fakt, że określony program (akt planowania) uchwalany przez radę gminy zawiera postanowienia jednostkowe i konkretne, nie pozbawia takiego aktu charakteru aktu prawa miejscowego.
Zdaniem NSA wystarczy aby choć jedno postanowienie uchwały miało charakter generalno-abstrakcyjny by cały akt miał przymiot aktu prawa miejscowego. Nie ma zatem racji skarżący argumentując, że zamieszczenie w treści uchwały w sprawie określenia programu opieki nad zwierzętami bezdomnymi postanowień o konkretnym charakterze, wskazujących indywidualnie oznaczone podmioty jako zobowiązane do realizowania określonych zadań, pozbawi przedmiotową uchwałę charakteru aktu prawa miejscowego. Zamieszczenie w programie zapobiegającym bezdomności zwierząt takich indywidualno-konkretnych postanowień wynika wprost z art. 11a ust. 2 pkt 7 i ust. 4 ustawy o ochronie zwierząt. Brak tych niezbędnych na mocy ustawy postanowień stanowi niewypełnienie zakresu upoważnienia ustawowego, którego określenie - w kolejnej nowelizacji ustawy - miało na celu urealnienie opieki nad bezdomnymi zwierzętami. Takie postanowienia nie pozostają w sprzeczności z żadnymi przepisami prawa, ani ustawy o ochronie zwierząt ani też ustawy o samorządzie gminnym. Zasadnie zatem organ nadzoru i WSA przyjął, że brak wskazania w uchwalonym programie konkretnych podmiotów obowiązanych do wykonywania określonych zadań narusza powołane wyżej przepisy ustawy, miał także rację organ nadzoru i sąd wskazując, że wskazanie w uchwale konkretnego schroniska, gospodarstwa rolnego i podmiotu zobowiązanego do całodobowej opieki weterynaryjnej w przypadku zdarzeń drogowych ma także znaczenie informacyjne dla mieszkańców.
Na podstawie:
Wyrok NSA z 13 marca 2013 r., sygn. akt II OSK 37/13, prawomocny