Jeden z mieszkańców gminy, powołując się na art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.) wystąpił do związku z wnioskiem o udostępnienie w formie elektronicznej informacji publicznej dotyczącej pełnej zawartości wszystkich zatwierdzonych protokołów z walnych zgromadzeń za okres 2004 do 2013 r.


W odpowiedzi organ poinformował wnioskodawcę, że protokoły są dostępne wyłącznie w formie papierowej, a od roku 2013 będą zamieszczane w wersji elektronicznej. Organ wyjaśnił, że czynione są starania kompleksowego zinformatyzowania prac biura i pracowników związku. Jednocześnie organ zwrócił się do mieszkańca gminy o określenie i sprecyzowanie czy jest on zainteresowany protokołami walnych zgromadzeń związku w formie papierowej.

Mieszkaniec wniósł skargę do WSA na bezczynność związku. W uzasadnieniu skargi wskazał, że utartym poglądem w orzecznictwie polskich sądów administracyjnych jest, iż postać cyfrowa to nie tylko dokument wytworzony w formie cyfrowej (np. komputerowy plik tekstowy), ale także zeskanowany dokument, który w swojej oryginalnej formie pozostaje w formie papierowej. Zdaniem skarżącego prośba o określenie się czy jest zainteresowany protokołami w wersji papierowej jest zupełnie chybiona. We wniosku wniósł bowiem o udostępnienie informacji publicznej w formie elektronicznej. Mimo istnienia ustawowego obowiązku do wykonania wniosku w terminie do 14 dni organ pozostał w bezczynności.

WSA uznał, iż w sprawie organ nie powołał się na brak możliwości technicznych udostępnienia informacji publicznej w formie żądanej przez wnioskodawcę, jedynie powołał się na fakt dostępności protokołów wyłącznie w formie papierowej. Sam fakt posiadania wyłącznie wersji papierowej protokołów nie oznacza jednocześnie braku możliwości technicznych udostępnienia tych protokołów w wersji elektronicznej. Z odpowiedzi na skargę wynikało, że organ podjął już działania zmierzające do udostępnienia dokumentów w wersji elektronicznej. Oznacza to, że de facto organ dysponuje możliwościami technicznymi udostępnienia żądanych danych w formie wskazanej przez wnioskodawcę.

Zatem WSA uznał, iż organ pozostawał w zakresie rozpoznania wniosku o udostępnienie informacji publicznej w bezczynności, gdyż nie udzielił informacji publicznej zgodnie z żądaniem wnioskodawcy, ani też nie wydał w tym zakresie rozstrzygnięcia w formie decyzji administracyjnej. Jednocześnie Sąd podkreślił, że organ w odpowiedzi na wniosek niezwłocznie po jego otrzymaniu poinformował wnioskodawcę o możliwości uzyskania żądanych dokumentów w formie papierowej, a więc podjął działania zmierzające do udzielenia żądanej informacji publicznej aczkolwiek w innej formie niż wskazana przez skarżącego, uznał, iż bezczynność organu w rozpoznaniu wniosku nie miała rażącego charakteru.


Na podstawie:
Wyrok WSA w Poznaniu z 27 czerwca 2013 r., sygn. akt IV SAB/Po 42/13, nieprawomocny