Odpowiedź


Zatrudnienie na czarno i pobieranie w tym czasie zasiłku jest wysoce naganne, niemoralne i szkodliwe społecznie. Zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa odpowiednich organów ścigania stanowi obowiązek instytucji samorządowej.

Podjęcie pracy zarobkowej przez bezrobotnego i niezgłoszenie tego faktu jest niewłaściwe. W pierwszym rzędzie należy wskazać, że stosownie do art. 119 ust. 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415 z późn. zm.) bezrobotny, który podjął zatrudnienie, inną pracę zarobkową lub działalność gospodarczą bez powiadomienia o tym właściwego powiatowego urzędu pracy, podlega karze grzywny nie niższej niż 500 zł. Jest to odpowiedzialność za wykroczenie.

Zatrudnienie na czarno może być natomiast przestępstwem z perspektywy podmiotu zatrudniającego. Zgodnie z art. 219 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553 z późn. zm.) ten kto narusza przepisy prawa o ubezpieczeniach społecznych, nie zgłaszając, nawet za zgodą zainteresowanego, wymaganych danych albo zgłaszając nieprawdziwe dane mające wpływ na prawo do świadczeń albo ich wysokość, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

Stosownie zaś do art. 304 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555 z późn. zm.) – dalej k.p.k. każdy dowiedziawszy się o popełnieniu przestępstwa ściganego z urzędu ma społeczny obowiązek zawiadomić o tym prokuratora lub Policję. Z kolei Instytucje państwowe i samorządowe, które w związku ze swą działalnością dowiedziały się o popełnieniu przestępstwa ściganego z urzędu, są obowiązane niezwłocznie zawiadomić o tym prokuratora lub Policję oraz przedsięwziąć niezbędne czynności do czasu przybycia organu powołanego do ścigania przestępstw lub do czasu wydania przez ten organ stosownego zarządzenia, aby nie dopuścić do zatarcia śladów i dowodów przestępstwa.

Niewykonywanie obowiązków płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych może także niewątpliwie zostać uznane za wykroczenie lub przestępstwo skarbowe. Stosownie do treści art. 113 § 1 ustawy z dnia 10 września 1999 r. - Kodeks karny skarbowy (tekst jedn.: Dz. U. z 2007 r. Nr 111, poz. 765 z późn. zm.) – dalej k.k.s. w postępowaniu w sprawach o przestępstwa skarbowe i wykroczenia skarbowe stosuje się odpowiednio przepisy k.p.k., jeżeli przepisy k.k.s. nie stanowią inaczej. Przepisy k.k.s. nie regulują osobno kwestii zawiadomienia organów postępowania, przyjąć należy zatem, że zastosowanie znajdzie tu art. 304 k.p.k.

Natomiast obowiązków powiadomienia odpowiedniego organu nie regulują samodzielnie ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz ustawa z dnia 13 kwietnia 2007 r. o Państwowej Inspekcji Pracy (Dz. U. Nr 89, poz. 589) ani też ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych. (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585 z późn. zm.).