Wnioskodawczyni zwróciła się do wójta gminy o ustalenie warunków zabudowy dla budowy drewnianego domu letniskowego. Wójt orzekł o odmowie wniosku. Organ ustalił, że inwestycja obejmuje teren, który nie posiada aktualnego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Stąd zmiana jego zagospodarowania wymaga decyzyjnego ustalenia warunków zabudowy. Wydanie takiej decyzji jest zaś możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia warunków wymienionych w przepisie art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Jednym z nich jest uzależnia wydanie pozytywnej decyzji od tego, by teren inwestycji nie wymagał uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne. Tymczasem w sprawie ustalono, iż uproszczony wypis z rejestru gruntów dołączony do akt sprawy, wskazywał, że działka stanowiła użytek leśny.

W odwołaniu od tej decyzji skarżąca stwierdziła, że drzewostan na jej działce powstał samoistnie, gdyż teren działek nie był zalesiany.

WSA rozpatrując skargę przypomniał, iż dane z ewidencji gruntów, objęte domniemaniem ich aktualności, stanowiące z mocy art. 21 ust. 1 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne, między innymi podstawę planowania przestrzennego i oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, są wiążącym inne organy źródłem informacji o charakterze nieruchomości, mającym walor dokumentu urzędowego. W postępowaniu o warunki zabudowy organ nie może samodzielnie przeprowadzać ustaleń co do klasyfikacji gruntu albowiem związany jest oznaczeniem gruntu zawartym w ewidencji gruntów. Stąd zasadniczy zarzut skargi podważający prawidłowość ustalenia, że teren inwestycji jest lasem, należało uznać za bezzasadny. WSA uznał, iż pomijając związanie organu decydującego o warunkach zabudowy charakterem gruntu wynikającym z ewidencji, zbyteczne byłoby też dociekanie przeznaczenia go do produkcji leśnej, zważywszy że wymóg ten dotyczy tylko gruntów przejściowo pozbawionych roślinności leśnej, zaś teren inwestycji w sprawie bezspornie jest pokryty drzewostanem.

Na podstawie: Wyrok WSA w Białymstoku z 5 kwietnia 2012 r., sygn. akt II SA/Bk 132/12, nieprawomocny