Wojewódzki inspektor nadzoru budowlanego nakazał współwłaścicielom i użytkownikom budynku zabezpieczenie obiektu przed zawaleniem oraz niszczącym działaniem warunków atmosferycznych w postaci podparcia drewnianego stropu w pomieszczeniach na poddaszu oraz uzupełnienia brakujących dachówek w pokryciu połaci dachowych budynku.

Pracownicy powiatowego inspektoratu nadzoru budowlanego po przeprowadzonej kontroli, stwierdzili, iż decyzja nie została wykonana. Sytuacja nie uległa zmianie również po udzieleniu zobowiązanym upomnienia. W związku z tym organ egzekucyjny wystawił tytuły wykonawcze. Jeden ze współwłaścicieli wniósł zarzuty do postępowania egzekucyjnego. Powołał się na błąd co do osoby zobowiązanego stwierdzając, że egzekucja powinna być skierowana wyłącznie wobec osób, które użytkują stanowiącą samowolę budowlaną dobudówkę, na styku której z budynkiem mieszkalnym doszło do zamakania pomieszczeń z powodu braku dachówek w połaci dachowej.



Organ egzekucyjny nieuwzględnił zarzutów. Stwierdził bowiem, że egzekucja została skierowana wobec wszystkich zobowiązanych wymienionych w decyzji organu nadzoru budowlanego. Niezadowolenie strony z treści decyzji nie stanowi dla organu egzekucyjnego przesłanki do zaprzestania działań zmierzających do wykonania decyzji.


WSA rozpatrując sprawę zwrócił uwagę, iż środki ochrony prawnej przysługujące uczestnikom postępowania egzekucyjnego po jego wszczęciu, w tym zarzuty do postępowania egzekucyjnego mają na celu ochronę uczestników postępowania egzekucyjnego wyłącznie w zakresie prawidłowości samego postępowania egzekucyjnego, co oznacza, że nie służą weryfikacji ostatecznych decyzji, czy postanowień, stanowiących podstawę tytułu wykonawczego.


W sprawie zarzuty zgłoszone przez skarżącego do wszczętego postępowania egzekucyjnego nie mogły skutecznie podważyć prawidłowości wszczęcia egzekucji. Wprawdzie skarżący oparł zarzuty na podstawie wymienionej w art. 33 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji na błędzie co do osoby zobowiązanego, tym niemniej okoliczność wskazana jako uzasadnienie zarzutów, w rzeczywistości nie mieściła się w granicach powołanej podstawy.


W ocenie WSA błąd co do osoby zobowiązanego ma miejsce wtedy, gdy egzekucja jest kierowana do podmiotu nie będącego adresatem egzekwowanego obowiązku. W sprawie egzekucja została skierowana wobec osób w stosunku do których został wydany nakaz wykonania czynności przywracających właściwy stan techniczny obiektu budowlanego.

Kwestia prawidłowego określenia kręgu osób odpowiedzialnych za stan techniczny obiektu budowlanego w decyzji, nie może być badana w postępowaniu egzekucyjnym z racji przywołanego wcześniej zakazu dokonywania przez organ egzekucyjny merytorycznej oceny sprawy. Zarzut błędu co do osoby zobowiązanego nie może zmierzać do ustalenia, kto jest zobowiązanym, ponieważ takie ustalanie na etapie postępowania egzekucyjnego byłoby równoznaczne z badaniem zasadności i wymagalności tytułu wykonawczego, co jest niedopuszczalne. Nie mógł zatem organ egzekucyjny, jak chce tego skarżący, dociekać przyczyn zamakania pomieszczeń budynku, którego stanu technicznego dotyczy wykonywana decyzja i ustalać winnych zaniedbań. Nie mógł też korygować kręgu osób zobowiązanych do dokonania czynności naprawczych. Skoro organ egzekucyjny nie został ustawowo wyposażony w kompetencję do modyfikowania zakresu obowiązków wynikających z egzekwowanej decyzji, to i sąd administracyjny, kontrolujący wyłącznie legalność przedmiotu zaskarżenia, nie może w sprawie ze skargi na postanowienie nieuwzględniające zarzutów do postępowania egzekucyjnego, wnikać w kwestie merytorycznej oceny sprawy. Zakres bowiem kognicji sądu w konkretnej sprawie zawsze wyznacza przedmiot zaskarżonej decyzji lub postanowienia – podkreślił WSA.


Wyrok WSA w Białymstoku z 14 lutego 2013 r., sygn. akt II SA/Bk 766/12, nieprawomocny