Jedna z mieszkanek wniosła do rady miejskiej skargę na działalność dyrektora szkoły. Zdaniem skarżącej dyrektor nie miał prawa organizowania zajęć kompensacyjno – relaksacyjnych wraz z psychologiem z poradni pedagogicznej bez powiadomienia i pisemnej zgody rodziców.

Rada miejska, po zapoznaniu się ze stanowiskiem komisji rewizyjnej rady miejskiej, stwierdziła, że nie jest organem właściwym do rozpatrzenia przedmiotowej skargi. Zarzuty zawarte w skardze nie dotyczą zaniedbań lub nienależytego wykonywania zadań przez dyrektora szkoły, lecz – w ocenie komisji rewizyjnej – noszą znamiona naruszenia dóbr osobistych, co przesądza o tym, że właściwym organem do jej rozpoznania będzie sąd powszechny.


W odwołaniu, skierowanym za pośrednictwem rady miejskiej do WSA, skarżąca wskazała, iż nie zgadza się ze stanowiskiem komisji rewizyjnej.


W odpowiedzi rada miejska poinformowała, że obecny stan prawny nie przewiduje dopuszczalności wniesienia odwołania od stanowiska komisji rewizyjnej. Postępowanie wyjaśniające prowadzone przez komisję rewizyjną było postępowaniem wewnętrznym służącym wstępnemu rozpoznaniu złożonej skargi, zaś ostatecznie o sposobie rozstrzygnięcia skargi zdecydowała rada miejska. Zatem odwołanie od stanowiska komisji rewizyjnej jest niedopuszczalne.


WSA zgodnie z przepisami ustawy o samorządzie gminnym komisja rewizyjna nie jest organem gminy, gdyż takimi organ jest wójt (burmistrz, prezydent) i rada gminy. Natomiast komisja rewizyjna jest wprawdzie powoływana przez radę gminy w celu wykonywania zadań rady związanych z kontrolowaniem działalności burmistrza, ale działa wyłącznie w ramach rady. Komisja rewizyjna nie ma żadnych uprawnień do podejmowania jakichkolwiek aktów z zakresy administracji publicznej. Stąd też stanowisko wyrażone przez komisję rewizyjną, będące podstawą podjętej następnie przez radę miejską uchwały, nie podlega zaskarżeniu.

Gdyby nawet jednak uznać skargę wniesioną w niniejszej sprawie jako skargę na uchwałę rady miejskiej w sprawie skargi na działalność dyrektora szkoły to i tak podlegałaby ona odrzuceniu. Przedmiotowa uchwała została podjęta w trybie art. 229 Kodeksu postępowania administracyjnego . Art. 229 Kodeksu postępowania administracyjnego zawarty jest w Dziale VIII Kodeksu, regulującym kwestie dotyczące tzw. skargi powszechnej. Sprawy z tego zakresu nie podlegają kognicji sądu administracyjnego. Sąd administracyjny nie jest właściwy do rozpoznawania skarg powszechnych w rozumieniu Działu VIII Kodeksu postępowania administracyjnego, a więc skarg związanych z krytyką należytego wykonywania zadań przez właściwe organy lub ich pracowników, ani także do oceny prawidłowości prowadzonego postępowania skargowego w trybie przepisów działu VIII Kodeksu. Postępowanie w sprawie tego typu skarg cechuje się tym, iż nie ma w nim stron postępowania, nie wydaje się rozstrzygnięć adresowanych do skarżącego, jedynie zawiadamia się go o czynnościach wewnętrznych zmierzających do wyjaśnienia okoliczności podniesionych w skardze. W konsekwencji działania administracji publicznej będące przedmiotem takich skarg nie podlegają kontroli sądów administracyjnych – podkreślił WSA.


Na podstawie:
Postanowienie WSA w Olsztynie z 24 maja 2013 r., sygn. akt II SA/Ol 274/13, nieprawomocne

Przydatne materiały:
Ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.)
Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. 2013 r., poz. 267)