Dla uproszczenia ustawa z dnia 7 lipca 1994 roku - Prawo budowlane w dalszej części artykułu określana będzie jako prawo budowlane, natomiast ustawa z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Prawo budowlane oraz niektórych innych ustaw określana będzie jako ustawa nowelizująca.

Najistotniejsze z wprowadzonych zmian dotyczą pozwoleń na budowę oraz zgłoszeń budowy do właściwego organu, prowadzące do zmniejszenia nałożonych na inwestorów obowiązków. Wejście w życie powyższych zmian może spowodować znaczne ożywienie gospodarcze, zwłaszcza w zakresie budownictwa jednorodzinnego.

Podstawowe znaczenie ma zmiana dokonana w art. 3 pkt 1 prawa budowlanego, wprowadzająca nową definicję obiektu budowlanego. W poprzednim stanie prawnym za obiekt budowlany uważany był budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi, jak również budowla, stanowiąca całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami bądź obiekt małej architektury. Zgodnie z nową definicją, obiektem budowlanym jest budynek, budowla bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych. W tym miejscu wskazać należy, że powyższa definicja może budzić wątpliwości interpretacyjne w zakresie prawnego statusu instalacji, zapewniających możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. Z treści nowej definicji nie wynika bowiem jednoznacznie, czy instalacje te stanowią część każdego z wymienionych rodzajów obiektów budowlanych, czy tylko obiektów małej architektury. Zgodnie z wykładnią językowo-logiczna należałoby przyjąć tą ostatnią interpretację, co jednak stoi w sprzeczności z wynikami wykładni celowościowej, opartej na poprzednim stanie prawnym. De lege ferenda należy zatem postawić wniosek o poprawne skonstruowanie treści komentowanego przepisu, który sygnalizowane wątpliwości usunie.

 

Ustawa nowelizująca usunęła również definicje odnawialnego źródła energii (art. 3 pkt 22) oraz ciepła użytkowego w kogeneracji (art. 3 pkt 23), odwołujące się do prawa energetycznego, co należy ocenić pozytywnie, jako zabieg porządkujący treść aktu normatywnego.

Ustawa nowelizująca wprowadziła również zmiany w zakresie obowiązków uczestników procesu budowlanego. Zgodnie z treścią art. 20 ust. 1 pkt 1 prawa budowlanego, obowiązkiem projektanta jest opracowanie projektu budowlanego w sposób zgodny z wymaganiami ustawy, ustaleniami określonymi w decyzjach administracyjnych dotyczących zamierzenia budowlanego, obowiązującymi przepisami oraz zasadami wiedzy technicznej. Tym samym, ustawodawca zrezygnował z kazuistycznego wyliczenia decyzji administracyjnych, z którymi projekt ma zachować zgodność. Ponadto, zgodnie z art. 20 ust 1 pkt 1c prawa budowlanego, projektant zobowiązany jest do określenia w projekcie obszaru oddziaływania obiektu.

W art. 22 pkt 3 prawa budowlanego wprowadzono zmianę, polegającą na tym, że w dotychczasowym stanie prawnym kierownik budowy był zobowiązany do kierowania budową obiektu budowlanego w sposób zgodny z projektem i pozwoleniem na budowę, natomiast ustawa nowelizacyjna zastąpiła koniunkcję alternatywą. Również w zakresie obowiązku inspektora nadzoru inwestorskiego ustawa nowelizacyjna wprowadziła w art. 25 pkt 1 prawa budowlanego odpowiednią zmianę, zgodnie z którą kontrola realizacji budowy polega na sprawdzeniu jej zgodności z projektem lub pozwoleniem na budowę.

Zgodnie z art. 28 roboty budowlane można rozpocząć na podstawie samej decyzji o pozwoleniu na budowę, a nie na podstawie decyzji ostatecznej.

Pełna treść artykułu Prawo budowlane po nowelizacji – najważniejsze zmiany oczami eksperta dostępna jest serwisie ABC Budownictwo>>>