Inspektor nadzoru budowlanego wszczął postępowanie sprawdzające w związku z zawiadomieniem grupy mieszkańców o postawieniu ogrodzeń zamykających im dostęp do drogi wewnętrznej. Wnioskodawcy tłumaczyli, iż z drogi do czasu usytuowania spornych ogrodzeń, korzystali jako dojście i dojazd do jeziora.

Inspektor na podstawie art. 49b ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r., poz. 1409 ze zm.) nakazał inwestorowi rozbiórkę ogrodzenia.

Inwestor złożył skargę do sądu administracyjnego.

WSA uznał skargę za niezasadną.

Zdaniem sądu droga wewnętrzna będzie miała cechy miejsca publicznego, jeżeli dostęp do niej ma nieograniczona ilość osób, a więc będzie to miejsce ogólnodostępne. Jednak wymaga to indywidualnej oceny, dokonywanej na gruncie okoliczności konkretnej sprawy.

Sąd przypomniał, iż przepis art. 30 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo budowlane w brzmieniu obowiązującym w dacie budowy wymagał zgłoszenia nie tylko dla budowy ogrodzeń od strony dróg, ale i ulic, placów, torów kolejowych oraz "innych miejsc publicznych".

Nie ulega wątpliwości, że droga wewnętrzna, niestanowiąca drogi publicznej w rozumieniu ustawy o drogach publicznych, może spełniać kryteria "innego miejsca publicznego", o którym mowa w art. 30 ust. 1 pkt 3 ustawy – Prawo budowlane według stanu prawnego obowiązującego do dnia 28 czerwca 2015 r.
Będzie to miało miejsce np. wówczas, gdy z takiej drogi korzysta nieograniczona liczba osób, droga taka nie stanowi własności prywatnej i usytuowana jest w sieci dróg lokalnych wzajemnie się uzupełniających, stanowiących przyjęte w planie zagospodarowania przestrzennego rozwiązanie komunikacyjne.

Zatem budowa ogrodzeń od strony takich dróg wymagała do dnia 28 czerwca 2015 r. zgłoszenia budowlanego – uznał WSA.

Na podstawie:
Wyrok WSA w Białymstoku z 1 października 2015 r., sygn. akt II SA/Bk 523/15, nieprawomocny