Inwestor posiada warunki zabudowy dla budynku jednorodzinnego, starostwo powołując się na art. 59 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz na wyrok NSA z 13 lipca 2007 LEX nr 355485 na wszelkie roboty wymagające jedynie zgłoszenia żąda ustalenia warunków zabudowy.

Czy w przypadku altany ogrodowej jest to zgodne z prawem?

Odpowiedź

Wydania decyzji o warunkach zabudowy wymaga każda zmiana sposobu zagospodarowania terenu, nawet taka, która nie wymaga pozwolenia na budowę, chyba że jest to zmiana o charakterze jednorazowym, tymczasowym, trwająca do 1 roku.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 59 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym zmiana zagospodarowania terenu w przypadku braku planu miejscowego, polegająca na budowie obiektu budowlanego lub wykonaniu innych robót budowlanych, a także zmiana sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części (...) wymaga ustalenia, w drodze decyzji, warunków zabudowy; przepis art. 50 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym stosuje się odpowiednio (co oznaczałoby zwolnienie z obowiązku uzyskania powyższych decyzji, dla takich robót budowlanych, które nie wymagają pozwolenia na budowę. Jednakże art. 59 ust. 2 stanowi, że przepis ust. 1 (a więc nakładający obowiązek uzyskania decyzji o warunkach zabudowy) stosuje się również "do zmiany zagospodarowania terenu, która nie wymaga pozwolenia na budowę, z wyjątkiem tymczasowej, jednorazowej zmiany zagospodarowania terenu, trwającej do roku".

Powołany przepis, ze względu na nieprecyzyjny sposób jego sformułowania - rodzi pewne wątpliwości interpretacyjne. Można by go rozumieć w ten sposób, iż obowiązek uzyskania decyzji o warunkach zabudowy dotyczy:
1) robót budowlanych, za wyjątkiem wskazanych w art. 50 ust. 2 u.p.z.p., a więc także tych niewymagających pozwolenia na budowę (objętych zgłoszeniem lub w ogóle wyłączonych z reglamentacji administracyjnoprawnej); warto podkreślić, że powołany art. 59 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym odsyła do art. 50 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w całości, a nie do art. 50 ust. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym .;
2) zmiany sposobu użytkowania obiektu;
3) innych działań, nie stanowiących robót budowlanych, będących zmianą zagospodarowania terenu (np. zalesienie), za wyjątkiem jednorazowej zmiany trwającej do roku (np. urządzenie biwaku).

W wyroku z dnia 13 lipca 2007 r. (II OSK 1069/06) NSA dokonał jednak odmiennej wykładni powołanego przepis (uzasadnione w świetle reguł wykładni językowej) i uznał, że wydania decyzji o warunkach zabudowy wymaga każda zmiana sposobu zagospodarowania terenu, nawet taka, która nie wymaga pozwolenia na budowę, chyba że jest to zmiana o charakterze jednorazowym, tymczasowym, trwająca do 1 roku. Podobnie orzekł NSA w wyroku z dnia 10 stycznia 2008 r. (II OSK 1826/06). Sąd uznał, iż treść art. 59 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym modyfikuje odesłanie zawarte w art. 59 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym . Taka interpretacja prezentowana jest również w literaturze (Planowanie i zagospodarowanie przestrzenne. Komentarz, pod red. prof. Z. Niewiadomskiego, 3 wydanie, Warszawa 2006). Choć więc formalnie wykładnia dokonana przez NSA nie jest wiążąca dla innych sądów administracyjnych, które są niezawisłe, to pozycja ustrojowa NSA, jego autorytet, oraz troska o jednolitość orzecznictwa sądowego sprawia, że wykładnia ta jest respektowana w praktyce orzeczniczej sądów i organów administracji.

Przydatne materiały:
Ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.)