Rada miejska podjęła uchwałę w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla poszczególnych sołectw. Skargę na uchwałę wniosła jedna z właścicielek nieruchomości. W uzasadnieniu wskazała, że nieruchomość stanowiąca jej własność, znajduje się granicach obszaru objętego ustaleniami opisanego na wstępie planu, na terenie oznaczonym w planie miejscowym symbolem "R".

Zgodnie z zapisem uchwały teren ten został przeznaczony pod tereny rolne. Jako podstawowe przeznaczenie terenów R w przedmiotowym planie wskazano uprawy rolne oraz przeznaczenie pod zadrzewienie i zakrzewienie. Ustalenia planu dopuszczają również realizację zabudowy zagrodowej, jednakże tylko w obrębie już zabudowanych działek siedliskowych i tylko poprzez rozbudowę już istniejących obiektów budowlanych. Zdaniem skarżącej, powyższe ustalenia naruszają jej interes prawny poprzez wyłączenie możliwości swobodnego zagospodarowania nieruchomością. Ponadto skarżąca wskazała, że uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest w wielu punktach niezgodny z wcześniej przyjętym studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego dla tej okolicy.

W odpowiedzi na skargę rada miejska wniosła o oddalenie skargi jako bezzasadnej. Rada podkreśliła, iż uchwalając zaskarżony plan miejscowy dopełniła wszystkich wymaganych prawem procedur, uzgodnień z innymi instytucjami i podmiotami i pozostaje on w zgodności z obowiązującymi przepisami prawa. Zdaniem organu podjęta uchwała jest zgodna ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

WSA rozpatrując skargę przypomniał, iż jedną z podstawowych zasad sporządzania miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego jest przestrzeganie zgodności treści tego planu ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Stopień związania planów ustaleniami studium zależy w dużym stopniu od brzmienia ustaleń studium. Przyjęcie w planie ustaleń niezgodnych z treścią studium stanowi naruszenie zasad sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego prowadzące do nieważności tego aktu.

Rozpatrując sprawę WSA stwierdził szereg naruszeń dotyczących procedury sporządzania planu miejscowego. Ponadto WSA wykrył szereg niezgodności planu zagospodarowania przestrzennego ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania. WSA przypomniał, iż każdą poprawkę, nawet uznaną przez organ planistyczny za sprostowanie "oczywistego błędu", należy traktować jako zmianę miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wymagającą przeprowadzenia procedury planistycznej. Brak takiej procedury prowadzi wprost do stwierdzenia nieważności podjętej uchwały – podkreślił WSA w Krakowie.
 
Wyrok WSA w Krakowie z 24 kwietnia 2012 r., sygn. akt II SA/Kr 91/12, nieprawomocny