Towarzystwo ubezpieczeniowe wystąpiło wobec sprawcy wypadku drogowego o zapłatę. Sądy uznały żądanie za zasadne.
Z ustaleń sądów obu instancji wynikało, że w sierpniu 2012 r. pozwany, kierując samochodem, spowodował wypadek. W jego wyniku śmierć poniósł pieszy. Sprawca wypadku po potrąceniu nie zatrzymał się i odjechał z miejsca zdarzenia. Pojazd sprawcy był objęty ubezpieczeniem OC w powodowym towarzystwie ubezpieczeniowym. Matka zmarłego uzyskała od ubezpieczyciela kwotę 11.447,80 zł jako zadośćuczynienie i koszty pogrzebu. Później matka zmarłego wystąpiła do sądu, domagając się przyznania dalszych świadczeń. Na jej rzecz zasądzono zadośćuczynienie w kwocie 62.000 zł, odszkodowanie w kwocie 54.000 zł a także dalsze koszty - tytułem zwrotu kosztów pogrzebu oraz koszty procesu.
W systemie LEX znajdziesz zagadnienie powiązane z tym artykułem:
Ubezpieczenia obowiązkowe
Najczęściej czytane w temacie:
Czytaj więcej w systemie informacji prawnej LEX
To zagadnienie zawiera:
Najczęściej czytane w temacie:
Czytaj więcej w systemie informacji prawnej LEX
Prawomocne skazanie
Sądy ustaliły także, że sąd karny uznał kierującego pojazdem za winnego popełnienia przestępstwa. Sąd karny przyjął, że sprawca potrącając pieszego, umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa: nie zachował należytej ostrożności i przekroczył dozwoloną prędkość o ok. 70 km/h. Sąd w wyroku stwierdził również, że sprawca zbiegł z miejsca zdarzenia, porzucając zwłoki poszkodowanego kilka kilometrów od miejsca wypadku. Sprawcę skazano na karę 3 lat pozbawienia wolności.
Wygrana powoda
Towarzystwo ubezpieczeniowe wypłaciło na rzecz matki poszkodowanego odszkodowanie i zadośćuczynienie. Ubezpieczyciel mógł zatem domagać się od sprawcy wypadku tzw. regresu, czyli zwrotu wypłaconych wcześniej świadczeń. Podstawą dochodzonych roszczeń powoda był art. 43 pkt 4 ustawy z 22.05.2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Na podstawie tego przepisu zakładowi ubezpieczeń przysługuje prawo dochodzenia od kierującego pojazdem mechanicznym zwrotu odszkodowania wypłaconego z tytułu ubezpieczenia OC, jeżeli kierujący zbiegł z miejsca zdarzenia.
Związanie wyrokiem
Sądy wyjaśniły, że na mocy prawomocnego wyroku skazującego uznano, iż pozwany, spowodował wypadek i zbiegł z miejsca zdarzenia. Okoliczność ta wprost wynikała z treści orzeczenia sądu karnego. Pozwany nie mógł podważyć tego ustalenia. Sąd cywilny jest bowiem związany ustaleniami wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa. Powyższe wynika z treści art. 11 k.p.c. Innymi słowy, okoliczności wynikające z prawomocnego wyroku skazującego są wiążące dla sądu cywilnego. Odnosi się to do opisu czynu zamieszczonego w sentencji wyroku, co do czasu, miejsca i okoliczności przestępstwa. Niedopuszczalnym byłoby więc czynienie przez sąd cywilny ustaleń sprzecznych z treścią wyroku skazującego pozwanego.
Zob. też: A.Partyk, Zakres związania sądu cywilnego wyrokiem skazującym sądu karnego>>
Ucieczka po wypadku
Sąd apelacyjny podkreślił, że pozwany zwracał uwagę na swój stan psychiczny w momencie wypadku. Zdaniem pozwanego stanowił on przyczynę, która uniemożliwiała uznanie, że zbiegł z miejsca zdarzenia. Pozwany domagał się dopuszczenia opinii psychologa i psychiatry na tę okoliczność. Obrona przyjęta przez pozwanego była jednak niedopuszczalna. Pozwany nie mógł domagać się czynienia ustaleń sprzecznych z treścią wyroku skazującego. Nie mógł on kwestionować ustalenia przez sąd tego, że zbiegł z miejsca zdarzenia. Sąd apelacyjny zwrócił uwagę, że w kodeksie cywilnym brak jest definicji pojęcia „zbiegnięcie z miejsca zdarzenia”. Należy jednak przyjąć, że chodzi o oddalenie się z miejsca zdarzenia, które sprawca podejmuje z zamiarem uniknięcia odpowiedzialności, w tym uniemożliwienia lub utrudnienia jego tożsamości. Takie wyjaśnienie tego pojęcia przestawił SN w wyroku z 12.03.2001 r. w sprawie III KKN 492/99 (LEX nr 47620). Tym samym, powództwo było zasadne.
Wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 20.04.2018 r., I ACa 1088/17, LEX nr 2502571.