Skargę do Trybunału wniosło dwóch partnerów w związku jednopłciowym, w którym jeden z partnerów jest obywatelem Włoch, a drugi Nowej Zelandii. W 2003 r. para zdecydowała się na zamieszkanie we Włoszech, jednakże Nowozelandczyk nie uzyskał zezwolenia na pobyt, ponieważ - zdaniem władz włoskich - nie zostały spełnione warunki przyznania mu prawa pobytu ze względów rodzinnych (nie był on formalnie "członkiem rodziny" Włocha, ponieważ do 2016 r. we Włoszech nie istniały żadne przepisy pozwalające na sformalizowanie związku jednopłciowego). Przed Trybunałem skarżący zarzucili, iż taki stan rzeczy stanowił naruszenie ich prawa do poszanowania życia rodzinnego, chronionego w art. 8 Konwencji o prawach człowieka, oraz dyskryminację zakazaną w art. 14 Konwencji.
Trybunał zgodził się ze skarżącymi i potwierdził naruszenie art. 8 i art. 14 Konwencji.
Trybunał przypomniał swoją ustaloną linię orzeczniczą, zgodnie z którą związki jednopłciowe wchodzą w zakres pojęcia "rodziny" i "życia rodzinnego", a w związku z tym objęte są gwarancjami ochronnymi z art. 8 Konwencji. Odmowa przyznania prawa pobytu we Włoszech drugiemu skarżącemu oznaczała, że będzie musiał on opuścić Włoch, gdzie przebywał jego partner. Partnerzy przez ponad 5 lat bezskutecznie usiłowali zaskarżyć decyzję o odmowie prawa pobytu przed sądami włoskimi, a po przegranej walce zdecydowali się zamieszkać wspólnie w Holandii. Sytuacja ta stanowiła więc oczywistą ingerencję w ich prawo do poszanowania życia rodzinnego, zmuszając skarżących do opuszczenia Włoch, aby mogli wspólnie żyć.
Strona włoska argumentowała, iż żadna dyskryminacja w przypadku skarżących nie miała miejsca, ponieważ zostali oni potraktowani tak samo, jak każda inna para żyjąca w związku nieformalnym: prawo włoskie nie przewiduje możliwości przyznania prawa pobytu ze względów rodzinnych osobom w związkach niesformalizowanych. Trybunał nie zgodził się z tym argumentem. Nie można sytuacji skarżących porównywać do sytuacji pary heteroseksualnej, która nie zawarła związku małżeńskiego, z tej prostej przyczyny, iż w tym czasie skarżący nie mogli przecież w żaden sposób sformalizować swego związku we Włoszech. Tym samym skarżący zostali potraktowani tak samo jak osoby, które znajdowały się w zupełnie innym położeniu, czyli tak jak pary heteroseksualne, które mogły, lecz nie chciały zawrzeć małżeństwa, świadomie rezygnując z możliwości sformalizowania swego związku. Jednakowe traktowanie osób w odmiennym położeniu nie narusza zakazu dyskryminacji z art. 14 Konwencji jedynie wówczas, gdy zostaną przedstawione ważne powody na jego uzasadnienie.
Rząd włoski uzasadnienia takiego nie przedstawił. Państwo włoskie odmówiło rozróżnienia sytuacji partnerów w związku homoseksualnym - przy braku dostępności środków pozwalających na jego prawną formalizację - bez podania obiektywnych i istotnych przyczyn. Brak możliwości sformalizowania związku przez pary homoseksualne postawił skarżących w zupełnie innym położeniu niż partnerów w niesformalizowanym związku heteroseksualnym. Skarżący nie mieli żadnej prawnej możliwości uzyskania statusu "członka rodziny" w świetle wówczas obowiązującego prawa włoskiego, a tym samym do uzyskania zezwolenia na pobyt stały przez tego z partnerów, który nie jest obywatelem Włoch. Sądy włoskie nie uwzględniły tej okoliczności, traktując skarżących tak samo jak osoby znajdujące się w znacząco odmiennej sytuacji i odbierając im możliwość prowadzenia swego życia rodzinnego we Włoszech. To oznaczało dyskryminację z naruszeniem art. 14 w związku z art. 8 Konwencji.
Taddeuci i McCall przeciwko Włochom - wyrok ETPC z dnia 30 czerwca 2016 r., skarga nr 51362/09.