W latach 90. Marcin M., zastępca dyrektora w spółce D. został oskarżony o to, że fikcyjnie wydał materiały budowlane z magazynu, przez co uniemożliwił wykazanie ich jako majątku spółki, czyli był oskarżony o działalnie na szkodę przedsiębiorstwa (art. 200 i 201 kk). W sprawie akt oskarżenia obejmował 10 osób.
Uniewinnienie po 20 latach
W 2008 roku zapadł prawomocny wyrok uniewinniający Marcina M. i wszystkich innych osób, po wcześniejszym uchyleniu orzeczenia.
Po tym wyroku Marcin M. wystąpił z powództwem cywilnym o zadośćuczynienie i odszkodowanie za krzywdę związaną z długoletnim postępowaniem ( na podstawie art. 23 i 24 kc i art. 448 kc). W opinii skarżącego krzywda polegała na tym, że w swoim środowisku przez 20 lat trwania procesu karnego był uznawany za złodzieja. Skarżący i jego rodzina spotkała się z ostracyzmem znajomych i rodziny.
Powództwo wytoczył przeciwko prezesom Sądu Okręgowego w Katowicach i Sądu Rejonowego w tym mieście. Twierdził, że art. 6 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka i Obywatela gwarantuje mu prawo do sądu i sprawiedliwego procesu w rozsądnym terminie.
Prawo do wyroku w rozsądnym terminie
Sąd Apelacyjny w Katowicach zasądził 18 lipca 2014 r. na rzecz powoda 100 tys. zł. Stwierdził, że wprawdzie prawo do sądu nie mieści się w katalogu dóbr osobistych wymienionych w art. 23 kc, ale może takim dobrem być. Sąd nie dopatrzył się winy skarbu państwa, ale stwierdził, że sądy działały na zasadzie bezprawności.
Prokuratoria Generalna SP złożyła skargę kasacyjną kwestionując przewlekłość postępowania jako naruszenie dobra osobistego.
W systemie LEX znajdziesz zagadnienie powiązane z tym artykułem:
Zadośćuczynienie za krzywdę
Najczęściej czytane w temacie:
Czytaj więcej w systemie informacji prawnej LEX
To zagadnienie zawiera:
Najczęściej czytane w temacie:
Czytaj więcej w systemie informacji prawnej LEX
