Sąd Apelacyjny w Szczecinie, rozpoznając apelacje wniesione przez pełnomocników oskarżycieli posiłkowych subsydiarnych od wyroku Sądu Okręgowego w Koszalinie, przypomniał, że przedmiotem kradzieży (art. 278 § 1 k.k.) mogą być tylko cudze rzeczy ruchome.

Istota przestępstwa kradzieży
Zgodnie z art. 278 § 1 k.k. kto zabiera w celu przywłaszczenia cudzą rzecz ruchomą, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
Sąd Apelacyjny w Szczecinie przypomniał, że kodeks karny wskazuje, iż rzeczą ruchomą lub przedmiotem jest także polski albo obcy pieniądz lub inny środek płatniczy oraz dokument uprawniający do otrzymania sumy pieniężnej albo zawierający obowiązek wypłaty kapitału, odsetek, udziału w zyskach albo stwierdzenie uczestnictwa w spółce (art. 115 § 9 k.k.). Istota kradzieży polega na bezprawnym zaborze, który ma miejsce bez żadnej podstawy i zgody właściciela, której rzecz zabrano. Zabór dokonany jest w momencie objęcia przez sprawcę cudzej rzeczy w faktyczne władanie (a więc zawładnięcie nią) w zamiarze jej przywłaszczenia.

Dowiedz się więcej z książki
Kodeks spółek handlowych
  • rzetelna i aktualna wiedza
  • darmowa wysyłka od 50 zł

 

Specyfika udziału spółki
Sąd Apelacyjny wyjaśnił, że przedmiotem kradzieży nie może być w żadnym wypadku udział w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością. Powyższe wynika z charakteru udziału i braku jego fizycznego bytu.

Błędne twierdzenia autora apelacji
Jednocześnie sąd odwoławczy wskazał, iż nie jest dopuszczalne przyjęcie, że można "ukraść" udziały w spółce. Nie można więc zgodzić się ze stanowiskiem wyrażonym w apelacji, że sąd "nie pozbył się schematycznego rozumowania opierając się wyłącznie na utrwalonych tezach bez uwzględnienia, że rzeczywistość zmienia się".

Przypisanie odpowiedzialności karnej - bez analogii
Sąd Apelacyjny zaznaczył, że przestępstwem jest tylko czyn zabroniony (bezprawny) pod groźbą kary przez obowiązującą ustawę (karalny), zawiniony i szkodliwy społecznie w stopniu większym niż znikomy. Nikt nie może być ścigany i karany za takie zachowanie, które nie zostało wcześniej zabronione pod groźbą kary przez należycie uchwaloną i ogłoszoną ustawę. Powyższe wynika z gwarancyjnej funkcji prawa karnego. Odpowiedzialność za popełnienie przestępstwa nie może wynikać ze stosowania analogii. Tym samym nie jest dopuszczalnym "podciąganie" zachowania nieujętego wyraźnie w przepisach obowiązującej ustawy pod zbliżony przepis lub przepisy, aby w ten sposób stworzyć podstawę odpowiedzialności karnej.

Tak orzekł Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 1 kwietnia 2015 r. w sprawie II AKa 7/15, LEX nr 1771535.