Istotą sporu w niniejszej sprawie jest rozstrzygnięcie, czy dostarczanie do wynajmowanych przez spółkę lokali mieszkalnych mediów (np. ciepłej i zimnej wody, ogrzewania, odprowadzenia ścieków) stanowi samodzielne usługi i z tego względu możliwe jest refakturowanie tych usług z zastosowaniem właściwej stawki podatkowej, czy też – jak przyjęły organy podatkowe – dostawa tych mediów stanowi element usługi wynajmu lokali i w konsekwencji należność za te usługi winny być opodatkowane w sposób właściwy dla usługi najmu.

WSA w Łodzi, do którego trafiła sprawa przyjął, że przywoływane przez organy podatkowe pojęcie usług kompleksowych stanowi odbicie jedynie poglądów wyrażanych w orzecznictwie i doktrynie prawnopodatkowej, a nie znajduje bezpośredniego oparcia w przepisach prawnych dotyczących podatku od towarów i usług. Pojęcie to zostało rozwinięte w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. TSUE nie daje jednak prostej odpowiedzi, jak mają być opodatkowane usługi najmu wraz z usługami dodatkowymi a w szczególności nie przesądza, iż umowę najmu należy traktować w każdym przypadku, jako świadczenie kompleksowe składające się z różnych elementów. Wręcz przeciwnie, Trybunał pozostawiając ostateczną ocenę sądom krajowym wskazał na konieczność analizy treści umowy.

A według WSA przyjęcie przez wynajmującego i najemcę, że należności za media dostarczane do lokalu stanowią składnik czynszu bądź też podlegają odrębnemu refakturowaniu na zasadach wskazanych w łączącej strony umowie jest ich autonomiczną decyzją, której konsekwencje – w każdej z przyjętych wersji – nie mogą być uznane za sprzeczne z przepisami ustaw podatkowych w szczególności ustawy o VAT. Tym samym nie ma przeszkód, aby strony umowy najmu uzgodniły odrębne rozliczenie dotyczące odpłatności z tytułu czynszu oraz odpłatności za media i inne świadczenia dodatkowe, a więc odrębne wystawienie faktury za czynsz najmu oraz refaktury z tytułu odpłatności za media i inne świadczenia dodatkowe. Warunkiem dopuszczalności stosowania takiego rozwiązania jest by z umowy najmu zawartej pomiędzy wynajmującym a najemcą wynikało jednoznacznie, że opłaty te (wszystkie lub niektóre) są regulowane przez najemcę na rzecz wynajmującego w sposób odrębny od czynszu. Wówczas zastosowanie znajdzie przepis art. 30 ust 3 ustawy o VAT.

W stanie faktycznym sprawy, czynsz najmu nie obejmował opłat za ewentualne inne świadczenia wynajmującego na rzecz najemcy, w tym za media i inne świadczenia dodatkowe, brak zatem podstaw do przyjęcia, że mamy do czynienia ze świadczeniem jednolitym usługi najmu, w cenę którego wliczany jest zarówno czynsz, jaki i koszty świadczeń dodatkowych. Wyraźnie zaznaczono, że za dostarczone media za korzystanie z nich, najemca zobowiązany jest do zapłaty poza czynszem. Mając powyższe na uwadze w ocenie Sądu w okolicznościach sprawy brak podstaw do przyjęcia, że dwa świadczenia (czynsz najmu oraz opłaty za media) są ze sobą powiązane w sposób ścisły w sytuacji, gdy w umowie najmu strony odrębnie uregulowały wynagrodzenie za możliwość korzystania z lokalu oraz należności za inne świadczenia realizowane przez wynajmującego.

Wyrok WSA w Łodzi z 26 kwietnia 2013 r., I SA/Łd 1191/12